Gisteravond zag ik bij Pauw twee minuten van het item over de Russische verkiezingen. Wat mij bijbleef was de bijna jaloerse blik van Pauw, en de verontschuldigende blik van het PvdA-Kamerlid dat in Rusland was gaan kijken.

Laat ik beginnen met kort heen te stappen over de vraag of we een Rusland wensen dat verdeeld is met een sterke binnenlandse parlementaire oppositie. Dat willen we niet. De chaos die daarvan het gevolg zou zijn zou het land pas echt onberekenbaar maken, en de meeste gelijkenis vertonen met de Jeltsin-periode, waarin de president met forse druk het politieke centrum bijeen moest drijven en liberale maar onderling krakelende leiders de regering vormen moesten.

Het is geen wonder dat die liberale partijen dit weekend te weinig stemmen haalden om de kiesdrempel te halen: onderlinge verdeeldheid heeft nog nooit een partij electoraal verkiesbaar gemaakt, wat nog buiten beschouwing laat dat hun electorale vijver niet erg groot is. Een korte som met de weinige mij beschikbare gegevens toont dat hoogstens een procent of 12 a 15 beschikbaar is voor een redelijk liberaal middengeluid – door de NOS serieus betiteld als: DE oppositie. Opnieuw een NOS-deelredactie die hoogstnodig een competent politiek filosoof gebruiken kan. Want veel pathetischer dan nu is moeilijk voorstelbaar.

Onuitgesproken leek bij Pauw leek gisteren de vraag aan de orde, hoe media in Rusland er in slagen zulke electorale meerderheden bijeen te drijven, terwijl dat in West-Europa de MSM maar niet meer lukken wil. Ik vrees dat je dat kort kunt samenvatten met de constatering dat de Russische regering er politiek in slaagt dicht bij de wensen van de bevolking te blijven. En dat na meer dan 80 jaar armoede onder verschillende regeringssystemen die bevolking de gedachte van ‘iedereen rijk’ als onrealistisch aan de dijk heeft gezet. Er is minder realisme denkbaar.

Interessant is ook de observatie van het bij Pauw aanschuivende PvdA-Kamerlid Servaes dat in Rusland geen structurele fraude lijkt te worden gepleegd, terwijl de NOS zich heeft uitgeput in het tonen van onregelmatigheden. Die overigens afkomstig zijn van beelden uit camera’s die de Russische overheid liet ophangen zo begreep ik. Het is de fraude van mensen die de werking van een democratie nauwelijks begrijpen, maar weten wie zij vinden dat moet winnen. Het is de soort aandoenlijkheid die in een echte democratie zou moeten worden uitgebannen. Maar dat is Rusland sowieso niet, en niemand pretendeert anders.

Wat dat betreft vond ik het nogal komiek dat de NOS serieus meldt dat de partij van Putin nu voldoende steun in het parlement krijgt om desgewenst de Russische grondwet in haar eentje te veranderen. De vraag of daarvoor enige aanleiding is wordt niet gesteld, het antwoord dat ook de andere partijen daaraan mogelijk zouden willen meewerken wordt in het betreffende artikeltje zelfs impliciet al gegeven. Maar verder vermeden(!). Het is de berichtgeving van een staatsomroep die aan de hand van het Russische voorbeeld onze eigen bevolking probeert te overtuigen dat het elders slechter is dan bij ons. Dat was mijn indruk ook van wat ik bij Pauw zag, en het is precies dàt, wat me de meeste zorgen baart.

Dat er bij deze Russische parlementsverkiezingen geen verschuivingen van belang hebben plaatsgevonden boeit me niet of nauwelijks. Verschuivingen in Rusland kunnen alleen een voorbode zijn van instabiliteit. En wie eerst nadenkt alvorens te gaan blèren, snapt dat we daarop echt niet zitten te wachten.