Wat krijg je als je fossielen de jeugd laat aansturen? Vaak is dat succesvol: veel fossielen begrijpen hoe aantrekkelijk de jeugd kan zijn die haar eerste schreden op het hellende vlak van de politiek zet. Omgekeerd blijkt het ondoenlijk om een zelfingenomen jonge marketeer de campagne van een politiek fossiel te laten managen.

Dit verzin ik overigens niet zelf. De aanleiding is het insider-boek Chasing Hillary over Jinek-afgod Hillary Clinton dat volgende week uitkomt in Nederland. Waar GL er in slaagde middels het fossiel Duyvendak broekie Klaver aan de man te brengen, snap je uit het artikeltje van de NOS over het nieuwe boek (The Guardian kreeg het manuscript te pakken) ineens precies waar het mis ging met Billary tijdens USA2016. En dat is niet eens dat ze niet genoeg van bananen hield om haar man thuis te houden toen het er op aan kwam.

Toen de race voor het Witte Huis zijn eindpunt naderde, liep de Democratische kandidaat Hillary Clinton bijna over van frustratie en verachting voor haar opponent, Donald Trump. Haar campagneteam begreep dat ze moest ontladen in een afgeschermde omgeving, en zeker niet voor de tv-camera’s. Daarom liet het team Hillary’s met talloze ‘fuckings’ gelardeerde tirades geduldig over zich heen komen tijdens de voorbereiding voor tv-debatten met Trump, schrijft Amy Chozick in haar boek Chasing Hillary. De Britse krant The Guardian wist de hand op het nog ongepubliceerde boek te leggen.

Hoogmoed komt voor de val. Hoeveel duidelijker wil je het hebben. Wel ga je je afvragen hoe ze over de heilige Obama sprak tijdens de laatste dagen van de primary-campagne van 2008. Dat boek zal wel nooit geschreven worden, maar zou ongetwijfeld hebben voorkomen dat de charade van USA2016 kon plaatsvinden.

Journalist Chozick, die Clinton gedurende tien jaar volgde voor de New York Times, beschrijft hoe Clinton, getergd door het aanhoudende verwijt dat ze niet “authentiek” is, tegen haar campagneteam schreeuwt: “Jullie willen authenticiteit, he? Luister goed!” Vervolgens zet ze in een scheldkannonade Trump neer als een fucking weerzinwekkend individu “dat het niet eens verdient om mee te doen met deze verkiezingsrace”.

Heel authentiek, inderdaad. Zo zie je maar dat daar eigenlijk helemaal geen vraag naar was. Hoewel Trump er ver mee gekomen is, dat dan weer wel. Maar de eerlijkheid gebiedt dat de Amerikanen wel een simpel man met een hart van goud in de armen konden sluiten, maar geen viswijf met pretenties.

Chozick merkt ook op dat het Clinton-team worstelde met de generatiekloof tussen Hillary en Bill Clinton enerzijds en de jonge garde anderzijds. Dat leverde een constante stroom van aanvaringen op, over zaken als de insteek van de campagnestrategie en hoe Hillary moest reageren op beschuldigingen van seksueel wangedrag van haar echtgenoot.

Maar de Democraten zijn immers jong, progressief en voortvarend? Dat is voor het bestuur van een land niet direct een pré.

De 36-jarige campagnemanager Robby Mook beschouwde de twee keer zo oude Bill Clinton, die zich actief met de strategie bemoeide, volgens Chozick als “een reliek, een briljant tacticus uit een voorbije eeuw”.

Alweer een fossiel. Mister Archaeopteryx himself.

Verder beschrijft ze de enorme woede en teleurstelling in het team toen FBI-directeur Comey elf dagen voor de verkiezingsdatum onthulde dat hij nieuw gevonden e-mails van Hillary liet onderzoeken. En Chozick staat stil bij de eerste reactie van Hillary Clinton, toen die van haar campagnemanager op de verkiezingsavond hoorde dat ze ging verliezen. “Ik wist het. Ik wist dat dit me zou overkomen. Ze hadden me nooit president laten worden.”

Wat een zelfoverschatting spreekt uit die laatste zin! Het is eenvoudig beschamend.

Chasing Hillary komt vandaag uit in de VS en is vanaf volgende week in Nederland te koop.

Je zou het nog bijna gaan kopen, al houdt het idee om in de rij te moeten aansluiten achter Eva Jinek me vooralsnog tegen.