Collectivisme is de engste politieke stroming die er bestaat, vooral omdat er geen politieke partij is die zich daar specifiek op beroept. Maar pas wie dieper kijkt wordt het belang duidelijk.

Door gedoe met mijn router – en het wachten tot een bezorger op een nieuwe brengt – bracht ik de middag door in het roemruchte Amsterdamse Americain (met onbeperkte wifi). En het fijne van die traditionele hangplek voor intellectuelen is dat je er een fantastische leestafel hebt. Nu Harry Mulisch zaliger je er niet meer in de weg zit, is het er goed toeven, en de voorraad leesvoer is helemaal top. Ooit was ik een half jaar geabonneerd op de Financial Times, en ik kan u vertellen dat ik de ochtenden dat ik die krant van de mat raapte tot de gelukkigste van mijn leven reken.

Ergens namen de Financial Times en ik een andere afslag, en de inhoud kan me tegenwoordig nog maar matig boeien. Maar het blijft een forum waar de meest diverse meningen terug te vinden zijn, en ik had een gelukkig moment gekozen daar een uurtje te gaan lezen. Mijn oog viel op een stukje met de weidse titel Discard old ideas of a leader of the free world. Geschreven door een publiciste die niet alleen onderschreef dat de constatering (door linkse journalisten) dat de USA door het terugtrekken uit het Akkoord van Parijs het recht op het leiderschap van de Free world had verspeeld, maar daar bovenop een pleidooi begon voor een meer collectief leiderschap van de G20. Erger nog:

This kind of collective leadership is called “system leadership” because participants understand how they are tied together in an interconnected system and must work together on all dimensions of a complicated problem.
In The Dawn of System Leadership, published in the Stanford Social Innovation Review in 2015, the authors describe Nelson Mandela as the ultimate “system leader”, someone able to “bring forth collective leadership. In countless ways, large and small, he undertook interventions aimed at bringing together the remnants of a divided country to face their common challenges collectively.”
Successful system leaders exhibit three core capabilities. The leader must rise above the perspective of his or her own organisation (or nation) and map all the different factors that contribute to complex problems. Next is the ability to foster “shared reflection” and “generative conversation”. Finally, the system leader learns how to “shift the focus from reactive problem-solving to co-creating the future”.

Overdenk dit goed. Dit soort clubs verwacht van zijn leden immer dat de ooit uitgezette koers tot in extremis wordt nagevolgd. Voortschrijdend inzicht wordt dan altijd vertaald als revisionisme – een woord dat de ouderen onder u bekend zal voorkomen. Dat de schrijfster werd omschreven als FT contributing editor illustreert hoe ver eertijds eerbiedwaardige instituten als de Financial Times en The Economist zijn geïnfiltreerd door mensen die weten welke kant het op moet met de wereld – die van hun visie.

U ziet de rest wel komen. Via het collectief wordt elke potentiële oppositie tegen het basisidee via uitstoting afgestraft. Leiders die worden uitgestoten gaan de weg van bijvoorbeeld Giorgos Papandreou jr. en Silvio Berlusconi. Het gedrag van Europese Commissie laat dit in optima forma zien. Van de Amerikanen wordt verwacht dat ze zelf van Trump moeten zien af te komen willen ze weer in genade worden aangenomen. Niet dat de Amerikaanse MSM daaraan niet al heel hard werkten.

Collectivistische leiders zijn in staat tot leiden vanuit de massa, omdat ze vaak formeel niet leiden doch slechts adviseren. Dat maakt ze ook nog eens heel moeilijk te bestrijden. Iets waar ook bijvoorbeeld Trotski achter kwam toen hij na de dood van Lenin een machtsstrijd met Stalin aanging. Trotski had het Rode leger achter zich, maar Stalin (als partijsecretaris) de communistische partij en de politieke commissarissen binnen het leger. Trotski bleek kansloos.

Collectivisme is de gevaarlijkste stroming die u in uw leven ontmoeten kunt. Het is de basis van alle totalitaire systemen, en daarmee van zowel communisme als nazisme. Nationalisme is een false flag voor de oorzaken van de Tweede Wereldoorlog en de excessen die toen plaatsvonden, want ook het Russische communisme was zo nationalistisch als het maar zijn kon. Juist het communisme heeft altijd een heel sterke nationalistische component gedemonstreerd, en niet alleen in moedertje Rusland. Het is het internationalisme van de Internationale Communisten (of Socialisten, tegenwoordig) – die ideologisch van Trotski afstammen – die zich er tegen verzetten.