De Democratische partij maakt zich in de Amerikaanse Senaat straal belachelijk door haar handelen tijdens de hearing van kandidaat-opperrechter Gorsuch.

Benoemingen in het Hooggerechtshof van de USA zijn uiterst belangrijk. Dat wordt weerspiegeld in de benoemingsprocedure. De president draagt voor, en de Senaat benoemt na de kandidaat gehoord te hebben met tenminste een verhouding 60-40, de zogenaamde Supermajority. Zelf mag de Senaat geen kandidaten aandragen, het is dus in harmonie tussen de top van uitvoerende en wetgevende macht dat een lid van het hoogste rechterlijke orgaan (gedrieën vertegenwoordigen zij de Trias Politica) moet worden benoemd.

Dit ligt politiek altijd gevoelig, omdat opperrechters voor het leven (of hun eigen terugtreden) worden benoemd. Er wordt wel gezegd dat de benoeming van een rechter in het Supreme Court de belangrijkste bijdrage van een president aan het bestuur is – hoe meer benoemingen, hoe langer zijn invloed voortduurt. Het is daarom geen wonder dat de benoemingsprocedure vaak een politiek gevecht van belang is.

De huidige procedure voor de opvolging van de vorig jaar overleden rechter Scalia draait nu uit op zo’n politiek gevecht. De Republikeinse meerderheid in de Senaat blokkeerde vorig jaar de procedure die Obama een laatste kans gaf een rechter in het Supreme Court te benoemen, met het argument dat de verkiezingen naderden en men hoopte op een Republikeinse winst en navenant gunstiger voordracht. Nadat Trump gekozen werd, droeg hij Gorsuch voor.

Hier is waar het kluchtig werd. De Democraten vieren hun obsessie voor Trump nu bot op de benoeming van Gorsuch. De meerderheid van de Republikeinen in de Senaat is comfortabel, maar geen 60-40. Curieus genoeg zou Gorsuch een kandidaat moeten zijn waar de Democraten vrede mee zouden moeten hebben. Hij is geen scherpslijper, maar neigt ietwat naar Republikeinse standpunten. Bij de eerdere benoemingsprocedure voor zijn huidige positie werd hij dan ook door de Democraten geprezen als een uiterst competent rechter. Geen bezwaar, en vlot benoemd. Nu speelt een politiek spel, en kan het ineens allemaal niet. Dat de argumentatie op zijn minst idioot is ziet zelfs de NOS, getuige onderstaande screenshot van Teletext. Er staan twee argumenten onderin het stukje, die elkaar bijna wegstrepen: als er een echt probleem met Gorsuch is, is kwaad bloed geen nuttig argument.

Wat nu? In principe is het mogelijk de benoeming ook met een gewone meerderheid door te drukken, de zogenaamde nucleaire optie. President Trump schijnt hiervoor te voelen. Trump zoekt naarstig naar een manier om zijn gezag steviger te vestigen. Het voortdurende rumoer dat de Democraten laten horen begint pijn te doen aangezien het de dagelijkse gang van zaken van de Amerikaanse overheid nadelig beïnvloedt.

Nadeel is dat het het gebruikelijke overleg tussen senatoren van verschillende partijen nadelig beïnvloedt. Een meerderheid in de Senaat betekent niet automatisch dat de president die meerderheid naar genoegen inzetten of bespelen kan. Anderzijds is het vooral obstinaat gedrag van de Democraten dat de zaak nu ophoudt. Er zal komende vier jaar hoe dan ook een negende opperrechter moeten worden benoemd, Trump zal die hoe dan ook moeten voordragen, en de Democraten zouden het slechter kunnen treffen dan Gorsuch.

Wat resteert is gepruil en gemok. Dat is politiek nooit verstandig als het hele land toekijkt.