De moraal van het verhaal is maar zelden anders dan een vermaning door hen die het beter denken te weten. Dacht ik altijd. Ik ben daar van terug.

Wat ik daarmee precies bedoel? Dat is zo 1-2-3 nog niet gezegd, dus laat ik beginnen met het startpunt van deze gedachte zojuist:

Vroeger zeiden we dan wel eens: daar sta je dan, met je pik in het zand. Klinkt als iets van Koot & Bie nu ik er na al die jaren weer eens naar kijk, maar nee.

In ieder geval staat – als de AIVD goed werk heeft geleverd – dat Ans Boersma niet alleen iedereen bij d neus nam met haar verontwaardigde gekrijt over haar geschonden privacy door dat ze Turkije uitgesmeten werd. Maar dat er alle reden was de Turken van haar en haar wijze van redeneren op de hoogte te stellen.

Journaliste Ans Boersma wist in grote lijnen dat haar toenmalige vriend Abd A. actief was geweest voor de terroristische organisatie Jabhat al-Nusra. Het Openbaar Ministerie heeft dat gezegd in de eerste rechtszitting tegen de 33-jarige Syriër.

Pats. En:

Later lijkt A. een hoge functie bij al-Nusra te hebben gekregen. Hij zou zelfs de titel ‘emir van Raqqa’ hebben gehad namens al-Nusra. Voor het OM is het onmogelijk om ter plaatse in Syrie onderzoek te doen.

Twee reebruine oogjes keken de westerse journaliste smekend aan, en zij bezweek. Hoe vaak is dat niet al gezegd, beschreven en heeft het zich herhaald? Sigrid Kaag zal de enige niet zijn, en Ans Boersma was slechts het volgende boerinnetje in een lange rij leden van het zwakke westerse geslacht die dergelijke ‘lieve’ mannen wilde ‘redden’.

Van wie? Oh wacht, dat mocht niet worden gevraagd.

En moeders die hun dochters waarschuwen voor de gevaren van reebruine mannenogen? Zo ze niet zijn uitgestorven, of achtergebleven met een tros kindertjes met reebruine oogjes, zijn ze sociaal weggewerkt. Mocht niet meer. Kunnen kinderen zelf, sinds 1968. En anders zoude we het wel leren. Dat moest kunnen, want alles moest kunnen.

Ik haat het dit zelfs maar te suggereren, maar het is tijd dat de overheid in grijpt en kinderen vanaf de kwetsbare leeftijd van 4 of 5 hiermee gaat doordringen. Dat je niet iedereen kunt vertrouwen op zijn of haar bruine of blauwe ogen of weet ik wat voor kleur. En dat in dit land van je wordt verwacht dat je er een zekere loyaliteit aan hebt als je hier opgroeit. En dat je als je daar niet in meegaat je het land beter verlaten kunt. Het is het een of het ander.

Dat zal een overheidstaak moeten worden, want ouderlijke wijsheid op dit vlak is verdampt, uitgewist, bestaat niet meer. Als de politici in ons land werkelijk vinden dat we voor iedereen verantwoordelijk zijn die hier ooit de WC op Schiphol heeft gebruikt, dan kunnen ze hier evenmin nog langer aan ontkomen. Verantwoordelijkheid is een mint die twee zijden heeft.

Het speelkwartier voor wie dat ontkennen wil is afgelopen. Dat is een moraal van het verhaal die we netjes in ons onderwijs moeten gaan inpassen. Onverwacht, maar onontkoombaar.