Vandaag kwam De Telegraaf met het bericht, dat Rusland en Oekraïne beiden weigeren radarbeelden rond de crash van MH17 af te staan. BEIDEN. Dit is zo vreemd, dat het de incompetentie van onze regering overstijgt.

Iets concreter had ik het bericht in De Telegraaf moeten omschrijven als een reportage over onwil:

Volgens de Onderzoeksraad voor Veiligheid (OVV) die onlangs het onderzoek naar de oorzaak van de crash afrondde, voerden Moskou en Kiev na verzoeken aan dat radarbeelden zijn ’gewist’ of zelfs helemaal ontbreken vanwege ’onderhoudswerkzaamheden’.

maar een fundamenteel verschil maakt dat niet. GeenStijl ging (volkomen terecht) op het orgel over de kennelijke onmacht van de Nederlandse regering er iets mee te doen, of zelfs maar iets los te krijgen over wat de ware toedracht zou kunnen helpen ontsluieren. Onbewust registreerde achter in mijn hoofd iets het woord fotorolletjes. Maar als beide zijden in een oorlog weigeren te helpen met het ontdekken van de waarheid achter de schade die een derde partij is aangedaan, is er gewoonlijk iets bijzonders aan de hand. Vast staat ondertussen, dat die waarheid de komende twintig jaar niet boven tafel zal verschijnen, tenzij zich de situatie voor doet dat iemand om persoonlijke redenen voordeel zou hebben bij het onthullen van de waarheid. Waarover ik maar zeggen wil: reken er niet op.

Gek genoeg maakt de weigering van zowel Rusland als Oekraïne het mogelijk een gokje te wagen aangaande de werkelijke gebeurtenissen. Want zoals ik hierboven al stelde, er moet iets bijzonders aan de hand zijn. Het meest voor de hand liggende kunnen we uitsluiten: het zal niet zo zijn dat dit iets is dat beide partijen doen, zodat ze er beiden belang bij hebben te doen alsof hun neus bloedt. Mogelijk is wel, dat de radarbeelden iets zouden laten zien dat multi-interpretabel is, maar waarvan de partijen ook niet met zekerheid kunnen bewijzen wat precies wel plaatsvond. Zoals bijvoorbeeld, dat zowel de lancering van een Buk-raket als de aanwezigheid van een Oekraïense jager in de nabijheid van MH17 aanwijsbaar zijn. Dat zou voor beide partijen een goede reden zijn om in gezamenlijkheid de feiten te begraven. De publieke opinie in een klein, ver land (zoals Maleisië of Nederland) kan niemand daar veel schelen.

Maar ik wilde met U gaan speculeren waarom ook Nederland, net zo min als de strijdende partijen, de toedracht niet zou willen weten. Daartoe construeerde ik hierboven het voorbeeld dat die Buk-raket en dat jachtvliegtuig tezamen in beeld zouden zijn. Ik geef op voorhand toe dat het wilde speculatie is, maar stel U voor dat de Oekraïnse rebellen op een zeker moment een Buk-raket afschoten op een jachtvliegtuig van de regering in Kiev. En dat de jachtvlieger in kwestie – om te ontsnappen aan de naderende dood – beschutting zoekt achter een toevallig passerend verkeersvliegtuig. Een warmtezoekende raket zal niet discrimineren tussen dat jachtvliegtuig en het verkeersvliegtuig. Warm is warm en warm is boem.

Technisch is het vliegtuig dan door de Russisch-gezinde rebellen neergeschoten, maar niemand is daarin geïnteresseerd. Oekraïne heeft middels die piloot willens en wetens een neutraal burgervliegtuig in gevaar gebracht. En de neutrale partij Nederland heeft niet voorkomen dat dat burgervliegtuig daar in de buurt was. Dat laatste maakt direct logisch waarom de USA vanaf het begin weigerde om de beelden van haar satellieten te delen. Men had meer te winnen bij een discussie over de mogelijke schuld van Rusland dan over de zeker zo grote verantwoordelijkheid van Oekraïne en Nederland in deze zaak.

Ik zeg niet dat het zo is gegaan. Maar het verklaart alles. Dus iets als dit is daarom wel degelijk een logisch scenario, dat tevens verklaart waarom de waarheid al lang begraven is. Waar drie partijen schuld hebben, tref je een schikking, of begraaf je de toedracht.