De eerste honderd dagen van een Amerikaanse president worden geacht de periode te zijn waarin hij zijn stempel het meest nadrukkelijk zetten kan. We hebben gezien hoe die eerste honderd dagen verliepen, maar betekent dit nu dat Trump zijn stempel op het beleid in de USA niet heeft kunnen drukken? Wie dat denkt staat een onplezierige verrassing te wachten als je nauwkeuriger kijkt.

Eén van de redenen waarom die eerste honderd dagen zo belangrijk gevonden worden, is dat het de man in de straat het meest opvalt dat er een nieuwe bezem aan het bewind is. In zekere zin wordt dan de hele overheid gereset, juist omdat gewoonlijk een nieuwe president van een andere partij is dan zijn voorganger. Republikeinen en Democraten wisselen elkaar met bijna monotone regelmaat af. Ook dat had Hillary Clinton moeten doorbreken in november vorig jaar, en alleen al dat men weinig nieuws in haar voorgestelde beleid herkende maakte haar kansen op het Witte Huis minder dan die van Trump. Formeel en objectief gezien zou dat niet zo moeten zijn, maar dat het zo is blijft een feit.

De hysterie van Amerikaanse media en Democratische partij is daarom wat vreemd om als relatieve buitenstaander te bezien. Bepaalde patronen laten zich veel minder makkelijk opzij schuiven dan men in media kringen lijkt te denken – wellicht ook omdat veel (dagblad) media nogal de neiging hebben bij de dag te leven. Veel politici lijken dat eveneens te doen, maar dat betekent niet dat de wetmatigheden van de geschiedenis – in de zin van herkenbare patronen – zich daardoor zo maar opzij laten zetten.

Dat geldt op een iets andere manier ook voor die eerste honderd dagen. Dat er in het regeringsapparaat een schok plaatsvond bij de regeringswissel kan niemand ontgaan zijn. Maar door de voortdurende hysterie rondom de ‘Russische connectie’ in de verkiezingen, is er voor het nieuwe beleid eigenlijk maar weinig aandacht geweest. Terwijl het ondanks dat gebrek aan aandacht gewoon werd ingezet. Natuurlijk zijn er door de hysterie enige kleinere maatregelen gesneuveld of uitgesteld – onze staatsomroep doet er bij tijden nog steeds triomfantelijk over, waarmee ze niet meer dan haar eigen onkunde etaleert. Want over meer dan details gaat dit niet.

Je zou het zelfs sterker kunnen formuleren: door de aandacht voor Trump als president tijdens die eerste honderd dagen was er vanuit het Congres minder aandacht voor het beleid dat door zijn regering werd ingezet. De ministers konden in de slagschaduw van alle opwinding hun beleid zonder al te veel hinderlijke aandacht of obstructie vorm geven, hun greep op hun departementen zeker stellen en beginnen met regeren. Hoeveel beter dat werkt dan een president die vanaf het eerste begin politiek tegengas krijgt in plaats van publicitair hebben we in de tweede honderd dagen al kunnen zien. Plotseling begon het beleid vorm te krijgen en gaandeweg werden er maatregelen genomen. Trump kreeg de benoeming van een opperrechter er door, wat in de Amerikaanse context van enorm belang is. Nog steeds lette het Congres vooral op de perikelen rond de president.

Je zou bijna het idee krijgen dat president Trump vrijwillig steeds dat publicitaire vuur aanwakkert. De tweetjes die hij dagelijks verspreidt zijn vrijwel altijd goed voor ophef en nieuwe media-aanvallen. Trump slaat die bij voorkeur in persoon af – hij is daar ook heel goed in. Zijn ervaring als TV-personality komt hem daarbij zeker goed van pas. Bovendien schijnt hij het een plezierige ervaring te vinden zijn gevechten met de MSM te voeren voor het oog der natie. Die MSM spreekt er schande van, maar effectief het beleid van zijn regering volgen en dat controleren lijkt er bij in te schieten.

Door die regelmatige aanvaringen met de Amerikaanse MSM is Donald Trump veel eerder de onbetwiste leider van de USA geworden dan hij anders voor elkaar had kunnen krijgen. De krijsend protesterende lefties kunnen daarvoor niet als maatstaf gelden. De zwaar terugvallende kijkcijfers van een station als CNN bewijzen dat het snel met iets nieuws moet komen wil het niet volledig irrelevant worden bij de verslaggeving over de Amerikaanse politiek. De Amerikanen hebben er genoeg van, want na een half jaar is er nog niets uitgekomen dat serieus te nemen valt. Dat houdt je als MSM geen vier jaar vol, zelf geen jaar waarschijnlijk. CNN staat op het punt dat te bewijzen, tot haar eigen schade en schande. Trump hoefde alleen stand te houden tegen de eerste stormloop en zijn positie te versterken. Wie nergens schuldig is aan wat hem voor de voeten geworpen wordt zal dat geen onoverkomelijk zware taak vinden. Zeker niet als je beseft dat aan het einde van de stormloop de tegenstander zich dusdanig heeft uitgeput dat je er de komende jaren weinig last mer van ondervinden zal. Let wel: uitgeput qua geloofwaardigheid en krediet bij de bevolking.

Volgende week zit Trump er een half jaar. Dat hij de onbetwiste president van de USA is kan niemand serieus meer ontkennen.