Dinsdagavond was het dan toch eindelijk weer traditioneel. Niet erg effectief, maar in ieder geval was de politie weer bekend terrein. Een echte aanslag op een echte crimineel, dat stelt een aap gerust.

Afgelopen week was het al drie keer raak in Amsterdam en bijgebouwen. Drie aanslagen op mensen waarvan de politie niet begreep dat ze die nog nooit in het vizier had gehad, en waarom anderen er op wilden schieten was hen helemaal onduidelijk. De politie tastte zogezegd in het duister, en de meeste van de slachtoffers konden het niet meer uitleggen.

Maar gisteravond in Utrecht was het weer helemaal ouderwets en begrijpelijk. Criminelen die schoten op criminelen, wat wil je nog meer? (Raakschieten was mogelijk een goed idee, maar een kniesoor die daarop let. De politie moet al zoveel rommel opruimen) Het voordeel van zo’n overlevende is dat hij weer tekst en uitleg kon geven, en de politie kende hem zelfs, ditmaal.

Het nadeel van schietpartijen op onbekenden is natuurlijk, dat bij de politie men nooit zeker weet of het in de statistieken moet worden genoteerd als moord, of als onderlinge afrekening. Het blijven boekhouders, natuurlijk. De familie van een slachtoffer kun je nog een prent sturen voor het onbeheerd achter laten van het eigen voertuig, terwijl je dat met een erkende crimineel natuurlijk niet aandurft.

Toch waren die boekhouders in Utrecht behoorlijk in de war van hun kennismaking met hoofdstedelijke criminelen:

Over de exacte toedracht van de schietpartij kan de politie nog niets zeggen. Er wordt nog uitgezocht of en hoe vaak er geschoten is. Er kwamen dinsdagnacht bij de politie meedere meldingen binnen over schoten die waren gehoord in de buurt Kanaleneiland. Het beoogde doelwit heeft zelf ook verklaard dat hij beschoten werd.
Na het incident in Utrecht pakte de politie in Amsterdam vier mannen op na een lange achtervolging. In Utrecht werd een uitgebrande auto gevonden, die vermoedelijk bij het schietincident was betrokken.

Plak je daar nu een prent op of niet? Politieman: geen gemakkelijk vak.