Dat Noord-Korea deze week een geslaagde proef met een waterstofbom deed is slecht nieuws voor de regio, maar ook voor de rest van de wereld. Alsof er nog niet genoeg ellende op ons afkomt. Maar de internationale gevolgen zijn belangrijker dan het conflict tussen Noord- en Zuid-Korea.

Dat men in Zuid-Korea nu een beetje hyper is vind ik heel voorstelbaar. De Noord-Koreaanse leider Kim Jong-Un is een product van een aantal generaties ongeremde grootheidswaan, met inbegrip van alle frustraties van iemand die zich voortdurend tegengewerkt voelt door mensen die zich niet naar hem schikken. Wat een groot deel van de wereld weigert te doen, als men hem al niet gewoon negeert.

In Zuid-Korea, Japan en de USA ligt dat toch wat gevoeliger, want het zijn landen waartegen de Kims zich altijd het sterkst hebben afgezet. En door wie ze zich dus ook het meest miskend voelden. Zuid-Korea doet moeite de ooit dankzij de Koude Oorlog (die hier behoorlijk heet was) verbroken familiecontacten een kans te geven, en voorziet het noorden soms van voedsel als er een misoogst is geweest. Of slechte communistische planning – wat u wilt.

Die extra voedselhulp heeft Noord-Korea nodig ook. Nauwelijks verwonderlijk, als je als politiek hebt zo’n groot mogelijke bevolking te hebben teneinde militair opgewassen te zijn tegen het zuiden, waar de technologische voorsprong gigantisch is. Noord-Korea is zo onderontwikkeld, dat het nog de meeste overeenkomsten heeft met een land dat vijftig jaar geleden een tapijt waterstofbommen over zich kreeg uitgerold, en daarvan nog niet voldoende is bekomen om de rommel eens te gaan opruimen.

Een paar jaar geleden produceerde het kernwapenprogramma al een zogenaamde ‘vuile bom’. Maar nu hebben de Kims de ware bom. De echte grote universele voetzoeker. Er is in de rest van de wereld nog een klein voorbehoud, aangezien de seismische gegevens niet precies de verwachte kracht van een dergelijke bom weer gaven, maar dat men in Pyongyang daadwerkelijk een gevaarlijk wapen ontwikkeld heeft staat buiten kijf. Dat brengt de vraag boven: wat nu?

Wat doe je met een land dat zich fanatiek ingegraven heeft in het eigen gelijk, haar bevolking daarop al zestig jaar lang indoctrineert en fanatiek voornemens lijkt de Koreaanse oorlog (formeel is er een wapenstilstand sinds 1953) alsnog militair te beslissen? De vraag begint nu eindelijk acuut te worden, terwijl men haar ten minste vijftig jaar heeft genegeerd omdat dat makkelijker was, en doordat het bondgenootschap van Noord-Korea met China ontwikkelingen in de weg stond. Niet letterlijk, maar het gaf Noord-Korea de kans zich verder van de wereld af te sluiten. Zodat een land ontstond, dat slechts voor antropologen interessant zou kunnen zijn, als we dat type onderzoek – naar half-ontwikkelde autoritaire staten – nog zouden doen.

De Amerikaanse verkiezingen zouden enig uitsluitsel kunnen geven van de toekomstige aanpak van het regime-Kim, want de Republikeinse kandidaten buitelen over elkaar heen om de tandem Obama-Clinton de schuld te geven van de ontstane situatie. Nogal onterecht: de Amerikaanse politiek ten opzichte van Noord-Korea is al ruim vijftig jaar (sinds Eisenhower, eigenlijk) vrijwel ongewijzigd. Dat Noord-Korea voldoende dichtbij de USA ligt dat een ballistische raket (aangekocht van Iran bijvoorbeeld) haar grondgebied zou kunnen bereiken, maakt toch wat zenuwachtig.

Op korte termijn zal het er wel op neerkomen dat Noord-Korea wat meer voedselhulp zal afdwingen. Maar een eventueel vervolg – ik geloof niet dat daarover al constructieve ideeën bestaan. We moeten maar even afwachten wat er gebeuren gaat, de eerste publieke verontwaardiging en de geluiden in de Veiligheidsraad moeten verstommen en zo meer. Maar daarna zal er toch iets gedaan moeten worden. Niet eens vanwege de op zich reële kans dat de Noord-Koreanen zelf met bommen gaan smijten, maar vooral vanwege de kans dat het land dergelijke wapens in de uitverkoop gooit. Vooral in de jaren zeventig en tachtig exporteerden de Noord-Koreanen veel wapens. Weinig geavanceerd, maar wel solide.

Het punt is dat er wereldwijd teveel terroristen met veel geld en weinig hersens rondlopen, die zich dergelijke wapens zouden kunnen veroorloven. Noord-Korea heeft dringend behoefte aan de pecunia die met die handel kunnen worden verdiend. Iran bijvoorbeeld heeft weliswaar een eigen nucleair programma, maar de bestaande contacten met Noord-Korea zijn onvoldoende in kaart gebracht om er gerust op te zijn dat Noord-Korea haar technologie niet te gelde kan maken in Teheran. En geld is niet het grootste probleem van de Ayatollahs.