De censuur in Duitsland wordt angstwekkend, en steekt bij gelegenheid ook de Nederlandse grens over zo blijkt uit een Twittervoorbeeld.

Twee voorbeelden uit de afgelopen week. Het eerste is een gevalletje soft censuur, de aanval waarbij een (Iraanse?) Duitser op een metrostation in Berlijn het leven verloor: hij werd voor de aanstormende locomotief gegooid, maar de media verzwijgen de achtergronden karakteristiek dood. Zo ook het AD, dat er wel over berichtte, maar dat vrij braaf en neutraal deed:

In Berlijn is een ruzie in een metrostation afgelopen nacht dramatisch afgelopen. Een van de betrokkenen werd onder een aankomende metro geduwd en overleefde dat niet. De politie is een moordonderzoek gestart, zo meldt ze op Twitter.
(..)
De hulpdiensten kwamen meteen ter plaatse om het slachtoffer te reanimeren, maar zonder succes. In de tussentijd startte de politie een onderzoek op en hielden agenten enkele mensen tegen die het metrostation probeerden te verlaten.
Familie van het slachtoffer verkeerde in shock. Ze kregen psychologische bijstand van de brandweer. Volgens een van de familieleden kreeg het slachtoffer een duw en kwam hij met zijn hoofd tegen de aanstormende metro terecht.

Het over reanimeren hebben als iemand voor de trein gedonderd is? Erger is wat de Berlijnse krant Berliner Zeitung schrijft. Zij houdt het op een bekende dooddoener:

Möglicherweise ging es dabei um einen Streit im Drogenmilieu. „Entsprechenden Hinweisen gehen wir selbstverständlich nach“, sagte ein Sprecher der Staatsanwaltschaft.

Iets dat rechtvaardigt dat er verder nooit meer over bericht zal worden.

De schellen vallen je pas van de ogen als je ziet wat Bild berichtte. Want wat je er ook van zeggen kunt, Bild tracht altijd haar begrenzingen op te rekken:

Wat feitelijk een heldendaad was van deze man – een ander beschermen tegen gevaarlijk tuig – wordt zo gedegradeerd tot gemengd nieuws uit het criminele drugsmilieu – dat in Berlijn volledig door de mohammedaans-Libanese wordt beheerst. Dat deze sjiiten eenzelfde soort banden met Iran zullen hebben als die NederMarrokaanse drugscrimineel Taghi waar de Nederlandse justitie zo graag de hand op zou leggen is een speculatie mijnerzijds, maar zal niemand verbazen.

Het tweede censuur geval betreft harde censuur, die zich ook uitstrekte tot Nederland. Tot TPook, om precies te zijn. Het gaat om het tweetten van dit artikel, dat handelt over een Tunesiër die zijn vrouw met een bijl aan stukken hakt. De Duitse overheid bestraft nepnieuws door social media zeer streng, en heeft draconische boetes aangekondigd voor wie (van de social mediaplatforms!!) die overtreedt. Nog steeds wordt iedere poging dit artikel door te tweeten door Twitter geblokkeerd, waarna onderstaand berichtje verschijnt.

Ergo: als u iets tweet, bent u suspicious (verdacht)! Elke manier om een link naar dit artikel te retweetten wordt door Twitter geblokkeerd, dus bespaar u de moeite de link er uit te lichten en die in een eigen link toe te voegen: mag niet, kan niet, werkt niet. Aldus Twitter.

Ook de andere artikelen en de links daarvan waarnaar TPO in dit artikeltje verwijst zijn geblokkeerd. Alles om de goede naam en faam van de Duitse immigranten te beschermen. Omdat de waarheid te bedreigend is voor de sociale harmonie in de Bondsrepubliek?

Het oorspronkelijke artikel waarnaar TPO verwees staat er echter nog gewoon. Je mag het wel schrijven, maar de overheid neemt maatregelen tegen de verspreiding er van. Het onderwerp laat ditmaal echter geen twijfel over de agenda en de bedoelingen er achter.

Dat we in Nederland met aanstaande censuur te maken hebben is daarom geen ongelukje, maar onderdeel van een operatie die in de gehele EU veld lijkt te winnen.