In mijn open brief aan Donald Trump, van vorige week, stipte ik het al terloops aan: het boosheidstekort.

Ik schreef de Donald: “Ik ben er intussen van doordrongen dat een zachtzinnige aanpak op al die fronten niet alleen kansloos geweest zou zijn, maar goed beschouwd ook ongepast.” Vandaag de dag is een hardhandige aanpak van onze politieke tegenstanders gewoon pure noodzaak. Maar hoe werkt dat concreet? Wanneer ze naast me zouden wonen zou ik aan mensen als Pechtold, Kuzu of Öztürk niet mijn grasmaaier uitlenen, maar bij het gemiddelde lid van PvdA, D66 of GL of bij de gemiddelde afgestudeerde van een Amsterdamse universiteit, zou ik daar geen moeite mee hebben. Tenzij het lieden zouden zijn die het dragen van knarknevels opdringen aan hun dochters, natuurlijk. Of zebibah-dragers.

Het is geen enkel probleem om naast andersdenkenden te wonen, de problemen hangen samen met de absurde machtspositie van een deel van die andersdenkenden. Het grootste probleem heb ik met lieden die de goede naam van wetenschap misbruiken voor hun politieke prietpraat. Een paar jaar geleden alweer had ik op mijn oude webstek een wonderlijke uitwisseling met zo iemand: Shashi Roopram, antropoloog en destijds toevallig lokaal campagne­leider voor de PvdA. Onze discussie ging over het gegeven dat nogal wat Hindoestanen PVV stemmen. Hij schaamde zich daarvoor en gebruikte moeilijke woorden om zijn verhaal een wetenschappelijk tintje te geven. Ik pakte hem vrij hard aan. Op elk argument van mij reageerde hij met het herhalen van zijn verhaal in ietsje andere woorden.

De kern van ons meningsverschil betrof zijn bewering dat dat grote aantal Wilders-stemmen onder hindoestanen komt van mensen “die zich beroepen op hindoenationalistische ideeën over moslims: hindoes die de moslims zien als bezetters en onderdrukkers van hindoes, India en mogelijk straks de rest van de wereld als ze niet worden gestopt. Zij kregen dat mee in hun opvoeding met eeuwenoude verhalen over de islamitische overheersing van Azië, zoals de mogols in India die hindoeschatten vernietigden. Dat beeld is overigens imaginair, want zelf hebben de stemmers nooit moslimonderdrukking meegemaakt.”

Ik wees hem erop dat hij blijkbaar “een andere dan gebruikelijke betekenis hecht[te] aan de term ‘imaginair’. VanDale.nl is heel handig voor wanneer u twijfelt. Imaginair = denkbeeldig. Synoniemen.net is nog duidelijker: aangenomen, bedacht, denkbeeldig, gefingeerd, hypothetisch, onwerkelijk, verdicht, verzonnen, fictief, hersenschimmig, illusoir, ingebeeld, virtueel, ingebeeld, utopisch, hersenschimmig.”

Zijn reactie luidde: “Het lijkt me vrij duidelijk wat ik bedoel. Het gaat om de specifieke constructie van het verleden. Deze kiezers verwijzen naar historische evenementen die ze zelf niet hebben meegemaakt. Ze spreken over “moslimonderdrukking” terwijl ze dat zelf niet hebben meegemaakt. In dat geval beelden ze het inderdaad in. Net zoals nationale identiteiten en dergelijke verwantschappen ingebeeld zijn.”

Ik haal dit oude verhaal nu en hier op omdat ik van de week een eigen pennevrucht van ditzelfde PvdA-menneke tegenkwam op Opiniez.com. Hij schreef het ruim een jaar geleden.

De arrogante kwast, die nu werkzaam is aan de VU publiceerde daar een “FAQ over de afschaffing van de slavernij“. In alleen hoofdletters had hij erboven gezet voor wie zijn betoog bedoeld was: “Speciaal voor de mensen met een gebrek aan historisch inlevingsgevoel.”

De strekking van dit verhaal was vrijwel exact tegenovergesteld aan dat over zijn mede-hindoestanen, van drie jaar geleden.
Dat ziet er dan zo uit:

3) Waarom moet Nederland zijn excuses aanbieden, dan kunnen wij Spanje toch ook vragen om excuses voor de 80-jarige oorlog?
Excuses aanbieden, omdat daarmee het leed wordt erkend van de slachtoffers en nazaten. Het getuigt van beschaving om de zwarte bladzijdes in de geschiedenis te benoemen en te erkennen. Hoe kunnen wij van Turkije vragen om de Armeense genocide te erkennen, als wij zelf selectief met onze geschiedenis omgaan?

Wanneer is precies de verontschuldiging geweest van mohammedaanse zijde voor de vele miljoenen Hindoestaanse slachtoffers uit het nabije en verre verleden?
Aan het Roterham-verhaal zaten heel veel, afschuwelijke kanten. Minst belichte ervan was de manier waarop de Sikhs verraden werden om de mohammedaanse Pakistani buiten schot te houden. Daarom gaf ik mijn verhaal daarover, van begin dit jaar, de titel ‘Rotherham’ *): het racistische verraad aan de Sikhs.

We kunnen niet ongenadig genoeg zijn tegenover de Rooprams van deze wereld.

---

De afbeelding boven dit stuk is een still uit deze YouTube-video over de partitie van India. Een sikh-ooggetuige.