De juridische situatie rond de IS-vrouwen wordt een steeds ernstiger klucht, waarbij het bekende probleem van een Nederlandse rechtspraak, die zichzelf vèr verheven voelt boven wat in het buitenland, mogelijk is de boventoon voert.

De zaak krijgt steeds meer trekjes van chantage door de rechters van de regering:

Het demissionaire kabinet krijgt nog drie tot zes maanden de tijd om vijf Nederlandse IS-vrouwen op te halen uit een Koerdisch gevangenenkamp in Noordoost-Syrië. Lukt dat niet, dan is de kans groot dat de rechtszaak tegen deze vrouwen wordt beëindigd. De zaak sleept al jaren voort.

Want wat volgen zou op het beëindigen van deze rechtsgang is eenvoudig te voorspellen: binnen twee jaar staan die veronderstelde zielenpoten dan hier op de stoep, met eisen over een uitkering vanwege het doorgestane leed. Dat schemert nu al door in de berichtgeving er over:

De vrouwen willen van hun recht gebruikmaken om hun rechtszaak bij te wonen. Als dat niet geregeld kan worden vinden ze dat hun rechtszaken, die al sinds 2018 lopen, moeten worden beëindigd. De rechter stelde een paar maanden geleden al dat het kabinet goed moet kunnen uitleggen waarom ophalen niet mogelijk is. In totaal keek de rechter vandaag naar de zaken van 23 vrouwen. Dat gebeurde achter gesloten deuren.

Rechten dit, rechten dat. Door mensen van wie evident is dat ze spugen op onze opvattingen over een rechtsstaat. In de wetenschap dat een internationaal tribunaal er niet komen zal – hun geloofsgenoten zouden dat niet verdragen. Ergo, als de rechters dit doorzetten is elke verdere rechtsgang een onmogelijkheid geworden.

André Seebregts, de advocaat van vier IS-vrouwen, noemt de uitspraak van de rechter van vandaag een duidelijk signaal. Hij acht de kans groot dat een van de vrouwen naar Nederland zal komen. De vrouw, die een andere advocaat heeft, is in het vluchtelingenkamp gewond geraakt. Dat gebeurde na een tentbrand.
Als het kabinet binnen de gestelde termijn de vrouwen niet naar Nederland haalt en de rechter vervolgens de zaken beëindigt, kunnen de vrouwen in Nederland niet meer vervolgd worden voor lidmaatschap van een terroristische organisatie. Hoger beroep is ook niet meer mogelijk. In theorie kunnen ze in het buitenland nog wel vervolgd worden, maar in de praktijk blijkt dat onmogelijk.

Je vraagt je af of er niet een mogelijkheid bestaat om als slachtoffer van dit tuig – als Yezidi-vrouw bijvoorbeeld – deze hele juridische bende aan te klagen? Tot nog toe is het veel te veel een exercitie waarvan het belang dat van deze IS-vrouwen is. Als dat niet anders kan, moet het wellicht inderdaad maar gestaakt worden, en moet Nederland inzetten op het verbreken van elke band die het met deze mensen denkt te hebben. Maar onze pretenties zitten dat in de weg:

De AIVD, de NCTV en het Openbaar Ministerie willen dat de vrouwen naar Nederland worden gebracht. Door ze hier te berechten kan er na hun straf toezicht op ze worden gehouden, is de argumentatie. Het is beter hen op te halen dan het risico te lopen dat ze onder de radar terugkeren naar Nederland, zeggen de veiligheidsexperts.

Speciaal “kan er na hun straf toezicht op ze worden gehouden” is een zinnetje dat me kokken doet, omdat het lichtjes heen danst over het eerdere falen deze mensen te weerhouden af te reizen naar IS-gebieden. In plaats te erkennen dat Nederland daar niets mee te maken heeft, zitten we nu weer met een stel pretentieuze rechters die vinden hier een rol in te moeten spelen. Omdat ze ooit ingezetene waren in dit land? Potsierlijk!

---

Meer over het gedram rond de IS-vrouwen vindt u hier.