Catalonië als voorloper van een herschikking binnen de EU
Geen land binnen de EU waar zoveel aandacht is voor de kwestie-Catalonië als België. Speciaal in Vlaanderen is de belangstelling fenomenaal groot. Veel groter zelfs dan in het UK, waar de kwestie-Schotland de gemoederen ook bezighoudt.
Regionalisme lijkt de EU de komende jaren mede te zullen verscheuren. De Eunie is al sterk verzwakt door het avontuur met de euro en de dwangpogingen Oost-Europa in een gareel te krijgen dat het zichzelf niet passen vindt. De migratiecrisis heeft de Europese gemeenschapszin zelfs in Duitsland onder druk gezet, terwijl dat land er toch verreweg het meeste enthousiasme voor weet op te brengen.
Het regionalisme is binnen de EU al langer in opkomst. Een recente ontwikkeling daarin is bijvoorbeeld Italië. Weliswaar vond de splitsing van Tsjechië en Slowakije al plaats voor beide landen lid werden van de EU, maar het was een duidelijk signaal dat in veel min of meer bestaande landen de interne druk te groot kan worden om hanteerbaar te blijven. De Tsjecho-Slowaken waren zo verstandig het te regelen eer de EU zich er mee bemoeien kon, maar een aantal landen zoals België, Spanje en Italië zat al binnen de EU eer deze ontwikkeling een hoge vlucht nam. In Vlaanderen wordt openlijk gefilosofeerd over een confederatie – die niet noodzakelijk met Wallonië hoeft te worden voortgezet, maar ook met Nederland zou kunnen. Ik zou het denk ik geen verstandige zet vinden – je krijgt dan het soort land waarop het Anglo-Amerikaanse motto: two countries divided by one language van toepassing zal zijn. Maar dat er over gepraat wordt is een teken aan de wand dat het serieuze aandacht verdient.
Dat was ongetwijfeld ook een reden waarom de Catalaanse regiopresident Puigdemont zich maandagavond naar Brussel begaf. Hij heeft vanuit zijn regionationalisme al enige tijd innige banden met Vlaamse politici van onder andere de N-VA, en staatssecretaris van Immigratie Theo Francken opperde dit weekend zelfs dat Puigdemont in België asiel zou kunnen aanvragen. Dat kan nergens in de EU, behalve in België, dat wettelijk de optie opengehouden heeft dat elders binnen de EU een situatie zou kunnen ontstaan die het verlenen van asiel noodzakelijk zou maken. Theoretisch kan het dus, maar de gedachte maakte dat de franstalige premier Michel het zó Spaans benauwd kreeg dat hij zijn hele regering – alsmede de officials van lagere bestuursorganen – formeel verbood contact met Puigdemont te hebben.
Dat men in België vrij prompt wist te melden dat volgens het Internationaal Recht Catalonië mocht doen wat zij deed was daarom niet opmerkelijk. De VN was zelf nog niet verder dan het eisen van een onderzoek naar het geweld van Rajoy cs tijdens het referendum op 1 oktober. Het tekent wel de spagaat waarin de EC steeds verder wordt gezogen. Hoe sterker Jucker cs de Spaanse regering/Rajoy zullen steunen, hoe groter de spanningen rond Brussel zullen oplopen. De belangrijkste redenen van het ongemak van de EC zijn tweeërlei:
- Financieel
- precedentwerking
Als Catalonië zich losmaakt van Spanje is dat laatste land failliet. Per direct. De financiële situatie is inderdaad nu al vrij precair, maar dat de internationale markten hun vertrouwen in het land zouden verliezen staat wel vast. En als het vertrouwen verdwenen is gaat het snel, want eigenlijk is Spanje te groot om er een bailout voor te regelen.
De precedentwerking spreekt eigenlijk voor zich. Aangezien er meer regio;’s zijn met de ambitie te vertrekken uit hun huidige staatsverband, zou een daadwerkelijke afscheiding van Catalonië een katalytisch effect hebben. Niet alleen op bijvoorbeeld Vlaanderen, maar ook op Schotland, Lombardije en wie weet Beieren. Afgezien van Schotland zijn het alle vijf regio’s die gemiddeld een stuk rijker zijn dan het staatsverband waarin ze zich nu bevinden. Het gevolg zou zijn dat Brussel òf haar greep op toekomstige staatkundige en toetredingsprocessen verliest, òf te maken krijgt met de rompen van een aantal lidstaten die acuut failliet dreigen te gaan. Een combinatie van beiden is overigens niet uitgesloten. Dat de EU dat niet aan kan behoeft verder geen betoog.
FRYSLÂN FRIJ!!!
Eigenlijk is het vreemd dat de EU niet meer voor afscheidingen is. Vele kleine landjes zijn immers makkelijker “democratisch” onder de duim te houden dan een aantal grote en machtige.
Catalonië en Spanje zouden met de EU als relatetherapeut op zo’n manier uit elkaar kunnen gaan, dat beide er voordeel bij hebben. Via de EU zou Catalonië alsnog geld kunnen afdragen aan Spanje, bijvoorbeeld met een termijn waarop die afdracht minder wordt.
Maar blijkbaar heeft de EU in plaats van voor meer democratische vooruitgang gekozen voor de repressie en steunt daarom het nieuwe francoïsme in de vorm van het Rajoyisme. Dat betekent niet veel goeds voor de toekomst, zowel op korte termijn voor u en ik en op iets langere termijn betekent het de onvermijdelijke val van de EU, met alle ellende die daaruit voort zal vloeien.
voor u en ik = voor u en mij
Leaver dea as slaef, of, zoals Oswald Spengler schrijft, Lever doodt als Sklaaf.
Grappig is dat de uitkomst, hoe slim deze schrijfsels ook zijn, nooit deze uitkomst krijgen.
Je zou bijna denken dat politici buitenaardse wezens zijn.
Is het verstandig? Toekomst bestendig? Goed voor de bevolking?
Dan gaan we dat in ieder geval niet doen. Je kan er bijna gif op innemen.
Brussel, maar dichter bij huis de 2de kamer. Je zag het vandaag weer.
Hoe lukt het ze toch om steeds weer op die plek te komen
Inderdaad, met arglist, gekonkel, samenzwering (formatie), voorliegen en samenspannen komen ze aan de macht.
Met democratie heeft het niets meer te maken. Zelfs het raadgevend referendum moet eraan geloven! Maar de gauwdieven doen het in hun broek met al die referenda en tegenbewegingen en de enige manier die ze kennen om dat tegen te gaan is repressie. Minder vrijheid, minder informatie en meer bevoegdheden voor politie en geheime diensten.
Maar misschien verdient de bevolking dat wel. Als je ziet hoe populair kliklijnen zijn waar je anoniem de politie op iemand af kunt sturen en de asociale sfeer die er in de steden heerst dan vraag ik me wel eens af of de mensen het niet zelf niet over zichzelf af hebben geroepen.
Prachtige analyse. Als de VN inderdaad het zelfbeschikkingsrecht zal toekennen aan Catalonië volgens genoemd artikel 1ivbpr dan zijn de rapen gaar voor rajoy.Hij is dan nml bezig een coup te plegen.Het zal bovendien niet in het belang van de eussr zijn als landen over een gelijksoortig artikel 155 beschikken om nationalistische politiek te bedrijven .Elke ondersteuning aan artikel 155 door de eu aan rajoy is een bevestiging van het Spaanse nationalistische belang .En dat belang is nu juist de doorn in het oog van de eussr .
Elk authentiek, oud volk, heeft recht op zelf-beschikking.
Hoe eerder dat diktatoriale “EU”-konstrukt ophoudt te bestaan, des te beter het is.
Samenwerkende, zelfstandige landen, zullen er – weer – veel beter aan toe zijn:
in alle opzichten.
Eigenlijk heeft de EU belang bij alle afscheidingsbewegingen binnen Europa. Die verzwakken tenslotte de soevereine staten, en bevorderen dus op termijn het ontstaan van een Europese superstaat. Alleen bestaat diezelfde EU op dit moment nog bij de gratie van diezelfde nationale staten, en kan ze de seperatisten voorlopig niet steunen. Behalve binnenkort die in Schotland zodra de Brexit een feit is.
Gezien de belangen die er op het spel staan, zowel voor Spanje als land, als voor de EU als monstrum, kunnen we er vanuit gaan dat de afscheiding van Catalonië NIET gaat plaats vinden.
Tot dusver probeert Madrid het nog aardig terughoudend te spelen. De Catalaanse bevolking laat ook nog maar weinig verzet zien tot dit moment. Geen brandende gebouwen, opgeknoopte politici en dergelijke. Zolang dat zo blijft, maakt Rajoy een goede kans om de zaak gewoon te smoren. Ik had iets meer pit verwacht van de Catalaanse afscheiders, maar het lijkt er nu al op dat de bevolking het bij voorbaat in haar broek doet voor een échte confrontatie. Zoals ik al eerder schreef op deze reactiepagina’s: de meeste mensen hebben teveel te verliezen, die willen liever rustig hun toch wel tamelijk comfortabele leventje leiden, zonder al te veel trammelant.
Catalanen hebben wel pit maar zyn vredelievend. castellanen hebben geen pit maar zyn fascistisch. Dat is t grote verschil.