Je kunt de laatste dagen geen krant openslaan of praatprogramma aanzetten zonder geconfronteerd te worden met het grote leed dat de Armeense kinderen Howick en Lili wordt aangedaan door het ‘rechtvaardige maar onmenselijke’ systeem van asielrecht.

Gisteren was de kwestie onderwerp van een hoofdredactioneel commentaar in de NRC en vandaag in de Volkskrant. De NRC schreef:

Zoals hier al eerder is betoogd: deze kinderen zet je dus niet uit. Ingeburgerde Nederlandse kinderen naar een vreemd land verbannen ontwricht hun leven. Zoiets is om humanitaire redenen onacceptabel. Ze eindigt haar commentaar met: Feiten veranderen, mensen ontwikkelen zich, kinderen wortelen. Dat heeft gevolgen die in een rechtsstaat erkend mogen worden, ook om louter morele redenen. Dat is hier aan de orde.

Het is een vreemd commentaar, dat gebaseerd is op ‘genade voor recht’. Des te vreemder omdat in deze kwestie de moeder en haar belangenbehartigers alle recht hebben genegeerd, onder andere door de kinderen te laten onderduiken om uitzetting te voorkomen. Daardoor is weerstand opgeroepen. Ook “louter morele redenen” is niet meer dan een emotioneel argument. Het recht is immers overwegend gebaseerd op morele en humane gronden en die zijn in deze strijd voortdurend getoetst.

De Volkskrant is realistischer. In het hoofdredactioneel commentaar ‘Zaak vol cynisme’ (geen link gevonden) gaat het lang over het feit dat de moeder van de kinderen nooit een sterke zaak had en consequent rechterlijke uitspraken negeerde. De Volkskrant toont begrip voor de staatssecretaris Harbers en zijn beleid, maar…….Dat resulteerde vorig jaar al in haar uitzetting en het uiteenvallen van het gezin. Voor de kinderen was dat het trieste dieptepunt in een toch al belastende principiële strijd die jarenlang over hun hoofden heen is uitgevochten. Laat dat nou zo’n ‘specifieke persoonlijke omstandigheid’ zijn waarvoor de discretionaire bevoegdheid bij uitstek kan worden gebruikt.

Een argument uit het ongerijmde waarin wordt gepleit om de moeder en haar belangenbehartigers te belonen voor de jarenlange strijd waarvan de kinderen het slachtoffer zijn geworden. Maar wie heeft ze tot slachtoffer gemaakt? Dat is niet de overheid die telkens uiterst zorgvuldig is geweest en heeft toegelaten dat de uiterste rechtsmiddelen werden benut. In het oordeel van de Raad van State heeft de overheid zorgvuldig gehandeld. De pleidooien in de media moedigen afgewezen gezinnen om door te vechten tot er sprake is van ‘specifieke omstandigheden’ die asiel mogelijk maken.

De argumenten in deze kwestie missen de broodnodige zorgvuldigheid. Neem zo’n zin van de Volkskrant: Voor de kinderen was dat het trieste dieptepunt in een toch al belastende principiële strijd die jarenlang over hun hoofden heen is uitgevochten. Dat kan bijvoorbeeld ook worden gezegd over talloze vechtscheidingen. Of neem het commentaar van de NRC: Feiten veranderen, mensen ontwikkelen zich, kinderen wortelen. Kinderen wortelen, dat is een feit. Hoe ouder ze zijn bij ontworteling, hoe sterker de daaruit volgende problematiek. Dat argument is te gebruiken bij een pleidooi om vluchtelingenkinderen bij voorbaat op te vangen in de eigen regio, binnen het eigen taalgebied en binnen de eigen cultuur. Hoe geworteld de kinderen Howick en Lili in feite zijn, weten we niet. Het wordt beweerd, maar daar kan sterk aan getwijfeld worden. Wortel je als voortdurend uitzetting dreigt? Ook het argument dat de kinderen geen Armeens zouden spreken, kan ernstig worden betwijfeld. Ze kwamen hier met hun moeder toen ze twee en drie waren. Ze zijn opgegroeid met de Armeense taal en het is zeker dat de moeder na haar komst in Nederland Armeens met ze is blijven spreken. Ze kende immers de Nederlandse taal niet.

In deze kwestie tonen de media geen nuchterheid en alle leugens van de moeder en haar belangenbehartigers worden met liefde nagekauwd en onder het tapijt geveegd. Alle sabotage werd goed gepraat Dat er juridisch een eindoordeel is, wordt in feite niet geaccepteerd. In feite zijn de media van slag en gaan ze mee in een opportunistisch en populistisch pleidooi van een moeder en haar belangenbehartigers die niet wensen op te geven. In plaats van zich kritisch op te stellen, werden ze een laf doorgeefluik voor de moeder en haar belangenbehartigers. Toen de toon eenmaal gezet was, had niemand de moed om de juiste vragen te stellen.

Wie zorgvuldig naar de achtergronden in deze kwestie kijkt kan zien dat het in feite niet om de twee kinderen zelf gaat. Ze worden ingezet als pionnen voor een pleidooi om ‘gewortelde kinderen’ asiel te verlenen. Dat is een heel andere discussie die ook op andere wijze gevoerd moet worden. Als staatssecretaris Harbers bezwijkt onder de druk is een volgende kwestie aan de orde. Dan hebben ze juridisch recht op gezinshereniging en kan de moeder weer terugkomen. Dat voortdurend wordt beweerd dat de moeder volstrekt niet in staat is om de kinderen op te voeden, zal tegen die tijd wel weer vergeten zijn of rechtgezet worden.

Nb. Bij het schrijven van dit blog werd via RTL bekend dat de moeder het verzet opgeeft en dat de kinderen zullen terugkeren. Kennelijk is de situatie in Armenië veel gunstiger dan eerder door de moeder en haar belangenbehartigers werd voorgespiegeld.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Peter’s Blogboek