Recycling is voor fanatieke natuurbeschermers een sine qua non. Alles is een kringloop. Ik compost, jij compost, etc. Het is dan een logisch einde je resten te laten composteren.

Met mediteren boven op een compostberg. Zo sluit composteren perfect aan op het gezegde: hoe Mohammed (terug) naar de berg ging.

Washington is de eerste Amerikaanse staat waar mensen ervoor kunnen kiezen na hun dood gecomposteerd te worden. Een bedrijf dat zich sterk heeft gemaakt voor de wet zegt dat een lichaam in een speciale container met onder meer houtsnippers, planten en stro in dertig dagen is verworden tot compost.

Ook heel handig voor de landbouw. Kun je prachtige leuzen omheen bouwen: Binnenkort in de winkel: Granny’s cucumbers. Bemest met echte granny’s.

Daar kan Granny Smith niet tegen op.

Ik heb het er even op nageslagen, maar er zijn wereldwijd meer begrafenisrituelen, waardoor mijn wenkbrauwen de vervalende mat op mijn kalende schedel gingen versterken, zo ver trokken zij zich omhoog. Zo vinden boeddhisten in Tibet het niet vreemd het achtergebleven lichaam aan de dieren (boen) te voeren, In India (tot de Britten er een einde aan maakten) was het in de 19e eeuw in sommige streken gebruikelijk dat de weduwe van een zojuist overleden man van aanzien zich in de vlammen van zijn rituele verbranding met haar overleden betere helft herenigde – al dan niet vrijwillig. De Indiërs losten aldus op geheel originele wijze het schoonmoeder-probleem op, maar het blijft ietwat drastisch, nietwaar?

Ook zelfmummificatie (eveneens Tibetaans) en ritueel kannibalisme kennen een lange traditie, alhoewel de Vikingbegrafenis door met een brandend schip het zeegat uit te gaan herkenbaar iets voor de betere klassen was. Op Madagascar worden overledenen elke zeven jaar of zo opgegraven voor een hereniging met de achtergebleven familie tijdens een ritueel etentje – je moet er maar zin in hebben.

Waaraan die compostering mij nog het meest deed denken was de hemelse begrafenis van de Zoroasters die in India wonen:

The funeral gets off to a rousing start by having the corpse cleansed in unconsecrated bull’s urine (which can only be done by a specially trained member of the community). Once “clean,” the corpse is laid in linen and visited twice by the “Sagdid” — a dog that can cast away evil spirits. After mourners visit the corpse (touching is strictly forbidden), it is placed on top of the Dhakma, or “Tower of Silence,” where the Zoroastrians remove the clothes using tools (the clothes are later disposed of as they’ve been defiled). Following this, the body is quickly devoured by vultures. The entire ritual is done in this way to ensure the minimal amount of harm and injury to the living.

Dead by leaving the corpses in uncovered Towers of Silence was discontinued in Iran in the 1960s.

De tweede helft van dat artikel lees ik wel als ik mijn testament opstel, als u mij niet euvel duidt. Vanavond wilde ik nog iets kunnen eten. Het idee van een banaan kan me nu even niet bekoren.