Vanmorgen stond in De Volkskrant een prima opiniestuk van Harry Verbon, hoogleraar Financiële Economie aan de Universiteit Tilburg. De teneur van zijn betoog behoeft voor verstandige mensen geen herhaling, maar aangezien ons land vol zit met gelovigen in aanstaande wonderen, moeten we het er toch nog maar eens over hebben.

Wat zei Verbon? Dat de opengrenzenpolitiek onvermijdelijk moet leiden tot het einde van de verzorgingsstaat. Ik zie de koppies me al vol ongeloof aanstaren. Maar, maar , dat kàn toch niet? Die welvaartsstaat is toch ons recht? En die grote bedrijven dan? Doen we toch gewoon de belastingen omhoog? Waarom drukt de regering niet gewoon geld bij?

En meer daarvan.

Dit was vanzelfsprekend al lang in brede kring bekend. Alleen de Welkom-meute en politici die gewend zijn te bukken voor elke progressief verpakte scheet van het giebelelectoraat van Jesse Klaver en kompanen staken hun koppen diep in de afvalblurb, en lieten alles gebeuren. Met dit als resultaat. Want zolang het gas opborrelde konden we lenen, zodat er nooit een probleem was. Toch? In de toekomst zou een knappe kop ongetwijfeld iets uitvinden dat het probleem oplossen zou, en dat was dat.

Ik heb al eens eerder betoogd dat ons land rijk is aan progressieven die hun christelijke herkomst ontkennen, en er daarom des te moeilijker op aan te spreken zijn. Van die mensen die wel een serieus betoog ophangen over de eindigheid van de Aarde (heel terecht), maar daaraan dan niet koppelen dat de ongebreidelde groei van de wereldbevolking in onder andere Afrika zou moeten worden afgeremd. En die met vliegtuigen naar een klimaatconferentie gaan, zonder na te willen denken over wat je aan overbevolking zou moeten doen.
Die snappen dat fossiele brandstoffen kostbaar zijn vanwege de eindige beschikbaarheid, maar daaraan vervolgens een verhaal over elektriciteit koppelen dat uiteindelijk terugkeert bij het verbranden van steenkool in enorme hoeveelheden. En zo nog een tiental andere stokpaardjes van goed bedoelende halvegaren, die op de keper beschouwd altijd uitkomen op goede bedoelingen die hun eigen comfort niet mogen aantasten.

Toch ga ik hier nog maar eens een poging doen. Zie de illustratie hier boven. We zien vijf broden en twee vissen, waar kennen we die ook alweer van? Gut, ja. Vroeger wel eens over gehoord.

Nou, die Boodschap is dus blijven hangen.

En de oplossing blijkbaar ook. Het wordt weer tijd voor een wonder, en wonderen dwing je af door de noodzaak te vergroten. Wat we moeten doen als dat wonder niet plaatsvindt heeft men gewoonlijk een even eenvoudig als zwakzinnig idee: we verhogen de belastingen, net als altijd. Alleen staan die al torenhoog, dus veel gaat daarvan niet terecht komen.

Spartacus formuleerde het op GS aldus:

Het arbeidsoverschot kan alleen worden geaccommodeerd als de lonen drastisch dalen, maar dat is even onwaarschijnlijk als onwenselijk. Waarschijnlijker is het dat Ontheemdiërs dus onder de klamme deken van de staatszorg verdwijnen, hetgeen alleen te betalen blijft als de uitkeringen van Inheemdiërs dusdanig dalen dat ze er niet meer van rondkomen. En dat is het einde van verzorgingsstaat’.

Niet erg ingewikkeld, nietwaar? Maar blijft U vooral stemmen op de PvdA en zo. En als uw oude moedertje klaagt dat ze van haar AOW niet meer rondkomt, neemt U haar gewoon in huis. Dat is ook een idee dat U van de massa-immigratie zult moeten overnemen. Hoe de multikul alsnog full circle ging.

Wat er gaat gebeuren als de Inheemdiërs gaan beseffen hoe ze al die jaren door zelfgenoegzame graairegenten zijn bedot, wil ik liever niet over nadenken. Ik heb al zulke trauma’s van de griezelfilms uit mijn jeugd.