Het hele bwerkini-gedoe is van zichzelf al misselijkmakend, maar nu het dankzij het AD ook nog eens wordt overgegoten met een politiek-correctsausje wordt ik er pas echt onpasselijk van.

De kudde PC-exposanten van het AD heeft als voordeel dat je direct op de hoogte bent van wat Politiek Correct Nederland nu weer tot doel van haar eigen zelfvernedering verheven heeft. Dat is een pluspunt. Dat er mensen zijn die je er van op de hoogte brengen is er ook zo een. Verder blijft het wat mij betreft beperkt tot turf: mest, die je aansteekt.

Waarom weet je zeker dat het hier een kudde PC’ers betreft? Vanwege de vanzelfsprekendheid waarmee een krant als het AD de armzaligheid die wordt opgedist presenteert als het intellectuele manna van moderne armoede. En ze zijn er nog trots op ook. Het is dan ook buitengewoon betreurenswaardig dat het AD klaarblijkelijk niet beschikt over redacteuren die in staat zijn de zelfingenomenheid van het geïmporteerde onbenul bij te schaven. Overigens kan dat best ook te wijten zijn aan de scribenten zelf: ooit had ik het ongenoegen de producten van een allochtone columniste bij te werken. Na enige aanmoedigende woorden dacht ze dat ze me verder niet nodig had, en werd woest als ik nog iets in haar schrijfsels aanpaste. We zijn er toentertijd verder maar snel mee gestopt – weer een ontmoedigende ervaring rijker.

Desondanks is dit een goede graadmeter voor de aanstaande campagnes van islamitisch Nederland, en wat hen bezig houdt. Dat je er de klok op gelijk kunt zetten dat het een zekere mate van verongelijktheid bevat is een cultureel dingetje dat dergelijke mensen moeilijk kwijt lijken te kunnen raken. Maar ja. Als je verder ook niets hebt om trots op te zijn is dat een probleem dat al snel opduikt.

Die bwerkini, dus. Het modeverschijnsel dat ons deze zomer door de strot moest worden geduwd. Erg hard gaat het er nog niet mee, dus dat zullen we vanaf circa april moeten bezuren. Volgend jaar is het nieuwe ronde nieuwe kansen. En als de dame in kwestie enige moed zou hebben zouden we haar met flapperende vlerkjes zelfs al kunnen bewonderen bij de Nieuwjaarsduik. Verder is wat dat uithangbord van politiek-correcte voosheid uitkraamt zodanig gelogen dat taqiyya er een beledigende term voor zou zijn.

Intussen vraag je je af waarom mensen zich aan zee vertonen in wat ik niet anders kan omschrijven dan als een veredelde WC-tent? Ooit bezaten we zo’n ding die behoorde bij de kampeerbus waarmee ik met mijn ouders half Europa bereisde. Nooit gebruikt natuurlijk, maar het idee is blijven hangen. Ga je naar zee om er van te genieten, of om te fungeren als uithangbord van je geloof? Het doet me ook denken aan de tocht door Polen die ik circa 1975 met die kampeerbus meemaakte. Bij een dorp waar we kampeerden lag ook een meertje, waar de lokale bevolking tijdens warme vakanties graag verpoosde. Badkleding was vanzelfsprekend alleen beschikbaar voor de rijken (in een egalitair communistische maatschappij bleken die er wel degelijk te zijn) en wij decadente westerlingen waren daar natuurlijk ook van voorzien. Dat vrij preutse Polen ging gewoon in het oude roze ondergoed – BH en directoire – het water in. Geen probleem. Men had het geld niet iets anders te krijgen, en verder zat men nergens mee.

Een bwerkini is daarom geen uiting van geloof, maar van een decadentie die tegelijkertijd bedoeld is ons de oren te wassen over ons gebrek aan inlevendheid. Maar er mee zitten kan ik echt niet. Tijd voor een paar T-shirts waarin de spot gedreven wordt met mensen naast wie zo’n WC-tent om sociale redenen zit. En ik wacht met spanning op de PC-muisjes uit De Pijp die bij de Hema hun zomerse bwerkini’s zullen gaan inslaan. Met bloemetjes of zo. Het daar rond hopsende volk is er dom genoeg voor om zich aan te passen.

Weg ermee.

Niets is zo dodelijk als de mensen die er aan toegeven keihard uit te lachen. Dat gebeurt te weinig, en eigenlijk is dat mijn enige bron van zorg. Want als we dit serieus gaan nemen, nemen we ons zelf niet langer serieus. Wat dat betreft is het AD een uitstekend voorbeeld van hoe het niet moet.