Dat de Afrikaanse bevolking liever in Europa zou wonen, met haar honingpotten, gratis geld, interessante elektronica en idiote bleke bevolking begrijp ik ergens nog wel. Maar waarom noemen we ze vluchteling?

Gisteren weer zo’n berichtje dat linea recta copypasted is van eerdere berichten:

Thousands of refugees trying to reach Europe were rescued off the coast of Libya on Monday morning after their overcrowded wooden boats sent people falling into the Mediterranean Sea.

Daarna volgt een getal onder een foto van een wrakkig en overvol bootje. We hebben er al honderden gezien, en zelfs in het gunstigste geval zullen we er nog honderden méér zien. Allemaal authentiek, en geen van allen serieus te nemen. Want het is zonneklaar dat de migranten die hier een paar kilometer van de Libische kust af in het water sprongen vooraf goed waren geïnstrueerd, en wisten dat ze er met bekwame spoed zouden worden uitgevist – ook al konden ze zelfs niet zwemmen.

En dat allemaal dankzij een stel imbeciele EU-apparatsjiks, voor wie de gedachte aan verantwoordelijkheid voor de dood van wie dan ook onacceptabel is, en desondanks dat situaties creëren waarin honderden mensen creperen. Want werkt het? Absoluut niet. Een paar maanden terug sloeg zo’n boot vol dobbernegers om en verzopen er inderdaad enige tientallen. Hardstikke zielig, natuurlijk. Maar wie heeft hier schuld aan? Niet U en ik, maar wel de Brusselse apparatsjiks. Want door migranten die in het water springen te belonen met het gewenste asiel, hebben ze die doden die er bij die gelegenheid vielen op hun geweten. Als ze er een hadden.

Ingewikkelder is het niet. Tenminste, als ze consequent hun eigen redenatie hadden gevolgd. Maar dat doen ze niet. Het beperkte wereldbeeld van de Junckers en Malmströms dat wordt gelegitimeerd door het conveniërende gejammer van trekpop Frans Timmermans verhindert hen tegelijkertijd te beseffen dat elke succesvolle oversteek direct wordt doorgebeld naar achtergebleven familieleden in Lagos, Nairobi, Durban. Of waar eigenlijk niet op het Afrikaanse continent? De gebelden beginnen vervolgens op hun beurt de Lange Trek noordwaarts. Waarmee de cyclus zichzelf oneindig voortzet.

Mijn goede vader placht te zeggen: Nee. Want je weet waar het begint, maar niet waar het eindigt – behalve in tranen. En krek, zo is het.

Wat gaan we in Europa met al deze mensen doen? Voor onze krimpende bevolking is er al nauwelijks voldoende werk, en als alle immigratie van de afgelopen veertig jaar ons iets geleerd zou moeten hebben, is dat het de hoogste tijd is zelf het werk op te knappen dat weliswaar onaangenaam is, maar toch gedaan moet worden. Want de bottom line moet zijn dat de migranten die hier blijven ook worden geïntegreerd. Ook dat: moet! Maar hoe verder ze cultureel van ons af staan, des te lastiger is dat. Dat zouden we moeten weten, of hebben we nog niet genoeg leergeld betaald?

Wat die bootkluchtelingen betreft, is het eenvoudig. 50 Meter van de Libische kust zet je ze in een wrak bootje dat langzaam leegloopt weer het water in, en de rest komt vanzelf goed. Die enkele mensensmokkelaar die je vangt houdt je vast en zet je in een kamp op Elba of zo, om wat dwangarbeid te verrichten.

En de politici die vinden dat het anders moet, gaan de ontwikkelingshulp maar in. Voor het lokale middenklasseloon. Handen uit de mouwen en ter plekke arbeiden met de landarbeiders. Pol Pot vond dat voor ‘intellectuelen’ ook een goed idee, dus de gedachte zal al die nieuwe ontwikkelingshulpmedewerkers bekend in de oren klinken. Laten we hopen dat dat hun aanpassingsproces wat eenvoudiger maakt.