Hubert Möllenkamp is veroordeeld tot 2,5 jaar cel. De voormalige topman van Rochdale gaat naar de gevangenis voor verduistering, oplichting, belastingfraude en witwassen van geld. Interessanter dan deze man zelf is echter wat hij vertegenwoordigt. En dat is allerminst uitgeroeid.

Uit het bericht dat Elsevier erover publiceerde, kreeg ik de indruk dat Möllenkamp deels al als voorbeeld wordt gebruikt. Een slechte zaak als dat waar blijkt.

De rechtbank acht het bewezen dat Möllenkamp zich als topman van de Amsterdamse woningcorporatie jarenlang heeft laten omkopen, volgens het OM voor meer dan 2 miljoen euro. Ook pleegde Möllenkamp meineed toen hij zijn fraude ontkende voor de enquêtecommissie naar woningcorporaties. (..) Twee zakenpartners van Möllenkamp werden donderdag ook veroordeeld, voor omkoping. Henk O. (75) kreeg twee maanden cel, Arie van E. één maand.

De straffen voor de zakenpartners laten zien dat Möllenkamp een voorbeeldfunctie krijgt toebedeeld. Ongetwijfeld had en heeft hij die rol ook, maar daarom is het voorbeeld nog steeds te mild. Veel te mild.

Laten we de feiten eens bekijken. Möllenkamp werd nu pas veroordeeld, nadat hij al in 2009 werd ontslagen door Rochdale.

Möllenkamp reed rond in een Maserati van de zaak en liet zich omkopen met andere auto’s, een zwembad, een Spaanse vakantievilla en grote geldbedragen. Niet slim, zei Möllenkamp tijdens het proces, maar spijt betuigen deed hij niet.

Opnieuw zien we hier een vermelding van het bezopen concept dat het betuigen van spijt reden zou zijn voor strafvermindering. Het wordt echt de hoogste tijd dat rechters simpelweg verboden wordt dat toe te passen, desnoods alleen bij het veroordelen van oude dieven, die alleen door hun gedrag al hebben laten zien over te weinig verantwoordelijkheidsbesef te beschikken om hen serieus te nemen als zij spijt betuigen. Uiteindelijk spijt het hen vooral dat zij tegen de lamp liepen en dan voor het hekje moeten komen.

Affreus gewoon.

Trendsetter
Maar wat is Möllenkamp eigenlijk, op de keper genomen? Hij is de voorloper van een meute op geld en emolumenten beluste politici die na hem kwamen. Deze groep was zich beter dan directeurtje Möllenkamp bewust dat je dat soort zaken gewoon openlijk aanpakken kunt, zonder dat er snel een haan naar kraait. Waar Möllenkamp met een schuin oog op mogelijke toezichthouders wel degelijk probeerde zijn zaakjes uit de schijnwerpers te houden, doet de moderne graaier het volkomen openbaar, met een beroep op marktwerking. Dat die marktwerking volledig buitenproportionele, ja zelfs mythische, vormen heeft aangenomen schijnt niemand te deren. De bespottelijk groei van die salarissen houdt nog slechts gelijke trend met het opblazen van de eigen ego’s van deze tweederangs regenten.

Möllenkamp was op veel manieren een trendsetter voor een van de meest beschamende trends in naoorlogs Nederland, maar had de pech dat te zijn in een tijd en op een manier die nog strafbaar zijn, dit in tegenstelling tot zijn navolgers. Dat is belangwekkender dan de strapatsen van deze kleine kruimeldief, welbeschouwd. Moet hij daarom minder straf krijgen? Mij lijkt eerder van belang dat zijn navolgers – hoezeer formeel ook juridisch in het reine – minstens zo hardhandig moeten worden aangegrepen en van hun hoge posities moeten worden neergehaald.

Dat is voor Möllenkamp niet meer nodig, alhoewel ik me ongemakkelijk voel bij de tijd tot aan het proces die hij ongestraft heeft kunnen doorbrengen in zijn Spaanse villa. Over ontnemingsprocedures heb ik tot op heden nog niets gehoord.