Het 4 en 5 mei seizoen is de laatste grote deugoprisping voor politiek Nederland serieus kan gaan uitkijken naar de zomervakantie. Om elders de haperende integratie te kunnen vergeten.

De basis van de jaarlijkse oorlog om 4 en 5 mei is de falende integratie, maar in dàt verband wordt het beestje nooit bij de naam genoemd. Dat zou tè pijnlijk zijn. En te raak.

Wat hebben we de afgelopen 15 jaar al niet voorbij zien trekken? Grof genomen varieert dat van met ere kransen voetballende 3e-generatie immigranten tot en met een gedicht van een verre nazaat van een SS’er op de dag bij de herdenking zelf, en van alles er tussen in. Van historisch gefabuleer over Marokkaanse deelname aan de Bevrijding, tot het voortdurend blijven uitpluizen van archieven of iedereen die op lijsten staat om geëerd te worden wel geëerd zou moeten worden. Een hoogtepunt dit jaar lijkt te worden dat in Winterswijk het Wilhelmus op 4 mei in de ban gaat. De rode draad? Inclusiviteit, gepaard aan pogingen niemand zich beter te laten voelen dan een ander.

Dat laatste lukt heel aardig, zo blijkt ieder jaar opnieuw. Miserabiliteit domineert. Onverstoord gaat het weer van hetzelfde laken een pak, maar met een nieuwe corsage. Dit jaar was dat het rapport dat meldde dat jongeren 4 mei meer zouden waarderen als het ook over buitenlandse oorlogen zou gaan.

Zoals die tegen Islamitische Staat, hetgeen in de kringen van de voornamelijk ondervraagde jongeren nogal een dingetje is. En dat we die oorlog niet eens hadden mogen beginnen, want die ging tegen hun ‘broeders’. Oh. Ah. Wat mij betreft behoort daar de discussie te eindigen.

Maar zo werkt het niet langer in dit land.

De schaamteloosheid waarmee ieder jaar opnieuw deze pogingen in de verf worden gezet is erger dan gênant; zij wijzen op een noodzaak onderliggende maatschappelijke gebreken van een pleister te voorzien. Gebreken die (als we het over pleisters hebben) zich nog het best vergelijken laten met de bloederziekte, want stollen doet het gestaag vloeiende bloed nooit. Waardoor genezing onmogelijk blijkt. Alle onderzoeken naar achtergronden en problematiek eindigen steevast bij het probleem dat de integratie niet slaagt, en dat de geïmmigreerde groepen ook niet integreren willen. Alle lijmpogingen faalden en zijn gedoemd te falen, maar bij gebrek aan acceptabele alternatieven blijft men koppig met de politiek-correcte hoofdjes tegen deze Muur van Onwil beuken.

Zien we die Muur ooit buigen?

Als we nog tien jaar wachten laat het volgende onderwerp van dit gewriemel zich raden. Dan wordt de noodzaak gevoeld voor een Dag van de Dobberneger, om te vieren dat ze ‘het’ gehaald hebben. Wat hebben wij dan binnen gehaald? Laat het antwoord verder maar zitten, mij gaat het in dit stukje om de eeuwige mislukking het mensen naar de zin te maken die je in moet passen in onze maatschappij, en die daartoe zo onwillig zijn dat een burgeroorlog dreigt als je dat doorzet. Als integratie niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks of inpakken en wegwezen. De hele gedachte dat een multiculturele maatschappij werkbaar is, is een levensgevaarlijke fictie waarvan we de negatieve kanten te lang hebben verstopt achter uitgelaten enthousiasme over lekkere hapjes uit nieuwe onbekende keukens die in ons land voortaan verkrijgbaar zijn.

Wie niet bereid is nieuwkomers goed te integreren, geeft hen onvoldoende aandacht. Het is een bizarre liberale uitwas van de sociaaldemocratie dat die denkt dat je mensen het grootste plezier doet hen in hun eigen cultuur gaar te laten koken, maar dat de autochtonen zich aan moeten passen.

Promoot daarom 4 en 5 mei als gelegenheid voor alle inwoners zich te identificeren met dit land. En laat wie dat niet wil zo snel mogelijk verdwijnen.