De groene gekte heeft ook bij instituten als de Fed en ECB toegeslagen. Groene gekte, want de argumentatie deugt niet. Het is hysterie, en niets anders.

De groene gekte zit er wereldwijd nu al; zo diep in, dat ook financiële instellingen van belang menen zich er mee te moeten bemoeien. Daar is nooit een mandaat voor geweest, zodat er iets verzonnen moest worden. Dat werd uiteindelijk dat de klimaatveranderingen uit dreigen te lopen op een financiële crisis. Vervolgens was iedereen zó blij dat er iets was bedacht, dat niemand nog nadacht over wat men nu eigenlijk had gedaan. Nu ja bijna niemand.

Met bezwaren aantekenen tegen deze waanzin maakt niemand zich populair. En omdat dat in veel gevallen betekent dat je inkomen er op termijn onder lijden zal, houden velen wijselijk hun snavel. Regelmatig tòt het moment dat dat de zaak uit de hand driegt te gaan lopen (hoewel je ook daar niet populairder van wordt, leert de ervaring). Als enige gelijk hebben over iets waarover de hele wereld meent zich een mening te kunnen veroorloven is dat zelden.

Alleen daarom is mijn respect voor de econoom John Cochrane al groot. Cochrane zette vorige week de bijl in de door activisten gecreëerde mythe van de financiële rampzaligheid die de klimaathoax zou kunnen veroorzaken. Cochrane waarschuwde afgelopen week:

In the United States, the Federal Reserve, the Securities and Exchange Commission, and the Department of the Treasury are gearing up to incorporate climate policy into US financial regulation, following even more audacious steps in Europe. The justification is that “climate risk” poses a danger to the financial system. But that statement is absurd. Financial regulation is being used to smuggle in climate policies that otherwise would be rejected as unpopular or ineffective.

Het is prettig weer eens een echte wetenschapper te lezen die recht voor zijn raap stelt dat de overheid er een bende van maakt, door zich op zijn werkterrein te begeven en daarover normerende uitspraken te doen. En dat in heldere taal, met sterke argumenten:

“Climate” means the probability distribution of the weather – the range of potential weather conditions and events, together with their associated probabilities. “Risk” means the unexpected, not changes that everyone knows are underway. And “systemic financial risk” means the possibility that the entire financial system will melt down, as nearly happened in 2008. It does not mean that someone somewhere might lose money because some asset price falls, though central bankers are swiftly enlarging their purview in that direction.
In plain language, then, a “climate risk to the financial system” means a sudden, unexpected, large, and widespread change in the probability distribution of the weather, sufficient to cause losses that blow through equity and long-term debt cushions, provoking a system-wide run on short-term debt. This means the five- or at most ten-year horizon over which regulators can begin to assess the risks on financial institutions’ balance sheets. Loans for 2100 have not been made yet.

Waarmee ook de zogeheten klimaatwetenschap terug haar hok in wordt gejaagd, door haar pretenties aan de kaak te stellen:

Such an event lies outside any climate science. Hurricanes, heat waves, droughts, and fires have never come close to causing systemic financial crises, and there is no scientifically validated possibility that their frequency and severity will change so drastically to alter this fact in the next ten years. Our modern, diversified, industrialized, service-oriented economy is not that affected by weather – even by headline-making events. Businesses and people are still moving from the cold Rust Belt to hot and hurricane-prone Texas and Florida.

Op een manier die verder niet vrij is van een terecht cynisme:

If regulators are worried even-handedly about out-of-the-box risks that endanger the financial system, the list should include wars, pandemics, cyberattacks, sovereign-debt crises, political meltdowns, and even asteroid strikes. All but the latter are more likely than climate risk. And if we are worried about flood and fire costs, perhaps we should stop subsidizing building and rebuilding in flood and fire-prone areas.

Al bijna even pijnlijk is hoe Cochrane aanwijst waar het werkelijke systemische risico aangaande financial risk van de groene gekte zit:

If one is worried about the financial risks associated with the energy transition, new astronomically-valued darlings such as Tesla are the danger. The biggest financial danger is a green bubble, fueled as previous booms by government subsidies and central-bank encouragement. Today’s high-fliers are vulnerable to changing political whims and new and better technologies. If regulatory credits dry up or if hydrogen fuel cells displace batteries, Tesla is in trouble. Yet our regulators wish only to encourage investors to pile on.

Vergelijk dat eens met het gejank dat zou opstijgen als in Nederland de hele windhandel van Edje Nijpels en de zijnen wordt opgedoekt? Als de deelnemers aan de klimaattafels met vroegpensioen worden gestuurd?? Dan krijgt u te horen: maar we hebben er al zoveel geld in geïnvesteerd!! Dat dat nooit een argument mag zijn behoor je te weten als je investeringen op een zeker niveau doet. Zoek daarvoor maar eens naar sunk costs, en leer de implicaties van dat begrip. Kort samengevat: investeren omdat je ergens vroeger al zoveel geld hebt ingeduwd is goed geld naar kwaad geld gooien. Dom, dus.

Toch is dat in essentie wat overheden en ECB-bonzen de facto bepleiten gaan:

Climate financial regulation is an answer in search of a question. The point is to impose a specific set of policies that cannot pass via regular democratic lawmaking or regular environmental rulemaking, which requires at least a pretense of cost-benefit analysis.

Met als conclusie dat de verkeerde mensen zich willen bemoeien met gedram waarvoor ze niet zijn aangesteld:

These policies include defunding fossil fuels before replacements are in place, and subsidizing battery-powered electric cars, trains, windmills, and photovoltaics – but not nuclear, carbon capture, hydrogen, natural gas, geoengineering, or other promising technologies. But, because financial regulators are not allowed to decide where investment should go and what should be starved of funds, “climate risk to the financial system” is dreamed up and repeated until people believe it, in order to shoehorn these climate policies into financial regulators’ limited legal mandates.

Het is kenmerkend voor een periode waarin een steeds kleinere groep mensen denkt de wereld in een gewenste richting te moeten duwen. Hoogst dubieus is daarvoor een veel te vriendelijk etiket. maar dat besef dient eerst post te gaan vatten. Dat er vanuit de ECB weinig of geen verzet tegen lijkt te komen is een nog slechter teken dan het voornemen van Lagarde c.s. an sich.

---

Meer over de klimaathoax en het politieke functioneren ervan leest u hier op Veren of Lood.