De vraag waarover de afgelopen weken wellicht nog het meest gespeculeerd is – mede naar aanleiding van de beschamende vertoning in Nederland na 6 april – is of de Britse politiek de uitslag van het Brexit referendum op 23 juni zal eerbiedigen.

Zelf heb ik geen twijfel dat de Brits regering, èn de meerderheid van de Britse politici, de uitslag van het referendum van 23 juni zullen eerbiedigen. Een van de redenen daarvoor is het Britse kiesstelsel: door het districtensysteem is het voor politici vrijwel onmogelijk een mening die door een absolute meerderheid wordt gedeeld te negeren, ook al is die meerderheid niet schokkend groot.

Afgelopen dagen is er veel gebeurd, veel gesputterd en heel veel geroep geweest over mensen die zich bij nader inzien bedacht zouden hebben. Maar in het licht van een meerderheid van een miljoen mensen méér (de uitslag was 16 tegen 17+ miljoen vóór Brexit) bestaat er geen eerlijke twijfel over de uitslag. Er valt zelfs veel voor te zeggen dat de moord op Labourparlementslid Jo Cox de Leave-overwinning nog getemperd heeft. Alles bijeen genomen is een herhaling van een referendum als dit niet alleen een klucht, maar ook een affront aan de kiezers. Dat de halve wereld meent daaraan ook haar bijdragen te moeten leveren heeft weliswaar iets schattigs, maar daarvoor is deze zaak eigenlijk te belangrijk om veel aandacht aan te schenken. Hoogstens illustreert het hoe diepgeworteld bij sommige Remain-voorstanders het eigen gelijk ingebakken zit. Dat heeft iets treurigs, maar het is een gepasseerd station voor de Britse aanhangers van die gedachte.

Zoals hierboven al opgemerkt, het is het Britse kiesstelsel dat werkelijke obstructie onmogelijk maakt. Tijdens algemene verkiezingen is het in het UK geregeld voldoende om 40% van de stemmen te halen om gekozen te worden als parlementslid. Stelt u zich eens voor hoe verkiezingen zouden verlopen waarin handhaving van de uitspraak het belangrijkste punt zou zijn? De tegenstanders van Brexit zouden worden afgeslacht. En dat lijkt in het vat te zitten indien er een parlementaire revolte zou uitbreken.

Dat de meerderheid van de parlementariërs Brexit niet zitten ziet doet daarom weinig ter zake. Men zal sputterend meegaan met de wens van de meerderheid op 23 juni – niet in het minst doordat in het UK de politiek is gebonden aan een zetel in het parlement, of andere vertegebnwoordigende lichamen. Posities als een direct gekozen burgemeester, zoals die van Londen, zijn uiterst schaars. In veel landen van de EU is het parlement niet meer dan een stapje in een langer carrièrepad, maar zo is het niet in het UK. Hier werkt nog steeds het bekende gezegde, dat in een gezonde democratie de bestuurders de kiezers vrezen, in plaats van andersom.

Wie afgelopen dagen de Britse actualiteitenprogramma’s heeft gevolgd, zal hebben gezien dat bij ondervraagde politici eigenlijk geen twijfel heerst dat de uitspraak van de bevolking moet en zál worden gevolgd. Zelfs de onderlinge gevechten binnen de grote partijen, wie de premier moet worden die het gaat uitvoeren, en de discussie over de weg die nu moet worden gevolgd om de formaliteiten af te handelen lieten dit punt feitelijk buiten beschouwing.

Brexit sall sein.