Frans Timmermans wordt door de PvdA op het EP2019-schild gehesen. Zonder verdere discussie. Een herhaling van domheden met andere middelen.

Op dit moment lijkt het me naar de kiezer niet het juiste signaal om géén leiderschapsstrijd te houden over het lijsttrekkerschap. Dat Timmermans die winnen zou geloof ik direct – zittend delegatieleider Paul Tang ook overigens. Was het lijsttrekkerschap van de PvdA voor het EP een aantal jaren geleden nog met afstand het minst begeerde baantje in de PvdA, nu Frans Timmermans het nodig heeft zijn politieke relevantie te rekken blijkt het plotsklaps gewild.

Spitzenkandidaat?
Timmermans wil de Spitzenkandidaat voor de Europese socialisten worden. Daarmee zou hij kandidaat-opvolger van Juncker zijn, mits de socialisten in het volgende EP de grootste fractie zouden worden. Groot is die kans niet, maar hij bestaat. En dat Frans Timmermans ijdel genoeg is te denken dat hij een goede EC-voorzitter zou zijn weten we al een tijdje. Maar het probleem van Timmermans is dat er meer kapers op de kust zijn. Hij wil in ieder geval lid blijven van de EC, en dat hij nu het EP-lijsttrekkerschap van de PvdA accepteert, verraadt dat de Nederlandse regering niet genegen lijkt hem te handhaven als Nederlands vertegenwoordiger in die commissie. Zodat het EP-lijsttrekkerschap van de PvdA en daarmee zijn kandidatuur voor het zijn van Europees socialistisch Spitzenkandidaat vooral bewijst een noodsprong te zijn. Geen positieve machtsgreep.

Met dit lijsttrekkerschap laat Timmermans dan ook zien dat hij een verlenging door voordracht uit Den Haag opgeeft als een onmogelijk parcours. Maar politiek zit hij in de knel. Daarom resteerde slechts de vlucht naar voren, volgens een scenario dat ik drie weken terug al liet zien.

De vorige socialistische Spitzenkandidaat in 2014 was immers Martin Schulz? Ook die hoopte via het EP ooit de commissie te kunnen leiden. En wat ik verder ook van die man vind, Schulz is een heel wat sluwer politicus dan Frans Timmermans. Maar de Europese socialisten hebben op dit moment niets beters dan Frans Timmermans, wat ze verder ook beweren. En dat geeft deze moderne kabouter via Heerlen een minieme laatste kans.

Ordinaire baantjesjagerij
Opnieuw is dit overigens een aardig voorbeeld van baantjesjagerij dat wordt verpakt als politiek belang. Bij de huidige stand van zaken kan de PvdA ongeveer twee zetels verwachten in het EP. Paul Tang mag dus mee om in Nederland namens Der Franz campagne te voeren, en de rest van de zittende PvdA’ers wordt vriendelijk afgedankt. Geen groot verlies, zoals de afschaffing van dat EP dat ook niet zou zijn.

Maar de ironie is dat een leiderschapsstrijd tussen Timmermans en Tang voor de Nederlandse PvdA wel eens goed zou hebben kunnen uitpakken. Niet alleen omdat slechter ondenkbaar is, maar vooral ook omdat ook de aanwezigheid van de voorheen meest prominente mediapartij soms bijna vergeten lijkt. De PvdA heeft een steviger greep op de politieke wereld rondom zich keihard nodig. En dan is deze parachutering van Timmermans net weer het verkeerde signaal. Maar zeker is ook, dat zo’n strijd om het eigen lijsttrekkerschap Timmermans’ kansen om Europees Spitzenkandidaat te worden natuurlijk grondig verknallen zou. Het leiderschap van de PvdA koos dus – als bijna altijd – weer voor de verkeerde prioriteit.

Ze zullen het wel nooit meer leren, daar bij de PvdA. In plaats van de kleine kans te exploiteren hun partij weer op de Nederlandse kaart te zetten, besluiten ze zich te beperken tot de absoluut minimale kans te voorkomen dat Frans Timmermans eindigt als een terecht vergeten EC-commissaris op de bankjes van het EP. Dat hij op deze wijzeo mogelijk nog EP-voorzitter wordt? Dat aanstaande fiasco kan er ook nog wel bij.