De Zwarte Zee is maritiem gezien een uithoek. Door de verbinding met de Middellandse Zee via de Dardanellen staat het in open verbinding met de oceanen, maar weinig water ter wereld is er verder van afgesloten dan de Zwarte Zee. Maar voor de Russische vloot is kan het belang van de Zwarte Zee moeilijk overschat worden.

De Russische vloot heeft als belangrijkste basis Sebastopol op de Krim. Sinds Rusland de Krim annexeerde wordt weer nijver gewerkt aan het versterken van de rol van de stad in maritiem opzicht. In dat verband moet ook de aanstaande NATO-oefening in de Zwarte Zee worden gezien: als een steuntje in de rug van de Oekraïne.

Dat heeft als direct gevolg dat Rusland – de nieuwe doctrine dat de NATO een direct gevaar oor het land is indachtig – vrij neurotisch bezig is haar troepen en waakzaamheid rond de Zwarte Zee te versterken, in afwachting van die allesvernietigende oefening. Hoewel de Russen toegeven dat hun vloot niet in staat zal zijn tegen een gecombineerde actie van de NATO-vloot op te kunnen, worden rond de Zwarte Zee nu allerlei eenheden samengetrokken die de Russische schepen beslissend bij zouden kunnen staan.

Voor als het echt op vechten aan zou komen.

Niet dat dat er in zit, maar safety first is het adagium van vrijwel elke militaire commandant. En geheel zonder reden is dit schaakspel nu ook weer niet ontstaan. De Russische vlootopbouw voor de kust van Syrië gaf de USA het gevoel dat een versterking van haar Middellandse Zeevloot wenselijk was. De bouw van vliegtuigbases langs de Syrische kust versterkte dat gevoel. Zodat momenteel wordt gewerkt aan versterking van de Amerikaanse positie. De USA lijkt er toe over te gaan haar posities die na de Val van de Muur werden verlaten weer in te willen nemen.

Grappige variant van de domino-theorie: naarmate het wantrouwen toeneemt, schieten de domino’s weer als paddestoelen terug uit de grond.