De minister van Veiligheid en Justitie schrok niet van het rapport dat donderdag in de Kamerpost verscheen over de staat waarin de nationale recherche verkeert. Weinig verbazend. Om van zoiets te kunnen schrikken moet je je iets kunnen voorstellen bij een probleem.

En als het Ard van der Steur – de minister waarover ik het hier heb – ergens aan ontbreekt, is het wel het vermogen zich ergens iets bij te kunnen voorstellen. Dat tref je vaker bij verdwaalde hompen vermoeid protoplasma – om ergens van te schrikken is een zeker energieniveau noodzakelijk. En als er iets is dat deze minister kenmerkt, is het wel de uitstraling: laat me hier maar liggen, ik ga toch dood.

Inderdaad een verdwaalde homp vermoeid protoplasma dus. Maar op mysterieuze wijze weet de minister nochtans zijn politieke leven te rekken. Nu ja, mysterieus. Het komt de coalitiepartijen eenvoudig bijzonder slecht uit hem nu te dumpen: de VVD heeft in de Kamer zelfs geen incompetente vervanger voor hem achter de hand, en in het kabinet maakt het nog weinig uit wie daar zitten. Men wacht op het voorgeprogrammeerde einde in 2017, en zal dat zeker ook nog proberen aan de kiezer te verkopen als een prestatie – na tien jaar politieke onrust.

Ergens is het zelfs een geruststelling dat Van der Steur niet lijkt te beseffen dat er hoognodig stevig moet worden ingegrepen. Want niet alleen dienen er stevige maatregelen te worden genomen die echte verbeteringen brengen, maar evenzo lijkt de politietop die de minister daarin moet bijstaan niet voor haar taak berekend. Zodat er veel vraag is naar een politieke zwaargewicht die ook zonder handschoenen of restricties voor gevoeligheden de porseleinkast kan uitruimen om alle heilige huisjes met barstjes daarin te verwijderen. Een bestuurlijke Bokito.

Een soort Henk Kamp dus. Maar die wil met pensioen, en wat er gebeurt als je mensen te lang laat doorwerken heeft Opstelten overtuigend gedemonstreerd. En alternatieven? Als de VVD die heeft, zijn die goed verstopt. Misschien zou Schippers het kunnen, maar verder houdt het echt op. Als er kandidaten zijn, zullen we die zich niet zien vertonen vóór april 2017 (na de verkiezingen).

Ondertussen zitten we dus nog ruim een anderhalf jaar met minister Van der Steur. Die, nu ik er even over nadenk, nog de meeste gelijkenis vertoont met de potvis die ooit in het TransGalactisch Liftershandboek op onsterfelijke wijze werd gekarakteriseerd als een dier dat reuze vrolijk maar zonder enig besef van de nabije toekomst onbekommerd genoot van een een vrije val van drieduizend meter. Om vervolgens op een betonplaat uiteen te spatten.

Wat een treurigheid dat we op dàt spektakel nog anderhalf jaar moeten wachten.