Van tijd tot tijd stijgen vanuit de Brusselse onderwereld allerlei kreten en gejammer op over het aanstaande Brexit, afgewisseld met dreigementen en andere sterke taal richting UK. Nog steeds. En totaal zinloos ook nog.

In Brussel leert men niet snel, en evenmin veel tegelijk. Het is een wijze les die toekomstige kandidaten voor het lidmaatschap ter harte zouden moeten nemen. Als de overheden van kandidaatlidstaten verder zouden kijken dan de opkoopsom die de EU hen biedt voor het doen aansluiten van hun land bij de expansionistische moloch uit Brussel, zouden ze zien dat het geen voordeel oplevert, eerder risico’s. Maar het sluit wel aan bij de werkelijkheid, dat gekozen politici nooit veel verder kijken dan de volgende verkiezingen. En dàt voor politici, die altijd opnieuw de basis zouden moeten leggen voor beleid dat een halve eeuw mee zou moeten kunnen. Het is zo ongeveer de definitie van geïnstitutionaliseerd onbenul.

Dat de media nog steeds allerlei dreigementen kritiekloos overnemen is ook een manier om het steeds cynischer electoraat van lidstaten in het gareel te houden, maar tevens toont het het onvermogen van de media zich aan te passen aan een anders discours dan hen vanuit Brussel wordt voorgekauwd. Maar enfin, over Brexit dus. De media zijn er namelijk nog steeds druk mee.

Eeuwig en altijd wordt er gewaarschuwd voor schade op langere termijn, terwijl men uitgebreid heeft aangetoond dat geen enkel economisch instituut betrouwbare voorspellingen doen kan op de middellange termijn. En op de korte bleek een EU-land als Italië veel kwetsbaarder voor de gevolgen van het Britse Brexit-referendum dan het UK zelf. Gisteren het IMF weer. Terwijl er in de eerste 90 dagen na 23 juni niets noemenswaardigs is gebeurd dat je kunt betitelen als bedreigend voor de Britse economische positie. Het houdt maar niet op, en vernietigd alleen de eigen reputatie. Het is het kennelijk waard.

Op de conferentie van de Conservatieve partij heeft premier May bekend gemaakt dat het UK in maart definitief artikel 50 zal activeren. Dat heeft ze slim gespeeld, welbeschouwd. Ze heeft het nadeel dat voorganger Cameron geen plannen achterliet voor het verlaten van de EU (maar er wel een referendum over organiseren? De arrogantie!) omgebogen in het voordeel, dat ze door het vertrek aan te kondigen al met enige zekerheid ziet wat er economisch te gebeuren staat. Nu bedrijven vooral de kat uit de boom kijken naar wat de Britse regering uiteindelijk zal voorstellen, weet May dat de soep niet zo heet gegeten wordt als men dreigde te doen. Dat houdt in dat men het individuele bedrijven altijd extra naar de zin zal kunnen maken. En uiteindelijk went men aan alles.

May
Waar men in het UK maar niet aan went, is de voortgaande immigratie vanuit andere EU-lidstaten, vooral Polen en Roemenië. Het dreigement van May gisteren, dat bij de Brexit-onderhandelingen immigratie een zwaarder en belangrijker punt zal worden dan de toegang tot de vrije markt zal in Brussel hard zijn aangekomen. Dat de media er weinig aandacht nee besteedden, heeft dezelfde achtergrond: het UK importeert meer van uit de EU dan andersom. DE EU heeft dus meer belang bij vrije handel over en weer met het UK dan andersom. Dat gaat in tegen het instinct dat ons over de EU is bijgebracht, maar daarom is het dus nog niet onwaar.

Een ander angstfenomeen dat wordt opgestart – dat met ditzelfde argument van het belang van de vrije handel voor de EU kan worden bestreden – is de tijdsdruk nadat artikel 50 (twee jaar om de onderhandelingen te voltooien) eenmaal is geactiveerd. De Financial Times kwam daar gisteren mee, en het is kletskoek. Ooit zal May toch bekend moeten maken wanneer ze Artikel 50 gaat activeren, en altijd gaat dan de klok lopen. Het is geen argument, en wie meent hiermee de argumentatie aan te kunnen gaan is eigenlijk gewoon af.

De manier waarop de nieuwe Britse premier het probleem aanpakt is een modelvoorbeeld van verantwoord bestuur. Wie dat ontkent of weigert te zien is dom, incompetent of kwaadwillend. Dat de media en politici wat dit betreft voorlopig door zullen gaan met hun inhoudsloos gekrijs zal daarom helaas niet te vermijden zijn. De aanloop van, en de opinies die tijdens de Brexit-campagne werden geventileerd hebben dat overtuigend gedemonstreerd, en ditmaal zal het niet anders zijn.

De voortdurende onrust rondom Brexit demonstreert vooral de angst van de Eurocraten voor een groot succes van het UK als het op zichzelf zonder Brussel grote economische bloei te zien zou geven. Op zich een terechte angst, want de EU in haar huidige vorm is veel meer een handicap dan een zegen.