Over het doodschoppen van grensrechter Richard Nieuwenhuizen schreef ik vier jaar terug al een vrij hard verhaal. Dat heeft echter ook een andere kant die we ons nu bij de nasleep dienen te realiseren.

Vier jaar terug pleitte ik voor een harde aanpak van het collectief dat schofterig tuig als deze jongetjes voortbracht. Met een collectieve aanpak waarbij de goeden desnoods maar onder de kwaden moeten lijden – domweg omdat dit het enige is dat men in die groep begrijpen zou. Nu vier jaar later er enorm misbaar ontstaat over een mogelijke benefietwedstrijd om de destijds veroordeelde Marokkaanse jongeman te helpen de nog uitstaande schuld aan de nabestaanden te helpen voldoen, vrees ik dat de consequentie van een en ander is dat ik dit zal moeten verdedigen. Laat me dat in ieder geval uitleggen.

Van TPO.nl:

Eerder deze week werd bekend dat de familie van El-Hassan Dardak, die samen met enkele spelers groepsgewijs grensrechter Richard Nieuwenhuizen doodschopte, een inzamelingsactie houdt om Dardak de schadevergoeding te kunnen laten betalen. Er ontstond ophef en verontwaardiging na een bericht in Het Parool dat de voetbalclub van Dardak, Nieuw-West United, een benefiettoernooi zou organiseren voor Dardak.

Ik kwam vier jaar terug uit op de conclusie dat de groep collectief moest worden aangepakt, omdat dat het enige is dat ze begrijpen zullen. Deze ‘benefiet’wedstrijd illustreert dat alleen maar dat de groep als zodanig haar verantwoordelijkheid neemt om te proberen het bedrag dat openstaat met een collectieve inspanning te voldoen. Het woord benefiet is extreem ongelukkig, daar gaat geen woord vanaf, maar het principe is dat de Marokkaanse gemeenschap via deze wedstrijd in zekere zin een collectieve verantwoordelijkheid af wil lossen. Niet elke inzameling dient automatisch een lofwaardig doel, en is het woord benefiet niet door Het Parool bedacht?

Maar die erkenning door de Marokkaanse gemeenschap is belangrijk, en zou voor politici aanleiding moeten zijn dieper in deze materie te duiken. Toon Kasdorp pleit op deze site geregeld voor een aanpassing van het strafrecht om collectief redenerende bevolkingsgroepen effectief te kunnen aanpakken, en indirect is deze gebeurtenis daarvoor een prima aanleiding. Makkelijk is anders, het voelt voor de westerse mens extreem onredelijk, maar op langere termijn zal er niet veel anders opzitten.

Dat die voetbalclub waarover Annabel Nanninga berichtte nu schielijk de kop weer tussen de schouders trekt verbaast niet zo, omdat we ook hier te maken hebben met wederzijds onbegrip. Waar die Marokkanen met het afbetalen van die boete mogelijk dachten de zaak af te kunnen sluiten, is voor de gemiddelde Nederlander de zaak niet af te sluiten. Die gerechtelijke uitspraak die nu grotendeels is uitgezeten voelt als kennelijk onvoldoende, maar daarover moeten we de rechterlijke macht aanspreken, en mogelijk de wetgever.

Hoe onbevredigend ook, iedere veroordeelde moet de kans krijgen na zijn straf opnieuw te beginnen, anders moet je ze niet loslaten. Aangezien ik in de jaren na de strafuitspraak geen grootse protesten heb gezien voor een hogere schadevergoeding, komt me dat nu hypocriet voor. In zekere zin is dit een type Volkert-zaak, waarmee ik bedoel dat het de rechterlijke macht zou moeten inspireren tot reflectie op de manier waarop het recht soms werkt. Met ditmaal de focus op de collectiviteit waarmee deze gebeurtenissen plaats vinden, en hoe zo’n collectief af te straffen. Voortaan een veel hogere boete/schadevergoeding zou een optie moeten kunnen zijn.

Door de zaak nu toe te spitsen op de straf van deze man als individu, en de constatering dat hij er zo wel heel makkelijk vanaf komt, doe je geen recht aan wat hier gaande is. Dat is pijnlijk en onbevredigend voor de achterblijvers, maar maatschappelijk is dit een belangrijke situatie die geadresseerd moet worden. Hard roepen dat de dader de rest van zijn leven moet sappelen omdat dat voor ons rechtsgevoel meer recht doet aan wat de straf had moeten zijn zal daarvoor moeten wijken. Hoe impopulair dat standpunt verder ook is.