Afgelopen zaterdag ging ik naar het congres van Cultuur onder Vuur waarvan u hierboven een aankondiging ziet. Ik las dat er interessante sprekers zouden zijn, en er interessante thema’s aan bod kwamen, maar had ook mijn bedenkingen.

Ik zette me over die bedenkingen heen. Op Twitter reageerde ik zelfs op andere mensen voor wie een praatje van met name meneer Kinneging niet echt overkwam als lokkertje:

Er zijn meerdere sprekers waar ik ook mijn bedenkingen bij heb. Ik denk dan: mensen die zich verzetten tegen de #oikofobie en #identiteitspolitiek zijn er in soorten. Diepgelovigen zijn vaak in de minderheid; hier behoor ik eens tot de minderheid. Een oefening in hiermee omgaan.

Nu, ik het heb bijgewoond, een verslag las op de steeds verder van het padje rakende website Fennix, en er nog wat over nadacht, drongen enige overeenkomsten met het socialisme/communisme en nazisme zich op. Ik leg verderop uit waarom, maar eerst wat waarnemingen van het congres. Nee, dáárvoor eerst nog drie zinnen over mijn eigen achtergrond.
In deze nogal lange brief die ik circa acht jaar geleden schreef aan mijn dochters en kleinkind(eren), stak ik als hardcore atheïst de loftrompet over mijn katholieke ouders, vooral over mijn vader. Hij was in alles het schoolvoorbeeld van de laagopgeleide, wijze katholieke arbeider: oprecht geprezen door beschaafde priesters en geminacht door bisschoppen en lieden hoger in de kerk-hiërarchie. Hoewel ik zelf iets korter geleden meneer Kinneging ook al eens fileerde, was de spreker waar ik al bij voorbaat de grootste moeite mee had, de eerste, belangrijkste en hier niet afgebeelde meneer Von Oldenburg. Meneer Von Oldenburg is van adel.

Even geschift?
Net zo adellijk als de geschifte graaf Kalergi, en bijna even adellijk als de landverraderlijke, jodenhatende Wilhelmina van Oranje en haar familieleden. Wat zeg ik, “net als”? In Haarlem werd Von Oldenburg niet alleen opgevoerd als authentiek exemplaar van het ras der Hertogen, maar bovendien als echt – heus waar – een nog levende Habsburgse achterneef van prinses Beatrix … !

Voordat Von Oldenburg aan het woord kwam, was er eerst een filmpje over een verdronken kathedraal met dramatische voice-over. Die voice-over ging vervolgens over in een stem die Cultuur onder Vuur-directeur Hugo Bos introduceerde. Met het verzoek of iedereen wilde gaan staan, terwijl hij het podium betrad. Bizar. En nogal verontrustend: het leek erop alsof ik de enige was die bleef zitten. Er gingen in ieder geval zoveel mensen staan, dat ik dat betreden miste. Pas toen men weer ging zitten, zag ik dat hij een brede, rode (!) sjerp over zijn zondagse pak droeg. Terwijl hij niet eens van adel is!

Meneer Von Oldenburg droeg niet zo’n sjerp. Hij sprak geen Nederlands, maar de Nederlandse vertaling van zijn tekst werd bijna woordelijk simultaan geprojecteerd op een groot scherm. De verschillen tussen beiden teksten waren pikant: ‘crises‘ werd vertaald met ‘crisissen‘ en ‘Western men in crises..’ met ‘westerse mens in crisis‘. Maar enkele minuten later realiseerde ik me iets dat beduidend pikanter was: Von Oldenburg, zoon van gescheiden ouders, sprak niet in het Duits! Waarom niet? U heeft na het lezen van mijn stuk misschien wel dezelfde hypothese daarover…

Mantelorganisatie
Meneer Von Oldenburg – ja ik doe dat expres, steeds dat ‘Von’ inclusief hoofdletter nadrukkelijk er vóór – is voorzitter van de internationale organisatie Civitas Christiana (verder: CC). Maar waarom was toch deze Von Oldenburg de belangrijkste en niet geportretteerde gast op dit congres van de organisatie achter dit congres, Cultuur onder Vuur? De crux zit in het woordje ‘achter’. Die internationale CC heeft een Nederlandse tak. Wanneer we de websites van deze drie bekijken dan zie je dat CC-internationaal en CC-Nederland wel naar elkaar, respectievelijk naar Cultuur onder Vuur verwijzen, maar dit andersom niet gebeurt. We zien hier het communistische concept van de mantelorganisatie terug. Ironisch wel, dat Kenniscentrum Digibron, ‘van gereformeerde gezindte’, in dit stuk over de Wereldvredesraad een mooie beschrijving geeft van dat begrip mantelorganisatie:

Het werken via niet direct herkenbare mantel- of frontorganisaties is een oude tactiek in de communistische beweging. Reeds de secretaris-generaal van de Communistische Internationale, Georgi Dimitrov, sprak in 1938 uit dat het inschakelen van niet-communisten door de partij veel voordelen met zich meebrengt.

Nog meer ironie: het Algemeen Dagblad meldt in dit artikel over directeur Hugo Bos:

Hij was tot 2010 zwaar protestants, maar bekeerde zich tot het katholicisme. Van den Berg vindt dat de protestantse domineesdrang nog duidelijk doorklinkt. ,,Katholieken zijn gemiddeld gesproken veel minder fanatiek. Die kunnen vaak amper onder woorden brengen wat ze geloven. Dat is bij Bos wel anders.”

De journalisten Sander van Mersbergen en Cyril Rosman zijn helaas niet echt diep in de financiële achtergrond van CC en Cultuur onder Vuur gedoken, maar ze citeren wel de veelzeggende, trotse woorden van directeur Bos:

Wel zegt hij dat zijn organisatie, die in 2014 werd opgericht, de eerste jaren gesteund werd door ‘andere landen’ in het TFP-netwerk. ,,Al heel snel stonden we deels op eigen benen, en sinds een jaar helemaal.” Het exacte budget geeft hij niet prijs. ,,Maar we hebben 14 mensen in dienst, ongeveer 10 a 11 fte, en die betalen we een heel fatsoenlijk salaris. Dus reken maar uit.”

Toch Kinneging
Wie mijn stuk tot hier voldoende kritisch gelezen heeft, zal doorhebben dat mijn kritiek tot hier nog niet zo inhoudelijk was. Wie niet bekend was met dat vileine concept mantelorganisatie, zou zelfs van mening kunnen zijn dat mijn stuk eigenlijk zelf dat andere vileine concept hanteert, dat we van zo goed kennen van veel tegenstanders: guilt-by-association. De lekker korte tekst die te vinden is via die gescheiden-ouder-link, levert de perfecte basis voor mijn inhoudelijke kritiek op Von Oldenburg en nog meer op het betoog van – ja toch – Andreas Kinneging. Diens absolute, extreemlinks en enigszins mohammedaans aandoende leugenfundament, meer in het bijzonder. In een paar zinnen lezen we bij die stamboom van Von Oldenburg over de extreme verwevenheid van de diverse vorstenhuizen. Niets over inteelt overigens. Wat een contrast met Kinnegings kletsverhaal over elites.

Merk op dat Kinnegings Cultuur onder Vuur-verhaal de titel droeg “De rol van de traditionele elite en de adel”, maar dat hij ter plekke alleen sprak over een niet door hem gedefinieerde elite die het evengoed beslist verdiende om de macht in handen te hebben en houden. Dat ‘elite model’ dat lang, overal op de wereld zo goed gewerkt zou hebben. Denkt hij dan vooral aan de Farao’s, de Azteken, de Caligula’s etc of toch vooral aan types uit de hedendaagse elite zoals Weinstein, Podesta en niet te vergeten Jeffrey Epstein? Zoiets vraag ik me dan af.

De fundamentele leugen in Kinnegings verhaal was dat de elite ‘eigenlijk’ altijd in dienst stond van de massa wanneer het erop aankwam iedereen te beschermen tegen vijanden van buitenaf. Altijd is de elite, en vooral de adel, meer verbonden geweest met de adel elders, dan met de rest van de bevolking in eigen land of regio. Een pijnlijk voorbeeld van dat vanzelfsprekende adellijke verraad valt te lezen in de faction-roman Alexandra’s reis. Velen hebben wel eens gehoord van het Merelveld: de slag waarbij de Serven zwaar verlies leden tegen de Ottomanen. Niet iedereen weet dat bij die slag beide aanvoerders het leven lieten: sultan Murat I en Lazar. Slechts dertien jaar later vecht de zoon van Lazar onder de zoon van Murat. Tegen Timoer Lenk.

De tweede, bijna even monumentale, leugen doet weer ‘socialistisch’ en mohammedaans aan: volgens Kinneging deugen de huidige elites weliswaar niet, maar de oplossing daarvan moet gezocht worden binnen die zelfde elite. ‘Het socialisme’ / ‘de islam’ heeft nog nooit ergens goed gewerkt omdat het niet het ware socialisme, de ware islam was… De huidige elite (en de huidige adel?) deugt niet omdat het niet de ‘ware’ elite betreft. Die zal nog moeten worden heropgevoed door Kinneging en de zijnen, vermoed ik.

Aap uit mouw
Een extra aanmoediging voor mij om dit stuk te schrijven werd dus gevormd door dit redactionele stuk op Fenixx, met als auteurspseudoniem Éordred. In deze tekst is er juist vooral lof voor Von Oldenburg en Kinneging. Men, hij?, is juist het minst te spreken over de sprekers waar ik voor kwam. En dan komt het:

Karskens nam de woorden judeo-christelijk en Israël wat erg vaak in de mond, iets waar Rijkers zich helaas ook schuldig aan maakte. De verplichte anti-racisme en gelijkheid uitspraken vielen ook. Al met al vond ik het een zwak betoog met een afgekauwd thema, maar het publiek reageerde enthousiast.

Ja, inderdaad: Israël brengt ons veel goeds. In de wetenschap en de technologie, als bolwerk in het Midden Oosten, maar dus ook als lakmoesproef. En ik had dus ongelijk met mijn tweet: ik maakte hier geen deel uit van een minderheid: verreweg het meeste applaus was er juist voor Arnold Karskens en Jenny Douwes.

O, vergeet ik nog bijna die overeenkomst met het nazisme. De ziekelijke donkerharige Adolf, die wellicht mede vanwege zijn uiterlijk, ervan ‘beschuldigd’ werd zelf een joodse voorouder te hebben, schuimbekte over Gezonde Blonde Ariërs. Het schijnt dat hij ook een slap zweterig handje gaf. Lieden die zelf niet van adel zijn, maar er toch hoog van opgeven, doen me daaraan denken. Pathetisch, dat zijn ze.