Brexit wordt complexer – Britse regering verliest rechtszaak
De regering-May heeft zojuist een belangrijke rechtszaak verloren voor het Britse Supreme Court over Brexit, waardoor ze niet zelfstandig Artikel50 mag activeren (de uittreding uit de EU). Nieuw politiek drama in de maak.
De basis is dat het Britse parlement als soeverein wordt beschouwd, niet de koning(in) of het volk. Dat maakt het een interessante manier van naar soevereiniteit kijken die we ons niet dagelijks bewust zijn, maar die in verschillende landen anders behandeld wordt. Niet voor niets begint de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring met “We, the People…” Het is een interessant onderwerp dat te lang terzijde is geschoven bij tal van onderhandelingen, omdat het terugkijkend doet concluderen dat ook veel beslissingen om in de EU en haar verdragen te stappen wellicht te lichtvaardig genomen zijn.
De beslissing werd door het Supreme Court genomen met een meerderheid van 8 tegen 3. Mede was een argument, dat door uit de EU te stappen een bron van Brits recht wordt afgesneden, en ik heb het sterke vermoeden dat dit in een toekomstige politieke strijd hierover dit een belangrijk strijdargument wordt voor de Brexiteers.
Een tweede punt dat werd aangevochten is eveneens toegewezen. Ook de lagere overheden, van de landen die samen het United Kingdom vormen, moeten geconsulteerd worden. Dat zal vooral de premier van Schotland Nicola Sturgeon fijn vinden, maar over de betekenis van het woord consulteren zal nog wel enige stampij ontstaan. Een botte afwijzing gaat de Schotten niet helpen, en het Supreme court heeft hen nu directe invloed ontzegd.
De regering heeft zojuist aangegeven de uitspraak te respecteren, maar vanmiddag komt er nog een aanvullende verklaring van de minister voor het Vertrek uit de EU in het parlement. Die zal zeker in gaan op de nu ontstane situatie en hoe de regering-May nu denkt door te gaan. Dat ze op haar schreden zal terug keren kan ik me eerlijk gezegd niet voorstellen.
Consequentie van deze uitspraak zal zijn, dat de regering via het sprokkelen van stemmen in het parlement een meerderheid moet en voor het activeren van Artikel50. Dat wordt een moeilijke exercitie, aangezien een meerderheid wordt beschouwd als tegenstander van Brexit. Daarmee wordt het weer een gevecht van partijen tegen partijen, maar opvallend is dat de leider van Labour zojuist heeft laten mededelen dat zijn partij Brexit niet principieel tegen zal houden, maar wel meer invloed wil op de voorwaarden waaronder dat plaatsvindt. Anders gezegd: men wil mede aan tafel zitten om te voorkomen dat er voor hen politiek onwenselijke zaken worden afgesproken.
De LibDems willen een tweede referendum, over het resultaat waarmee May naar het parlement wil aan het eind van het onderhandelingstraject – iets waar Labour dus niet aan wil. Hoe dit alles gaat interfereren met de onderhandelingen van de Britse regering over toekomstige handelsverdragen met landen elders in de wereld valt nog niet goed te overzien, maar dat het hierdoor makkelijker wordt lijkt me niet. En hoe ingewikkelder het eindresultaat dat opnieuw zou moeten worden voorgelegd, hoe meer kans dat het sneuvelen zal. Een harde Brexit zoals May die vorige week aankondigde is onderhandelingstechnisch de slimste insteek, maar dat zal hierdoor sterk worden bemoeilijkt.
Wat wel vast lijkt te staan is dat de komende tijd veel partijen tijdens by-elections hun kandidaten beter zullen selecteren op hun Brexit-overtuiging. UKIP zal daar zeker een punt gaan maken.
Hoe ingewikkelder dergelijke processen verlopen, des te slechter het eind-resultaat.
Dit wordt ‘niks met niks’.
En weer is het, het negeren van de uitkomst van een rechts-geldig referendum.
Dit zal waarschijnlijk met een sisser aflopen. Corbyn (Labour) heeft al gezegd dat zijn partij voor moet stemmen. Voor de meerderheid van de conservatieven is er ook geen goede reden om tegen te stemmen en wel een goede (zetelbehoud) om voor te stemmen.
Het enige wat er eigenlijk nog onbekend is, is wat dit gaat kosten (in de vorm van politieke omkoping).
Een groter probleem is dat de Britten geen ervaren onderhandelaars op dit niveau meer hebben.
@Who cares. Mee eens!
De Daily Mail somt de leden van de Hoge Raad op; zie de link in mijn naam.
Het begint fraai:
Lord Neuberger, President of the Supreme Court.
He worked at the Rothschild family’s merchant banking firm from 1970 to 1973 (…). His sister-in-law is Baroness Neuberger, DBE Senior Rabbi of the West London Synagogue. In April 2015, he sparked controversy when he said that judges must respect the right of Muslim women who wish to wear veils while in court.
Baroness Hale, 71, is the most senior woman judge in the country. A feminist, Baroness Hale is a long-standing critic of marriage although she has been married to her second husband for nearly 25 years.
(…) She drew up a law making it possible for a woman to get a court order throwing a man out of his own home if she accused him of violence. In 2014, a High Court judge condemned the way the law had been used to evict a father of six from his home after 20 years of marriage.
Lady Hale was also heavily involved in the preparation of the 1989 Children Act, held by opponents to have deprived parents of much of their say over their children’s lives.