Financiële machinaties van de EU tegenover lidstaten? Dat is een probleem dat je kort kunt samenvatten met één woord: Frankrijk.

Of iets langer, zoals hieronder. Een volledig overzicht houdt men bij in de EU-archieven. Als u begint te zoeken op ‘Frankrijk’ heeft u genoeg materiaal u enige levens bezig te houden. Wat u er ook over schrijven zult, het zal door niemand gelezen worden zolang de EU bestaat. Want de EU is opgericht om Frankrijk ter wille te zijn, het is de mammoet waarop Brussel gefundeerd is. De mammoet die in elke vergaderruimte ongezien toezicht houdt. De illusies van Frankrijk, de Franse grandeur en de wensen van haar elite, dit alles toont zich in de essentie van de EU.

Wat daar tussen probeert te komen krijgt de volle laag. Zie bijvoorbeeld de manier waarop EU-onderhandelaar Barnier de Britten probeert te flessen.nu Londen (beter gezegd: de Britse bevolking) niet langer bereid is mee te betalen aan het overeind houden van het financieel archaïsche systeem waarmee Frankrijk wordt geregeerd en waarmee de Fransen hun .vakbonden en agrariërs rustig houden. Heel Europa betaalt er aan mee, maar hervormd wordt het niet en zal het niet worden als het aan de Fransen ligt. De EU schikt zich wel.

Het laatste gotspe in deze never-ending story is het dreigement dat (de Franse) Eurocommissaris Pierre Moscovici heeft geuit tegenover Italië:

Italië moet hard werken aan het bedwingen van zijn nationale schuld. (..) ,,Ik dring erop aan dat de regering van Italië ervoor zorgt dat het blijft waar het is, in het centrum van de eurozone als een sterke, betrouwbare lidstaat die bereid is zijn schulden onder controle te houden”, zei Moscovici. Hij reageerde op een oproep van de populistische coalitie in Italië aan de Italiaanse minister van Economische Zaken om de schuld te laten oplopen als dat nodig is om bepaalde verkiezingsbeloftes in te lossen.

En wat zou het gevolg zijn als Italië dat niet doet? Let op, dit wordt leuk:

Italië moet in oktober zijn conceptbegroting voor volgend jaar indienen in Brussel. De Europese Commissie kan een begroting van een lidstaat afwijzen, maar dat is nog nooit eerder gebeurd.

Frankrijk heeft zich nog nooit aan financiële afspraken met de EU gehouden. Dat heeft een geschiedenis die teruggaat tot het begin van dergelijke afspraken. En wie was onder andere Minister van Financiën van Frankrijk? Pierre Moscovici (2012-2014)! Moscovi probeerde het dan ook niet eens. Franse presidenten hebben aan de verplichtingen van de EU notoir een broertje dood; ze beschouwen het als verlengstuk van de Franse buitenlandse politiek. En als de Brusselse Eurocraten soms iets anders willen, doet Frankrijk gewoon wat Frankrijk wil. De EU werd opgericht om Frankrijk ter wille te zijn – niet andersom – vinden ze in Parijs.

Vandaar ook dat Frankrijk er geen problemen mee zal hebben zelfs voorheen trouwe bondgenoot Italië te knevelen als dat land zich teveel uit de pas met de EU begeeft. President Macron heeft de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Salvini eind augustus al toegevoegd diens vijand te zijn, en Moscovici (hoewel niet van Macrons politieke kleur) zal braaf doen wat zijn land van hem verwacht.

Op dezelfde wijze als Hongarije en Polen zullen worden aangepakt: via een reductie in bijdrages van EU-gelden (Tsjechië wordt nu via een omweg aangepakt) zolang zij niet in het spoor van de asielmigratie mee draven. Komend jaar wordt de EU-begroting voor de komende 7 jaar in elkaar gesleuteld ( de onderhandelingen zijn al enige tijd gaande). Deze uitspraak van Moscovici is niet meer dan de eerste waarschuwing, voor het aanpakken van Italië via de EU-begroting ontbreekt mogelijk een voldoende tijdspad. Bovendien dreigt Italië al enige tijd met het heroverwegen van de euro, en dat is een machtig wapen. Zelfs als de Euro (en de EU) het vertrek van Italië uit de eurozone zou overleven, dan nog zou het inhouden dat Frankrijk zelf haar financiën beter op orde zou moeten brengen. Daar zijn de Fransen gegarandeerd niet toe bereid, maar ze zouden er niet aan ontkomen als Italië de euro opblaast.

Overigens betekent dit niet dat Moscovici geen gelijk heeft, de Italiaanse staatsfinanciën zijn een ramp. Wèl een ramp waaraan de euro voor een zeer groot deel schuldig is, en heel Italië begint dat te beseffen, alsook dat de populistische regering van LegaNord en 5Sterren bereid is het beste voor Italië te doen. Ik zie weinig kansen dat Moscovici gehoor vindt in Rome, maar ik zou er niet van staan te kijken als er een repliek komt die ongeveer de lijnen van dit stukje volgen zou. Heel diplomatiek is Salvini uiterst zelden, maar hij weet over het algemeen waarover hij spreekt en wat een verstandige aanpak is. Moscovici heeft een probleem, dat snel kan escaleren als Frankrijk haar oude spelletjes spelen blijft.