We staan er in de moderne maatschappij niet meer zo bij stil, maar ontgroenen is een initiatieritueel. Daar kunt u om lachen, maar het is een serieuze zaak.

Initiatie is om veel redenen belangrijker dan u denkt. Veel mensen ergeren zich alleen al aan het idee van brallende studentjes die ‘er zo graag bij’ willen horen. Maar studentikoze ontgroeningen zijn maar één voorbeeld van dergelijke rituelen, waarvan we meer dan de helft niet meer herkennen voor wat ze zijn: uitingen van een zucht naar erkenning.

Wie de initiatie doorkomt, zal aan zekerheid winnen. Er is iets bereikt! Dat het vrijwel altijd iets betreft waarop men op rijpere leeftijd met een vage glimlachen een licht ongemakkelijk gevoel terugdenkt mag de pret niet drukken. Dat is ook niet waar het echt om gaat; waar het echt om gaat is de erkenning ergens bij te mogen horen.

En of het nu aan het ontbreken van ontgroeningsrituelen ligt vanwege Corona, of aan de sterker gevoelde behoefte ergens bij te horen: het aantal nieuwe leden bij de verenigingen nam dit jaar dramatisch toe:

Ontgroenen was altijd iets dat vooral met corpsballen wordt geassocieerd. Eigenlijk is dat treurig, aangezien het de aandacht af leidt van diverse andere initiatierituelen die we vaak ontkennen. En het nu er van wordt al helemaal ontkend – opmerkelijk genoeg vrijwel altijd het hardst door progressieve studenten. Sociale dwang, noemde men het wel, want ‘rechts’. Toen.

Terwijl tegenwoordig dat ‘rechtse’ niet meer zo wordt gevoeld: niet voor niets geldt grosso modo dat hoog opgeleiden vrijwel altijd links zijn – die mensen hebben het langst de heersende indoctrinatiemores moeten verdragen.

Mij lijkt het idee van een initiatie echter lang zo gek niet, en ik denk dan vooral aan de mensen die hier de grens over dwalen teneinde deel te hebben aan onze maatschappij. Een proces dat moet worden voorbereid in de AZC’s als Ter Apel en opvolgende te creëren instituten  Want een multi-etnische maatschappij is heel goed te verdragen, maar dat een multiculturele maatschappij ons naar de ondergang voert zou intussen duidelijk moeten zijn.

Wie er bij wil horen, moet dat eerst maar laten zien – wie er niet bij wil horen, laten we er niet meer in. Waarom zou dat vreemd zijn? Slechts wie uit de aard van zijn overtuiging  vijandig staat tegenover onze bestaande maatschappij, kan zich met goed fatsoen verzetten tegen aanpassing aan gelden de regel, mores en waarden. Maar dergelijke mensen zullen ongetwijfeld heel gelukkig worden gemaakt met een enkeltje Noord-Korea.