We hebben het weer gehad, het is achter de rug. Opnieuw kan een noodzakelijk parlementair debat worden gerangschikt onder de noemer: Eens, maar nooit weer. Zoals veel te vaak.

Als je een kwartiertje keek naar het debat dat het grootste deel van de avond woedde in de Tweede Kamer, dan begrijp je niet waarom niemand na het rituele afzeiken van Geert Wilders een punt van orde indiende om de rest schriftelijk af te doen. Ook leuk voor de secretaresses van de Kamer, dat ze zich kunnen oefenen voor het schrijven van hun memoires en daarbij dan mogen vertrouwen op hun fantasie. Ook dat verslag zal niemand namelijk ooit nog lezen. Want niet voor het een of ander, maar het ging weer nergens over.

Natuurlijk zag men dat in Den Haag afgelopen donderdag al aankomen. Toen werd dit debat uitgesteld omdat er plotseling een Nederlands kantje aan de Brusselse aanslagen bleek te zitten. Maar aangezien minister Van der Steur zijn sollicitatiebrieven voor het burgmeesterschap van de gemeente Tietsjerksteradeel of een andere rustige buitenplaats al geschreven heeft, maar zijn wachtgeld dan een vervelend financieel hiaat van een paar maanden vertonen gaat, stond vooraf al vast dat er geen kopen gingen rollen. Want het kabinet (lees: de VVD) kan zich niet veroorloven opnieuw een minister van Justitie met pek en veren uit Den Haag te laten verjagen. Hoeveel reden daarvoor ook is.

Rituelen
Dus kregen we het bovengenoemde gestuntel van aanvallen op Geert Wilders (die ze gapend van zich afsloeg, al werd zijn spreektijd daardoor opgerekt van 5 min. naar 1:02 uur), de obligate casuïstiek van premier Rutte (mij werd 30 jaar geleden geleerd dat in de politiek casuïstiek een doodzonde is voor je geloofwaardigheid, maar die is Rutte toch al kwijt) die wat begon te emmeren over de geschoktheid van zijn klasje allochtone leerlingen (“minstens zo geschokt als welke autochtonen ook” => geen gevoel voor verhoudingen dus).

VVD & PvdA
De regeringspartijen waren op volle sterkte aanwezig, want je weet nooit of iemand van de oppositie weer met een motie van wantrouwen zou gaan wapperen. En dàn moet je je schaal-15 salaris waarmaken door die motie weg te stemmen. Het klapvee wordt duur betaald. Dat ze in menige huiskamer voor rotte vis werden uitgescholden zal hen verder bloedworst zijn. Vragen? Geen vragen, voorzitter dank U. Vond U het niet mooi dat onze fractievoorzitters ook hun afschuw en medeleven betuigden aan alle nabestaanden? Een mooi detail dat de eenheid tussen de gemeenschappen zal bevorderen.

Tussen de bedrijven door gaat de campagne voor de volgende verkiezingen gewoon verder. Voor Nederlandse begrippen (en internationaal ook vrees ik) is het bijzonder verbazingwekkend om prominente partijtijgers van de PvdA te horen beweren dat naar hun mening coalitiegenoot VVD na de volgend verkiezingen niet in aanmerking komt opnieuw samen met hen een kabinet te bemensen. Terwijl het kabinet onverstoorbaar blijft zitten.

Over en uit
Als een politieke partij zegt: die coalitiepartner willen we volgend jaar niet meer aan onze onderhandelingstafel zien, begrijpt elk normaal mens dat het kabinet de facto niet meer bestaat. Normale politici maken er dan een einde aan en gaan naar de kiezer. Maar dat durven ze niet. Ook het schaal-15-klapvee niet, want wie weet wie er na de volgende verkiezingen nog terug mogen komen? Het klapvee telt haar knopen, zegeningen en de tijd die men nog heeft te gaan eer een vet burgemeestersbaantje kan worden binnengesleept. En ontwaakt alleen uit haar sluimer om hautain moties van de oppositie weg te stemmen.

Iedereen die nog de illusie had dat er in Nederland nog zoiets als een nationale politiek bestaat die er toe doet, zou daarvan na afgelopen week genezen moeten zijn. Dit is uitzitten van je termijn in een tijd van crisis op een manier die de electorale minachting voor de bevolking demonstreert zoals weinig anders dat kunnen zou.