De gevolgen van de aanslagen in Parijs zijn ook voelbaar in de USA. Niet alleen in de standpunten van de zich warmlopende kandidaten, maar ook in het opnieuw de kop opstekende Amerikaanse isolationisme, dat nooit geheel lijkt te slapen. Al 23 staten weigeren Syrische migranten op te nemen.

De Republikeinse kandidaten gedragen zich zoals we dat van het rechterdeel van het politieke spectrum zijn gewend: oppassen met immigratie (het plan van Obama om Syrische vluchtelingen op te nemen is zeer omstreden), het risico van binnenhalen van je eigen ondergang (Trump) met daar tegenover het bekende Democratische verhaal over die zielige vluchtelingen (Sanders). En zo gaat het door alsof er niets gebeurt is, alleen de decorstukken zijn iets verplaatst.

In het algemeen kun je toch stellen dat er wel degelijk een werkelijke bezorgdheid doorklinkt in de manier waarop beide grote partijen zich opstellen. Dat een kandidaat (Christie) voorstelt zelfs geen ‘wezen’ meer op te nemen is nieuw. Niet onverstandig, niet zonder redelijke basis, maar toch: nieuw.

Vanzelfsprekend speelt een rol dat IS heeft gedreigd ook aanslagen in Washington te zullen plegen. Over het realisme daarvan zal de tijd oordelen. Maar als de Amerikaanse president op de maan had gewoond, had IS ongetwijfeld aangekondigd ook die residentie met de laatste islamitische cutting edge technologie te zullen attaqueren.

Waarmee ik maar zegen wil: het is allemaal nogal betrekkelijk. Hoezeer men er ook in vliegt met wapperende vaandels en slaande oorlogstrommen.

Dat sommige Democraten wel degelijk ernstig verontrust zijn, blijkt uit het statement van de Democratische senator Dianne Feinstein (Californië), die eerder deze week verklaarde dat IS niet wordt teruggedrongen, zoals de president stelt, maar dat de groep voortgang boekt. Als belangrijkste Democraat in de senaatscommissie Intelligence Committee heeft zij op dit moment meer politiek gewicht dan de wriemelende massa presidentskandidaten, die nog niet eens aan de primaries begonnen zijn.

Het kan ook een signaal zijn dat meer en meer Democraten zich los zullen gaan maken van de president. Obama is een lame-duck geworden, zoals veel presidenten voor hem in dit laatste deel van zijn termijn. Het is alleen heel vervelend dat dat plaatsvindt in een periode waar beslissingen van eminent belang voor de toekomst zullen worden genomen.

Dat maakt de pressie door de Republikeinen des te begrijpelijker. Via druk op de president vergroten zij ook hun kansen de volgende president te kunnen leveren. Dat is eveneens terug te zien in de druk die op leden van het kabinet wordt gezet.

En is Obama bezig met een failliete strategie? Kort gezegd: ja. En dat is niet omdat dat de Republikeinen goed uitkomt. De reactie van Obama (ook die van Frankrijk overigens) om de bombardementen op IS in Irak en ook Syrië (als de USA mag van Rusland!) op te voeren doet zeer sterk denken aan de manier waarop president Bush reageerde na 9/11: met een inval in Irak. Of dat de juiste aanpak is blijft twijfelachtig.

Hoewel vaststaat dat er een binding is tussen de terreur en IS, staat in het geheel niet vast dat aanvallen op IS in Irak en Syrië de mogelijkheid van terroristische aanvallen zal verminderen. Ik zeg: Al-Qaida. Die groep heeft nooit grote hinder ondervonden van de Amerikaanse invasie in Afghanistan, die haar operatiebasis zou uitschakelen. En ook het bombarderen van stellingen van Al-Qaida in Syrië zal de dreiging die mogelijk nog van die groep uitgaat niet verminderen. We dienen te beseffen dat terrorisme en guerrillagevechten niet hetzelfde zijn, en binnen deze fanatieke groepen ondertussen verschillende franchises geworden zijn. Ze helpen elkaar, vast en zeker. Maar de één uitschakelen zal nauwelijks invloed hebben op de kracht van de ander.