Zwakzinnigheid heb je in maten en soorten.

Gisteravond zag ik op ergens op de tv Amerika-deskundige Charles Groenhuijsen uitleggen, hoe schandalig het was dat in de Amerikaanse staat Texas afgelopen nacht een ter dood veroordeelde daadwerkelijk zou worden geëxecuteerd. De reden van zijn afschuw: de moordenaar in kwestie had een IQ van slechts 61, iets wat volgens de Amerikaanse wet iemand zou vrijstellen van uitvoering van deze op zich barbaarse straf. Texas leek zich er niets van aan te zullen trekken, en het was weer een mooi item om in deze komkommertijd ter sprake te brengen.

Groenhuijsen kwalificeerde de veroordeelde als ‘zwakzinnig’, en leek van mening dat dat voldoende argument is om niet voor je daden aansprakelijk te zijn. Alsof iemand met een laag IQ per definitie gespeend is van moreel besef! Dat de gemiddelde psychopaat geen gewetensproblemen heeft, betekent nog niet, dat dat een kwestie van gebrekkige intelligentie is.

Terzijde:

de veroordeelde had zijn daad naar ik begreep inderdaad begaan zoals beschuldigd. Dat iemand met een te laag IQ niet goed in staat is zich tijdens een proces adequaat te verdedigen lijkt me iets dat in overweging moet worden genomen. Veel culturen zijn om verschillende redenen huiverig geweest voor het doden van overduidelijke waanzinnigen. Maar dat alles was hier niet de kwestie.

Kat
Mijn kat weet uitstekend wat ze in mijn huis wel en niet mag, en de schuldbewuste wijze waarop het dier wegsluipt als zij een onbewaakte homp gehakt van het keukenblok heeft gestolen illustreert dat. Geen verstandig mens zal beweren dat een gemiddelde kat een hoger IQ heeft dan 61, maar toch was dit mutatis mutandis het argument dat ons door Groenhuijsen werd voorgeschoteld. Niet iedere psychische afwijking staat gelijk aan gebrek aan intelligentie.

Dat ook intelligente mensen een zekere mate van zwakzinnigheid kunnen etaleren mag overigens ook niet vergeten worden. Ik noem in dit verband slechts minister JK de Jager, met zijn onverwoestbare geloof in de financiële betrouwbaarheid van Griekenland op langere termijn. Ook gelovigen van andere snit vertonen soms gedrag dat je het meest eenvoudig kunt omschrijven als culturele zwakzinnigheid.

Hetgeen me brengt op het artikel dat NRC-journalist Steven de Jong recentelijk schreef over de Belgische documentaire Femme de la Rue, welk artikel eveneens een pijnlijk voorbeeld van culturele zwakzinnigheid betreft. Ditmaal vanuit de kennelijke overtuiging dat het agressieve gedrag van islamitische mannen ten aanzien van alleengaande westers geklede vrouwen kon worden vergeleken met fluitende bouwvakkers. Alsof dit vergeleken kan worden met het hoogst intimiderende gedrag van de daders in de documentaire.

Volkskrant-columniste Maja Mischke stelde gisteren terecht vast, dat bij deze islamitische mannen een culturele component aanwezig is die ten grondslag ligt aan hun gedrag.

Dan zijn er ook nog diegenen die een verklaring voor het schandalige wangedrag zoeken in het feit dat de betreffende mannen ‘zielig’ zijn: hun gemarginaliseerde positie in de samenleving, de aanhoudende discriminatie waarmee ze geconfronteerd worden, de islamofobie, hun gebrek aan opleiding en het feit dat ze uit een cultuur komen waarin seksualiteit een taboe is… Ze kunnen hun gedrag eigenlijk niet helpen en daarom kun je het ze niet echt kwalijk nemen.

(..)

Tegelijkertijd is het zo dat een vrouw volgens vele moslims (èn moslima’s) haar haren en schoonheid dient te bedekken, om zodoende geen lusten bij andere mannen dan haar echtgenoot op te wekken. .

Ik vond overigens jammer dat Mischke naliet ‘journalist’ De Jong en passant in hetzelfde cultureel zwakzinnige kader te plaatsen, iets waar mijns inziens voldoende aanleiding toe is. Excuses van lage opleiding en dergelijke kunnen nooit en te nimmer een excuus vormen voor een gebrek aan moreel besef. In feite demonstreert De Jong dat zelf: zijn morele kompas is aanzienlijk van slag, maar dit vertoon van culturele zwakzinnigheid moet gezien zijn betrekking bij NRC Handelsblad toch tenminste gepaard gaan aan een (bijna) gemiddelde intelligentie.

Omkering
Waar ik in eerste instantie nog het meest bang voor was, na het zien van Femmes de la Rue, was dat een slimmerik van multiculturele snit de zaak om zal gaan draaien. De wetgeving die men in België heeft ingesteld om dit soort ongewenst gedrag te bestrijden, concentreert zich naar ik begreep specifiek op de intimidatie van vrouwen. Dat alleen zou in onze van maakbaarheidsstreven doordesemde moderne maatschappij geen hinderpaal mogen zijn, ware het niet dat het kan botsen met de nagestreefde multiculti-idealen van mensen als Steven de Jong. En de ervaring van de laatste decennia heeft getoond, dat dat inderdaad een groot risico is, waarbij de verworvenheden van de vrouwenemancipatie met grote regelmaat overboord worden gezet.

Laten we het eens bekijken vanuit het gezichtspunt van een cultureel zwakzinnige belijder van het Ware Geloof:

Zit je als baardmans rustig voor het theehuis te genieten van je kopje koffie na een emotioneel telefoongesprek met je in Syrië achtergebleven familie van martelaren in spé, komt daar zo’n halfnaakte, beschilderde blonde Hollandse sexbom je zielerust verstoren. Als dat geen sexuele intimidatie is! Van uit zijn eigen perspectief waarschijnlijk voldoende reden voor een aanklacht op het politiebureau, want dergelijk intimiderend gedrag kun je natuurlijk niet met een sisser laten aflopen.

Natuurlijk is dit overdreven geschetst, maar advocaten hebben op dit vlak al eerder dergelijke argumenten ter tafel gebracht. Het Wilders-proces liet daarvan een paar stuitende voorbeelden zien.

Culturele zwakzinnigheid is geen excuus voor welk soort sociaal onwenselijk gedrag dan ook. Het demonstreert helaas de noodzaak om gericht tegen dit type gedrag op te treden. En dat is iets dat een veel belangrijker thema bij inburgeringscursussen zou moeten zijn, dan immigranten in spé uit te leggen dat het een Nederlands gelijkheidsritueel is dat ééns per jaar leden van de koninklijke familie ergens in den lande onder het toeziend oog van het volk koekhappen.

Wat mensen denken kun je niet opleggen, en dat moet je ook niet willen. Daar ligt dan ook de grens tussen de cultureel zwakzinnige overtuiging van mensen als De Jong, en dat van sissende islamitische jochies die zich niet in denken te hoeven houden bij zeer intimiderend gedrag tegenover vrouwen op straat. Helaas dient de overheid dan krachtig en gericht in te grijpen.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard