De overheid gaat iets doen aan cybercrime. Zegt minister Grapperhaus. Het praatje klinkt goed, maar het smoesje deugt als gewoonlijk nooit.

Want wat zegt de minister, als hij aankondigt €30 miljoen (eenmalig!!) extra aan de bestrijding te zullen spenderen? Beste burger, het is eigenlijk uw eigen schuld!

Maar eerst, om dat beeld te bekrachtigen dat ik ontzenuwen ga, gooit de overheid met grote woorden. Opdat de burger genoegzaam onder de indruk komt van de enorme verplichtingen die de overheid op zich neemt, en het hoofd moet bieden:

Dat het vergroten van de veiligheid op internet extra geld krijgt, is niet voor niets. Eerder dit jaar waarschuwde de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV) al dat de ernst en omvang van de digitale dreiging in Nederland aanzienlijk is. In het cybersecuritybeeld werd zelfs gesproken van een continue digitale dreiging voor de nationale veiligheid.

Maar daar over ging het dus eigenlijk niet. De NOS haakt aan bij een bericht in het AD dat een heel andere insteek had, namelijk hoe de burger het voelt en wat daaraan kan worden gedaan. En wat zegt de minister daar?

,,Mensen hebben voor hun huis dievenklauwen, dubbele sloten en alarmen. Maar digitaal gezien, zetten ze de achterdeur open. Het is een soort goedgelovigheid alsof we nog in een eeuw leven waarin iedereen elkaar kent en zomaar bij elkaar kan binnenlopen.’’.

Jajaja, dat zal best, en het klinkt heel streng. Maar wat hier ontbreekt is natuurlijk dat de overheid tot veel activiteiten via internet verplicht, op eenzelfde wijze als dat het tegenwoordig vrijwel onmogelijk is zonder bankrekening door het leven te gaan – tenzij je als zwerver of iets dergelijks te boek staat – want wie dat wil geldt voor de belastingdienst als ‘verdacht’. Als je ondernemer bent is het niet eens mogelijk om zonder bankrekening te handelen, en dan hebben we het nog niet gehad over de BTW-aangifte via internet.

Er is dus reden de overheid aan te spreken op de gevaren op internet, maar dan geeft zij maar al te vaak niet thuis. Zoals de gladheid waarmee voorbijgegaan wordt aan wat cybercrime voor veel mensen eigenlijk in houdt. Want waar zit de kneep?

Recent nog gaf 11 procent van alle Nederlanders aan dat ze vorig jaar slachtoffer werden van cybercrime. Hacken staat bovenaan de lijstjes, gevolgd door koop- en verkoopfraude en online pesten.

Over hacken kan ik niet goed oordelen, ik heb mezelf redelijk beveiligd, en vooral: ik gebruik niet veel, – en liefst minder – internet voor wat ik niet vertrouw. Ook roepen veel mensen dat ze zijn gehackt als er iets gebeurt dat ze niet begrijpen, maar waardoor hun systeem vastloopt. Lastig, maar slechts zelden cybercrime. En deze cijfers zijn gebaseerd op een publieksenquete, dus dit is er niet uitgezeefd.. Koop- en verkoopfraude, en online pesten? Ik weet dat de overheid zich nogal druk maakt om online pesten, zeker als dat samengaat met gegil over racisme. Maar is het cybercrime? Dat lijkt me een goedkoop en zinloos argument om te hanteren. Bovendien is het me een raadsel hoe je je daar als burger tegen beschermen moet qua beveiliging.

Daarentegen is koop- en verkoopfraude een duidelijk voorbeeld, maar wat gebeurt er als je daarover aangifte doet bij de politie? Dan is ze ineens niet thuis. Moet je maar niet via internet goedkoop uit willen zijn bij een site die niet levert als je vooruit betaalt. Wie (online) aangifte doet begrijpt meteen hoe goed de politie snapt hoe deze vorm van cybercrime werkt, want ze geeft gegarandeerd nooit antwoord, en het is zelfs de vraag of dergelijke aangiftes de misdaadstatistieken wel bereiken. Tezamen met politiebureaus die nog maar beperkt open zijn zit daar het grootste probleem van de huidige criminaliteit, maar welbeschouwd blijft de politie steeds meer in gebreke. Daarom doet ook maar 1 op de 12 nog aangifte, en nergens anders om.

Daar horen we noch de minister, noch het AD over in dit verband, maar relevant is het wel. Hoezeer u met deze berichtgeving genept wordt blijkt uit de laatste alinea van het AD-bericht:

Een groot deel hiervan gaat naar de politie om de opsporing te versterken. Ook wapent Grapperhaus zich voor miljoenen tegen cyberaanvallen op de overheid. Ons land is ‘structureel doelwit’ van andere landen die spioneren of saboteren. De overheid heeft ook moeite de aanvallen af te slaan, bekende de minister eerder. Met succes werden multinationals en bedrijven in de chemische – en energiesector slachtoffer van digitale spionage waarbij data werd buitgemaakt.

Dat een groot deel hiervan (van die 30 miljoen) gaat naar de politie om de opsporing te versterken. is ook al zo’n leugen aankondiging met een stevige geur. Het is een eenmalig bedrag, dus op zijn best worden er wat extra computers aangeschaft en de infrastructuur versterkt. Maar als die zaken worden gebruikt om eindelijk eens te gaan controleren wie aangifte deden en weke daders terug te vinden zijn via IP-adressen en dergelijke, dan besef je direct hoezeer dit waarlijk een leugen is, aan gezien die spullen er al lang hadden moeten zijn. De Nederlandse overheid maakt zich meer zorgen om wat er met multinationals en bedrijven in de chemische – en energiesector gebeurt. Dat is ook eenvoudiger, want de meeste bedrijven in dergelijke sectoren weten maar al te goed dat ze zichzelf moeten beschermen, zodat ze de overheid slechts marginaal nodig hebben.

Verder wordt u onbeschaamd belogen met dergelijke berichtgeving. Zoals zo vaak.