De correspondent van de NOS in Berlijn, ene Wollaars, wees me erop dat ik te weinig kritisch was naar een beroemde ‘islamcriticus / hervormer’. Om mijn dankbaarheid aan Wollaars te tonen voor deze opbouwende kritiek, wat meer informatie over deze Tarek Fatah en de achtergrond van mijn onoplettendheid.

Die onoplettendheid zelf betrof mijn doorgeven (“retweeten”) van een berichtje van Fatah, zonder te onderzoeken of de tekst wel helemaal klopte. Fatah’s berichtje bevatte een clipje met beelden van een groep Turken die een synagoge aanvalt. Volgens Fatah had die gebeurtenis zich afgespeeld in Duitsland, maar in werkelijkheid had deze oprisping van Jodenhaat zich voorgedaan in Turkije. Wollaars bestempelde het doorgeven van dit bericht als uiting van fakenieuws.

Tarek Fatah is een in Pakistan geboren Canadese publicist. Hij schreef meerdere succesvolle boeken, na 9-11 richtte hij de Muslim Canadian Congress op, en begin van dit jaar had hij een door miljoenen bekeken talk-show in India met de ondeugende naam “Fatah’s Fatwa”. Vanwege die show kan je een premie opstrijken als je hem onthoofdt.

En hij is dus een zeer actief gebruiker van Twitter. Hij heeft daar meer dan 300.000 ‘volgers’. Alweer enige tijd geleden was hij een van de bekendste moslims in Canada zelf. In 2008 publiceerde de grootste krant van dat land, de Toronto Star, een lijstje van mensen die volgens die krant een plaats in de Canadese senaat verdienden. Dit was de motivatie om Tarek Fatah op te nemen in dat lijstje:

A prominent spokesperson for secular and progressive Muslim issues who would bring a much-needed unique perspective to the Senate. A Toronto resident, he is the host of a weekly cable TV show, The Muslim Chronicle, and has written extensively for Canadian newspapers and magazines. He founded the Muslim Canadian Congress in 2001, a moderate group that has advocated for separation of religion and state.

Seculier en progressief. Hij is in de ogen van velen de ideale moslim: een gematigd volgeling van het gedachtegoed van Mohammed, zeg maar. In de ogen van vele anderen is hij een vijand van het mohammedanisme. Toen in 2011 het bericht naar buiten kwam dat hij aan kanker leed, waren er vreugdekreten te horen uit dat kamp.[1]

Doodsbedreigingen door en voor T.F.
Oók rond 2008 kwam ik zelf de man op het spoor toen ik aan het schrijven was aan mijn boek Islamofobie? Dat kwam omdat voormalig SP-senator Anja Meulenbelt hem gretig citeerde in háár aanval op een andere beroemde ‘kritische mohammedaanse’: Irshad Manji. Gemakshalve citeer ik de betreffende bladzijde (118) uit mijn boek:

Een van de meest opmerkelijke stukjes van haar [Meulenbelts] weblog ging over Irshad Manji. Deze Manji is een Canadese, mohammedaanse lesbienne die geen blad voor de mond neemt. De eerste keer dat Meulenbelt deze dame op haar weblog opvoerde, reageerde de autochtone, fundamentalistische bekeerling Bakker met “Strijd voor de rechten van homo’s en lesbo’s is nodig, maar als ze zich openlijk als lesbo wil presenteren zal ze toch moeten aantonen dat dit niet in strijd is met de leer.” (…)
De tweede keer was naar aanleiding van Manji’s boek ‘The Trouble with Islam’. Meulenbelt reageerde niet zelf maar gaf de microfoon aan een landgenoot van Manji: Tarek Fatah. Diens kritiek richtte zich vooral op het feit dat Manji bij de beschrijving van de medeplichtigheid van mohammedanen aan de Holocaust, te veel aandacht gaf aan de rol van Haj Amin al-Houssein. Deze moefti van Jeruzalem droeg actief bij aan het idee van vernietiging van de Joden en zette onder meer een SS-brigade op. Fatah zette dat af tegen de dood van de vele mohammedaanse soldaten in met name de Britse en Sovjetlegers. Op zich is er natuurlijk niets mis mee wanneer de betekenis van Haj Amin ter discussie wordt gesteld en mevrouw Manji daarop hard wordt aangevallen. <u>Fatah vond het echter niet voldoende om Manji met argumenten in de grond te boren: hij ging haar op indirecte wijze met de dood bedreigen</u>. Hij noemde haar een ‘Salman Rushdie wannabe’ en besloot zijn verhaal met: ”We zouden het op prijs stellen wanneer u elke vermelding van ons in de tweede druk van uw boek achterwege zou laten, wanneer u tenminste er in slaagt in veiligheid te blijven voor een bedreigende fatwa en een tweede druk beleeft.”
Fatah kwam dus met een soort indirecte doodsbedreiging aan het adres van Manji.
En Meulenbelt citeerde hem met instemming.
Een walgelijke zaak maar echt verbijsterend werd het verhaal in het licht van wie deze Fatah eigenlijk was. De man had een wekelijkse tv-show en was een van de oprichters van de Muslim Canadian Congress. Vanwege zijn weerstand tegen de invoering van sharia voor mohammedanen in Canada, <u>mocht de man zich op zijn beurt verheugen in de ontvangst van doodsbedreigingen van zijn ‘geloofsgenoten’</u>!
Nog verrassender: inmiddels [2010] is Tarek Fatah samen met dezelfde Manji actief in de organisatie Muslimsagainstsharia. (nadruk hier toegevoegd)

Inmiddels bestaat die organisatie Muslimsagainstsharia natuurlijk [2] niet meer.

Mijn fout
De laatste tijd houdt meneer Fatah zich veel bezig met de opstand in Balochistan, de grootste deelstaat van Pakistan, waar men in 1947, bij de zogenaamde partitie – net als in Jammu & Kashmir – niet wilde kiezen tussen Pakistan en India. Fatah’s link met Balochistan ontbreekt overigens opvallend in het wikipedia-lemma, dat aan hem is gewijd. Afgelopen zondag retweette hij dit:

December 2016 kondigde Penguin-India aan dat Fatah’s derde boek – Balochistan: Betrayed and Sold Out – in juli 2017 zou verschijnen, maar dat is nog niet gebeurd. De laatste keer dat Fatah zelf over het boek twitterde was in januari. In het aan de kaak stellen van allerlei manifestaties van de beruchte ‘radicale islam’ doet Fatah niet onder voor mensen als bovengenoemde Manji of iemand als Maajid Nawaz. Men krijgt gemakkelijk de indruk dat hij een ontwikkeling doormaakt(e) in zijn relatie tot het (‘radicale’) mohammedaanse gedachtegoed.

Weliswaar kun je via die gemankeerde wikipedia-pagina snel een vraaggesprek met hem vinden waarin hij laat weten dat er niets mis is met de Koran en dat eigenlijk alles wat er mis gaat in de landen waar de leer van Mohammed dominant aanwezig is, het gevolg is van misdragingen van de Amerikanen, maar via zijn twitter-account laat hij daar maar heel weinig van blijken.

Nu pas, dankzij de waarschuwing van meneer Wollaars, lees ik zijn potsierlijke ‘vastgemaakte tweet’:

Islamize your soul Muslim
not your country;
Put a Hijab over your ego
not your head;
Cover your good deeds in a Burka
not your faces.

En ik lees deze passage uit de aanprijzing van zijn boek Chasing a Mirage uit 2015:

I wish to demonstrate that when Muslims buried the Prophet, they also buried with him many of the universal values of Islam that he had preached.

‘Mirage’ heb ik voor de zekerheid even nagezocht: het staat voor fata morgana. Die verwijzing naar de woestijn zou je wel grappig kunnen noemen.
Om deze zinnetjes uit hoofdstuk 2 van de E-book-preview van dat boek zou je ook kunnen lachen.
Bitter.
Héél bitter.

De vraag was rechttoe-rechtaan: ‘Als je in een moslimland zou moeten wonen, welk land zou je dan kiezen: Iran, Pakistan, Saoedi-Arabië, Turkije of Indonesië?’
De Facebook enquete was misschien niet wetenschappelijk, maar de antwoorden van een willekeurige steekproef van vijfhonderd abonnees op deze online social netwerkwebsite onthullen hoe gewone mensen naar de moslimwereld kijken.
78 procent van de respondenten koos het seculiere Turkije of het relatief liberale Indonesië.
De drie zelfverklaarde Islamitische Staten – Iran, Pakistan en Saoedi Arabië – scoorden slecht. Iran werd door slechts 3% gekozen.
Voor een betoog tegen het creëren van een Islamitische Staat, bieden Saoedi Arabië, Iran en Pakistan uitstekende voorbeelden. Deze drie landen claimen Islamitisch te zijn, maar besturen hun bevolking volgens totaal verschillende politieke systemen, opgebouwd rond verschillende, met elkaar strijdige, visies op Islam. Wat ze gemeen hebben is de onderdrukking van hun burgers. (…) (Mijn vertaling)

Och hemeltje: ‘seculier Turkije’! Het boek verscheen nota bene in 2015, het zelfde jaar waarin de Turken twee keer naar de stembus moesten in het kader van de islamisering – of moeten we zeggen sultanisering? – van dat land. Moeten we huilen of homerisch lachen? Het kiezen wordt nog pijnlijker wanneer je deze passage, iets verderop, erbij pakt:

Ze zouden voorbeelden hebben kunnen zijn van een post-koloniale renaissance in de islam, maar in hun ijver om te regeren volgens hun interpretatie van sharia, hebben de respectieve regerende elites van hun landen een schande gemaakt voor de islam en de herinneringen aan de Profeet Mohammed.

Hoe onnozel wil je het hebben. Zouden hebben kunnen…

Alsof de lieden die in deze landen, gebruikmakend van de mogelijkheden die het mohammedanisme daartoe biedt, de macht grepen eigenlijk wel met goede intenties handelden maar alleen in de fout gingen met hun interpretatie van sharia.
Zouden hebben kunnen…
Het doet sterk denken aan het goedpraten of bagatelliseren van de verschrikkingen waar Stalin en Mao voor verantwoordelijk waren, zelfs toen ze aan het bewind waren. In dezelfde stijl: het is niet eerlijk om de leer van Mohammed te veroordelen op de realiteit in landen waar diens gedachtegoed het weligst tiert.

Afvalligheid versus verdienmodellen
Maar is het louter onnozelheid? Ik denk het eigenlijk niet. Mensen die in een mohammedaanse omgeving zijn opgegroeid en op een gegeven gaan twijfelen over die leer van Mohammed, gaan daar heel verschillend mee om.

Het grootste verschil zit natuurlijk tussen mensen die in landen wonen waar die nare leer dominant is en mensen die in andere landen wonen. De eerste groep laat ik hier nu verder buiten beschouwing.

Een zeer klein deel van de mensen die hun bedenkingen krijgen in landen als Nederland, wordt echt openlijk afvallig. Volgens de oorspronkelijke leer. volgens IS, de Salafisten en vergelijkbare groepen en ‘schriftgeleerden’, moeten deze mensen vermoord worden.

Die dreiging is hier minder concreet dan in Iran, Saoedi-Arabië en andere mohammedaanse hellholes, maar hij is er wel: wie zou dat risico willen nemen in een westers land? In een land waar heel veel niet-mohammedanen uitdragen dat ze geen enkele boodschap hebben aan de veiligheid van mensen die afscheid nemen van de religie van de wrede en doen alsof ‘islamofobie’ iets te maken heeft met de veiligheid van mensen met mohammedaans culturele achtergrond in plaats van met de strategie van lieden met een mohammedaans politieke agenda [3]?

De moedigsten onder de afvalligen zijn goud waard.

Daarnaast is er een grote groep die weliswaar volledig afscheid heeft genomen van alle narigheid die onderdeel is van de leer, maar ervoor kiest – nauwelijks bewust of zelfs zeer expliciet – om blijvers uit hun onmiddellijke omgeving niet te provoceren of kwetsen. Er is een grote overlap met de meerderheid die ook weinig politiek geïnteresseerd is; een meerderheid in elke bevolkingsgroep.

Een derde groep is juist wel politiek geïnteresseerd en heeft zich ook geïnformeerd over de leer en de praktijk in de geschiedenis en nu. Mensen als Manji en Nawaz. Heel weloverwogen kiezen ze ervoor om geen afstand te nemen van de leer van Mohammed als zodanig. Ze doen het voorkomen alsof de leer van Mohammed hervormd zou kunnen worden.

Je kunt je afvragen in hoeverre ze zelf daar echt in geloven, belangrijker is het feit dat enorme aantallen niet-mohammedanen hen bijna onbeperkt krediet geven omdat die wannabe-, nee beter: would-be-, hervormers hun eigen ongefundeerde hoop minder idioot doet overkomen.
Voor mensen die niet bang zijn om de werkelijkheid onder ogen te zien is het verhaal van willekeurig welke afvallige tien keer interessanter dan dat van elke wannabe ‘hervormer’.

Fakenews
Ik ben Wollaars dus dankbaar voor zijn aansporing om nog eens kritisch naar de opstelling van Tarek Fatah te kijken. Inderdaad: ook hij behoort tot de beroepsmohammedanen, de ‘hervormers’ met een verdienmodel. (Geen misverstand: ik heb het hier niet alleen over geld). Het blijft wel een beetje vreemd dat Wollaars in verband met die gewraakte tweet de term ‘fakenieuws’ gebruikte. Het was inderdaad niet correct om de gebeurtenis te plaatsen in Duitsland in plaats van in Turkije. Het ging hier echter niet om verzinsels.Twee van de drie zeer verontrustende aspecten van het getoonde – Turken die Israël van de meest gruwelijke misdaden beschuldigen en het aanvallen van een synagoge in dat kader, klopten wel.

De foto is van een anti-Israël bijeenkomst in Turkije in maart 2013. Op het moment dat Rutte daar op bezoek was en sprak over toetreding van dat land tot de EU.

Fakenieuws is bijvoorbeeld het verhaal van de beroemde schrijfster (van Harry Potter-boeken, red.) J.K. Rowling, dat Donald Trump een gehandicapt jongetje geen hand wilde geven, terwijl in werkelijkheid de moeder van dat jongetje enthousiast was over het feit dat haar zoontje juist opvallend véél aandacht van de president had gekregen.

---

1. Hij had uitgezaaide longkanker. Heel recent kwam het bericht naar buiten dat de kanker toch weer opspeelde.
2. Dat ‘natuurlijk’ onderbouw ik hier verder niet: dat deed ik in een aantal stukken van rond de jaarwisseling.
3. Mijn essay Islamofobie, een strijdterm is op papier verschenen als bijdrage aan DE ISLAM. Kritische essays over een politiek religie. Deze bundel verscheen in oktober 2010 bij uitgeverij ASP, onder redactie van Wim en Sam van Rooy.
   De Engele vertaling ervan is hier verkrijgbaar als E-book. De oorspronkelijke Nederlandse tekst zet ik binnenkort op mijn Academia account.