Twee jaar geleden betoogde ik dat cultuurmarxisme weliswaar voor iedereen herkenbaar is, maar de precieze betekenis ongedefinieerd blijft. Daaraan is sindsdien weinig veranderd.

Maar toch, diverse manifestaties van cultuurmarxisme zijn overal om ons heen. Al weer meer dan twee jaar terug praatten we er vooral over, en zie nu!. Dagelijks horen we van dingen die plotseling anders moeten, dat diverse mensen met een hang naar diversiteit zich kermend bekeren tot een andere naamgeving van hun omgeving, en andere voorbeelden van niet ter zake doend berouw om niks.

Grote gemene deler: oh wat is onze maatschappij toch slecht – laten we dingen anders noemen om haart beter te maken. Het is niet meer dan Magisch Surrealisme, maar toch. Verder gaat het gelukkig tot op heden bijna nooit, maar irritant is het ook zo meer dan voldoende. Als voorschot op de jaarlijkse Zwarte Piet-ellende is de verandering van attitude van het Amsterdams Museum tegenover de Gouden Eeuw daarom even belangwekkend als onrustbarend.

Het plan van het Amsterdam Museum om de term ‘Gouden Eeuw’ in de ban te doen, roept veel reacties op. Volgens het museum negeert de bijnaam van de 17e eeuw de negatieve kanten van die eeuw, zoals armoede, oorlog en slavernij.

Je bent geneigd je af te vragen of de directeur een nieuwe partner heeft, die zo goed neukt dat de directeur deze persoon nooit meer kwijt wil, en heeft beloofd alles te doen dat binnen de mogelijkheden ligt om iets te doen tegen dat uithangbord van Nederlandse zelfgenoegzaamheid: de Gouden Eeuw.

“We realiseerden ons dat we met de term ’17e eeuw’ beter uit de voeten kunnen”, zei museumdirecteur Judikje Kiers vanmorgen in het NOS Radio 1 Journaal. “Daarmee krijgen we ruimte om het beeld van die periode opnieuw in te kleuren.”[1]

Een nieuwe inkleuring. Interessant denkbeeld. Jammer dat men daar in de Gouden Eeuw niet zelf op is gekomen, dat had veel gescheeld. Hoewel ook vast weer iet zoveel dat er een fundamenteel verschillend resultaat uit had kunnen rollen: het zelfbeeld dat men in de 19e eeuw van Nederland en onze maatschappij had is immers ook in de ban gedaan. Ook dat kreeg een andere inkleuring die meer recht zou doen aan de werkelijkheid die de er over beschikkende historici maar nauwelijks konden voorstellen.

Want kenmerkend voor de cultuurmarxisten die onze maatschappij willen hervormen is, dat het ook vroeger al niet goed was, en dat we vooruit moeten naar een nieuw heil. Dat nieuwe heil wordt niet benoemd (zie ook wat ik er twee jaar terug over schreef), maar moet wel degelijk worden doorgedrukt om de maatschappij diverser te mogen maken.

De logische stap zou dan ook zij het gehele museum alvast om te bouwen tot een museum van de migratie – daarvoor lijkt Amsterdam me heel geschikt, om het niet direct de perfecte plek te noemen. Dan kunnen alle topstukken van het museum direct worden verhuisd naar het Rijks’, dat er niet over piekert haar melkkoe te vernoemen. De vrijgekomen ruimte kan dan nuttig worden ingezet om actiegroep “We are Here” onder te brengen. Dat directeur Judikje Kiers zich dan het hoofd van slavernijbarakken voelen gaat? Daar zal wel een mouw aan te passen blijken, en de mannen van We are here zullen daartoe ongetwijfeld enige suggesties hebben. Die kans hen hun wortels op geheel eigen wijze te laten indalen mag Judikje Kiers hen eigenlijk niet ontnemen.

Ik wordt er bijna enthousiast van.

---

1. De Gouden Eeuw gelijk stellen aan de 17e eeuw is echter een nogal stevige historische flater. Het gaat vooral om de ongeveer 100 jaren tussen circa 1570 en 1670. Na 1680 ging het verval steeds sneller, niet in het minst doordat koning-stadhouder Willem III het versterken van zijn Britse koninkrijk belangrijker vond dan de positie van de Republiek.