Brexit heeft meer gevolgen dan alleen het vertrek van het UK uit de Brusselse EU. Denk bijvoorbeeld eens aan het voortbestaan van de okapi.

U weet vast wel wat een okapi is. Familie van de giraf, maar een minder lange nek. In het wild vooral te vinden in de Congo, maar u kunt ook in de Zoo van Antwerpen terecht (vaak net iets dichterbij: diergaarde Blijdorp) om deze bedreigde diersoort te bewonderen. De Zoo van Antwerpen is tevens het zenuwcentrum van een internationaal kweekprogramma voor okapi’s.

Schrijf in uw agenda: 19 oktober Wereld Okapi Dag. Vorig jaar greep Sander Hofman van genoemde Zoo die dag aan om in Belgische kranten zijn zorgen te uiten over de Brexit. Vijftien van de 74 okapi’s in Europese dierentuinen bevinden zich in Engeland. Een zogeheten harde Brexit -mocht die er komen, zou niet alleen een punt zetten achter het vrije verkeer van mensen, maar ook van dieren, vreest meneer Hofman, die zich Stamboekhouder Okapi’s mag noemen.

“De Engelse okapi’s zouden uit het kweekprogramma kunnen vallen. Als hier geen aandacht aan wordt besteed tijdens de onderhandelingen over Brexit, zitten we met een groot probleem”.

Maar wacht, wat heeft de Europese Unie van doen met verkeer van exotische dieren voor kweekprogramma’s? Waren die programma’s er eerst niet? En kun je nu dan rustig olifanten of tijgers over om het even welke grens meenemen in je aanhangwagen, zolang het maar binnen de EU is? Ik mag nog niet eens een paar doosjes wijn van Frankrijk naar Nederland vervoeren, EU of geen EU…

De ongetwijfeld oprecht bezorgde heer Hofman laat zich ringeloren door de jarenlange stortvloed van onheilsprofetieën aangaande Brexit. Bijna niemand noemt ooit concrete problemen, en als iemand dat wel doet, komen meestal complete nonsens naar boven.

Vooral als het om zo’n harde Brexit gaat, in Engeland bekend als een No-Deal Brexit. Een tekort aan medicijnen, lege schappen in de supermarkt, vliegtuigen vliegen niet meer, kinderen worden niet meer van school gehaald, enzovoort. En onze okapi’s kunnen geen plezier meer hebben met die in Engeland.

De hitmen van de EU, zoals Tusk en Verhofstadt, zouden graag zien dat dit soort rampspoed werkelijkheid werd. Stel je voor dat een andere lidstaat op soortgelijke ideeën zou komen! Kregen ze de kans, dan zou het Verenigd Koninkrijk in een genadelozen wurggreep worden genomen, waar burgers van het vaste land misschien nog het meeste onder zouden lijden. Er ging geen Mercedes meer naar Engeland, noch een fles champagne. Die drinkt Verhofstadt nog liever eerst zelf op.

Ik twijfel nog waar de Europese Unie het meest op lijkt: op een kerk die afvalligen op de brandstapel zet, of op de maffia, die verraders met de vissen laat slapen.

Het blijft gek dat aan deze kant van het Kanaal zoveel mensen zich zo enorm opwinden over de Brexit. Aan de overkant verwacht je niet anders, maar wat drijft uw ex-premier om bijna dagelijks schuimbekkend in het Europees Parlement de Engelse politiek in het algemeen en de Brexiteers in het bijzonder te beschimpen? Tusk wenste ze zelfs de hel in. Verhofstadt moest daar overheen, en deed dat door te verklaren dat de hel niet erg genoeg was voor wie uit de Unie wil. Zouden deze lieden niet beseffen dat dit soort oprispingen de zaak alleen maar verder op de spits drijven? En het animo voor Brexit in Groot-Brittannië juist groter maken? Er zijn pas peilingen gehouden waarin de Brexit een voorsprong van 10 a 15% wordt toebedeeld, mocht het tot een tweede referendum komen. Misschien is dat de reden dat het Lagerhuis dat weg heeft gestemd… En as we speak is uit een peiling naar voren gekomen dat een No-Deal Brexit de populairste optie is onder de Britse bevolking: 44% zou daarvoor kiezen, tegen 42% voor in de EU blijven

‘We are in the most extraordinary mess.’ Aldus historicus David Starkey over de strijd tussen Leavers en Remainers. Hij brengt in herinnering dat Hendrik VIII, u weet wel, van al die vrouwen, in zekere zin de eerste Brexiteer was. In 1533 maakte deze vorst een eind aan de hegemonie van het Vaticaan over Engeland, en werd de katholieke kerk de Anglicaanse kerk. Er zijn opvallende gelijkenissen met de situatie van nu, inclusief de aanwezigheid van Leavers en Remainers, al wachtte laatstgenoemden veelal een tragisch lot. De Engelse koning liet niet met zich spotten…

Maar Engeland heeft er bij mijn weten geen schade van opgelopen, en zeker nooit spijt van gekregen. De aanleiding was prozaïsch: de paus weigerde goedkeuring te verlenen aan de echtscheiding tussen Hendrik en zijn eerste vrouw, en Hendrik nam daar geen genoegen mee. In principe is de reden nu ook prozaïsch: Groot-Brittannië wil controle over de eigen grenzen, geen twintig telefoonboeken vol regels en voorschriften die van elders komen, en geen Europese rechters die boven Engelse rechters gaan.

Even terug naar wat er dan zo erg is aan Brexit. Een stokpaardje van communist en onverbeterlijke antisemiet Jeremy Corbyn, leider van de oppositie in Engeland, is dat de EU bindende normen oplegt voor arbeidsvoorwaarden. Hij belooft de Britse arbeider hel, verdoemenis en slavernij, na een harde Brexit. Nu wil het geval dat de meeste Europese landen strengere regelgeving hebben dan die de EU oplegt, én dat de Engelse arbeider al lang niks meer met de Labour partij te maken wil hebben. Labour is nu een partij van studenten, linkse extremisten en beter opgeleide middenklasse.

Corbyn zit in een spagaat. Hij wil eigenlijk ook uit de EU, omdat hij het een kapitalistisch instituut vindt. Maar minstens 70% van zijn partij is tegen Brexit… De grote leider is dan weer wel een verklaard voorstander van de zogeheten Customs Union, die het Engeland onmogelijk maakt zelf handelsverdragen af te sluiten. Hoe dan ook, Corbyn stemt consequent tegen ieder voorstel van de regering, omdat hij liefst ziet dat de zaak spaak loopt, en er verkiezingen komen. Maar let op mijn woorden: vergeleken bij Corbyn op nummer 10 is iedere vorm van Brexit een walk in the park.

Laten we een kijkje nemen bij de grote mars in Londen onlangs, voor de zogenaamde ‘People’s Vote’, het tweede referendum, ook en correcter bekend als de ‘Losers Vote’. Het voetvolk was afwezig, dat zag je meteen. De vele duizenden demonstranten zouden stuk voor stuk opvallen als ze zich op de tribune van een voetbalmatch zouden begeven.

De teksten op meegedragen borden bevestigden dit beeld.

Wat te denken van: “No Deal means Gucci will be even more expensive.”

Het is een schot voor open doel dat wie zich druk maakt over de prijs van Gucci, tot het welvarende deel der natie hoort. Interessanter is wat mijn zeer gewaardeerde collega-columnist Brendan O’Neill in de Spectator opmerkte over dit bord: “The lack of self-awareness — it’s breathtaking.”

De demonstranten tegen Brexit geurden niet alleen met hun grotere koopkracht, maar ook met hun vermeende intellectuele superioriteit. Neem dit bord: ‘Ooh Look! Grammatically correct, properly spelt placards!’ Wij kunnen spellen en kennen grammatica, in tegenstelling tot idioten die voor Brexit hebben gestemd.

Of deze: “We are EUROPEAN. Trust me, I have a degree in geography.”

Ze had beter politieke wetenschappen gestudeerd, merkt O’Neill op, dan zou ze weten dat Brexit over de EU gaat, een concept uit 1993, en niet over ‘Europa’, een begrip dat van minstens zes eeuwen voor Christus dateert.

In deze anti-Brexit menigte liep ook tuig mee. Dat strooide vrijelijk met de naam Hitler, als in “Hitler would be proud of this Brexit”, de x van Brexit geschreven als een hakenkruis, of: “er hebben ook 17,4 miljoen mensen voor Hitler gestemd”.

Niet de eerste keer dat de meerderheid van Brexit stemmers door een beter opgeleide minderheid wordt weggezet als fascistisch, achterlijk en racistisch. U weet, wie zich uitspreekt voor controle over de eigen grenzen, is by default een racist en een nazi.

Dit zegt O’Neill over de recente petitie om artikel 50 te herroepen, anders gezegd om Brexit af te blazen, getekend door 6 miljoen mensen:

“It chills me that so many of my fellow citizens could sign a petition that explicitly mocks the people’s will and calls on the government to refuse to enact a democratic vote. (…) this terrifying spectacle of a minority of citizens agitating for the silencing of the largest majority of citizens in the history of British politics. (…) Imagine how those people who only have the vote must feel as they watch the well-educated and the witty calling for their disenfranchisement.”

Blijft het feit dat argumenten vóór Brexit aanzienlijk eenvoudiger zijn te vinden dan argumenten tegen. In ieder geval vermijdt Engeland verstrikt te raken in het steeds nauwer sluitende net van Verhofstadt en zijn bendeleden, die het liefst zien dat landen in Europa iedere vorm van soevereiniteit inleveren bij Brussel. Dat staat hij althans regelmatig in potsierlijk steenkolen Engels door het parlement te schreeuwen.

Mocht Brexit werkelijkheid worden, dan zijn we in ieder geval van dàt koeterwaals verlost. Ons Guy zal dan over moeten stappen op Frans.

Of Duits, die taal lijkt me beter bij hem passen.

---

Over Brexit schreven we op Veren of Lood eerder. Dat vindt u hier.