Wat leest de aankomende jonge intellectueel? Maandelijks overzicht van de boeken die SomeRandomFuck tot zich neemt.

Wat las ik zoal in september? Deze maand las ik vooral non-fictie. Als ik de registers erop nasla, zie ik dat in juli nagenoeg elk genre las, en augustus stond duidelijk in het teken van fantasy en sci-fi. Het is maar net waar ik zin in heb. In het begin van deze maand stond het er nog een boek van Tolkien, The Return of the King, op het programma. Zo kreeg ik toch nog mijn maandelijkse dosis fantasy binnen. Daarna was het de beurt aan een science-fiction klassieker, die de inspiratie vormde voor de volgende Hollywoodproductie (daarover straks meer). Toen was het een en al non-fictie met Michael Lewis, het nieuwe boek van Neil deGrasse Tyson, Nick Bilton, sloot ik augustus af met de biografie van Elon Musk. I regret nothing! Waarom zou ik? Elk boek werd deze maand minimaal met maar liefst een 8 gewaardeerd.

Zoals gebruikelijk verdeel ik de boeken als volgt onder:

• Must read;
• Magnefique;
• Vanilla;
• Trash

Persoonlijke statistiek
Boek van de maand: American Kingpin
Gelezen boeken: 6
Aantal pagina’s: 2128
Gemiddeld aantal pagina’s: 355
Gemiddelde waardering: 9
Aantal boeken gelezen in 2017: 46

American Kingpin, door Nick Bilton
Beoordeling: Must Read
Genre: Non-fictie
Pagina’s: 328
Jaar: 2017
Waardering: 9,5
Kernwoorden: spectaculair, extreem gedetailleerd, uniek

American Kingpin gaat over Ross Ulbricht en zijn creatie, Silk Road, en de autoriteiten die hem om die reden op de hielen zitten. Silk Road was namelijk een website/platform waar iedereen elke bestaande drug kon kopen. Je betaalde met bitcoins, en even later ontving je het pakketje in je brievenbus.

Het verhaal kwam mijns inziens moeizaam op gang, maar daar kwam snel verandering in. Na een introductie van enkele personages volgden de vele ontwikkelingen elkaar snel op. Bilton beschreef dit zorgvuldig in korte hoofdstukken, wat me aan de befaamde boeken van Stieg Larsson deed denken.

Wat kenmerkend is voor dit boek, zijn de vele unieke en vooral extreem gedetailleerd beschreven perspectieven. Zo volgen we gedurende het verhaal Ross Ulbricht, zijn vriendin, de FBI, Homeland Security, de Secret Service, de IRS, en de politie. Daarnaast krijg je ook veel persoonlijke informatie over de hoofdpersonages, van hun politieke visie tot hun liefdesleven tot aan het leven achter de schermen aan toe. Wat dat betreft, zijn er overeenkomsten met The Wire, de beste serie ooit in de geschiedenis van de mensheid. In die serie volg je immers ook twee kanten van dezelfde medaille.

Verder brengt American Kingpin goed in beeld hoe diverse instanties elkaar wantrouwen en langs elkaar heen werken. Het is chaotisch en rommelig. Medewerkers denken collectief dat andere instanties er op uit zijn om hun bevindingen te stelen om de zaak op te lossen.

Daarnaast kunnen dubbelagenten niet ontbreken in dit unieke verhaal. Er zijn zo veel wendingen. Het net lijkt zich te sluiten, maar dan gebeurt er plotseling weer iets. Er is alleen een kleine kanttekening: bepaalde bevindingen van Nick Bilton komen vooralsnog niet overeen met officiële data. Het is dus maar de vraag of bepaalde gegevens accuraat zijn.

The Blind Side, door Michael Lewis
Beoordeling: Must Read
Genre: Non-fictie
Pagina’s: 352
Jaar: 2007
Waardering: 10
Kernwoorden: briljant, informatief, hartverwarmend

Michael Lewis is één van de beste non-fictie auteurs in onze tijd. Zomaar een greep uit zijn bibliografie: Moneyball, Flash Boys, The Big Short, Liar’s Poker, The Undoing Project.  Veel van zijn werken zijn verfilmd. Dat geldt ook voor The Blind Side, dat zelfs een Oscar in de wacht wist te slepen.

The Blind Side gaat over Michael Oher, een enorme zwarte jongen die er helemaal alleen voorstaat. Zijn vader is vermoord, terwijl zijn verslaafde moeder alleen maar bezig is met haar verslaving. Doordat niemand ooit naar Michael omkeek, verkeerde hij continu in overlevingsmodus. Hij kent het belang van sociale interactie en school niet. Sport is het enige waar hij zijn ei in kwijt kan, en wat hem uiteindelijk zal redden. En zijn nieuwe familie uiteraard.

De blanke steenrijke familie Tuohy ontfermt zich over Michael. De assertieve Leigh Anne Tuohy, zijn ‘nieuwe mama’, dwingt hem praktisch om bij hen in te trekken. Leigh Anne en haar echtgenoot Sean doen er alles aan om Michael te helpen, zowel met sport als met school. Door zijn gigantische postuur en atletisch vermogen wordt hij al snel als een van de grootste American Football talenten van het land beschouwd. Zijn talent is ongeëvenaard, elke profclub stuurt afvaardigingen om hem het hof te maken. Maar er is een probleem: om prof te worden, móet hij doorstuderen. Zijn cijfers zijn daar veel te slecht voor, en hij kan niet eens lezen. Dit zorgt voor vertederende momenten. Al met al is de band tussen de Tuohy’s en Michael alleen al de moeite om dit boek te lezen. Dit is een heel bijzonder verhaal.

Do Androids Dream of Electric Sheep? Door Philip K. Dick
Beoordeling: Must Read
Genre: Science-fiction
Pagina’s: 244
Jaar: 1968
Waardering: 9,5
Kernwoorden: origineel, spannend, sensationeel

Dick staat erom bekend heel originele werelden te scheppen in zijn boeken. Dat is in dit verhaal niet anders. De Androids, de methodes om ze van mensen te onderscheiden, de beschreven expertise, de unieke wereld waarin mensen geconditioneerd worden aan de hand van hun emotion organs, de kolonisatie van mars, en de bijna lege aarde. Wat wil je nog meer in een science-fiction thriller?

Een gebeurtenis uit dit verhaal doet me denken aan de tijd waarin we leven. Er schijnen gevaarlijke Androids rogue te zijn gegaan. Hierdoor lopen mensenlevens gevaar. En dan zul je altijd zien dat er mensen zijn die het voor de “arme robotten” gaan opnemen.

Verder leest dit boek enorm aangenaam door Philips vlotte schrijfstijl. Daarom is de kans groot dat je deze klassieker in een ruk uit zult lezen. Dat is ook wel aan te raden, aangezien Bladerunner 2049 binnenkort in de bioscopen te zien is. Net zoals de eerste Blade Runner is deze film op Do Androids Dream of Electric Sheep? Gebaseerd.

The Return of the King (Lotr #3), door J.R.R. Tolkien 
Beoordeling: Must Read
Genre: Fantasy
Pagina’s: 490
Jaar: 1954
Waardering: 9
Kernwoorden: avontuur, origineel, episch

In mijn optiek is The Return of the King veel leuker om te lezen dan zijn twee voorgangers. Het kan niet tippen aan The Hobbit, maar dat neemt niet weg dat dit gewoon een van de beste boeken in zijn genre is. De balans tussen het avontuur, het verhaal, en de karakterontwikkelingen was perfect. Zoals we gewend zijn van Tolkien.

Het verhaal van Sam en Frodo is in dit deel veel interessanter om te lezen dan in de voorgaande boeken. Desondanks zijn de andere personages veel vermakelijker, met de strijd om Minas Tirith als kers op de taart.

Elon Musk: Inventing the Future, door Ashlee Vance
Beoordeling: Must Read
Genre: Non-fictie
Pagina’s: 392
Jaar: 2015
Waardering: 9
Kernwoorden: biografie, wetenschap, leiderschap

Elon Musk is een van de meest briljante mensen op aarde, en misschien is dat nog wel een understatement. Hij was de grote man achter Zip2 en PayPal, terwijl hij nu de drijvende kracht achter Tesla Motors, SpaceX, en SolarCity is. Daarnaast was het zijn idee om de Hyperloop te bouwen. Als je kenners vraagt wie er ooit in staat zal zijn om een kolonie op Mars te bouwen, zullen zij eensgestemd de naam van Elon Musk voordragen.

Na de scheiding van Elons ouder trok hij bij zijn vader in. Het was zo’n nare tijd voor hem dat hij zijn kinderen nooit in aanraking met zijn grootvader wil brengen. Dat zette me aan het denken. Uit veel van Musks ideeën blijkt dat hij de wereld wil redden. Maar als we Elons jeugd in ons achterhoofd houden, klinkt het opeens heel logisch dat hij zichzelf wil redden. Maar dat is genoeg amateurpsychologie voor vandaag. Terug naar het boek.

Zoals gezegd wil hij sinds hij jong was het verschil maken op aarde. Dat blijkt nu ook uit al zijn projecten. In tegenstelling tot de concurrentie vervaardigen Tesla Motors en SolarCity duurzame alternatieven. Daarnaast is het Elons doel om Mars te koloniseren om op termijn de mensheid te redden. Verder houdt hij zich bezig met de gevaren van kunstmatige intelligentie.

De visionair Elon Musk is eigenzinnig, hard, veeleisend, en heeft een enorm ego. Als mensen zeggen dat iets onmogelijk is, bewijst Elon doorgaans het tegenovergestelde. Elon heeft de nodige werknemers in een oogwenk ontslagen, maar zijn personeel gaat bij elke onderneming door hem voor het vuur. Overal werken ze 12 tot 16 uur op een dag, en niet eens voor een significant hoog salaris. Ze geloven in zijn visie. Alle eigenschappen die Elon Musk een geschikte leider en entrepeneur maken, zorgen diezelfde eigenschappen ervoor dat er eigenlijk niet met hem samen te leven valt.

Verder staan er veel mooie anekdotes in het boek. Door zijn werkzaamheden bij Tesla Motors en SpaceX moet Elon elke week veel reizen. In plaats van een hotel te boeken, stuurt hij steeds een standaardmailtje naar vrienden als Larry Page. ‘Room for one?’ valt te lezen in het mailtje. Dat brengt me gelijk bij het minpunt van het boek. Je leert de persoon Elon Musk niet echt kennen. Het gaat voornamelijk over zijn werkwijze, bedrijven, en successen.

Astrophysics for People in a Hurry, door Neil deGrasse Tyson 
Beoordeling: Must Read
Genre: Non-fictie
Pagina’s: 222
Jaar: 2017
Waardering: 8
Kernwoorden: wetenschap, astrofysica, informatief

Nadat ik dit boek had gelezen kwam ik een recensie tegen van schrijver Rick Riordan, die precies omschreef wat ik heb ervaren toen ik dit boek las. Schaamteloos kopieer ik zijn recensie van Goodreads:

“Ah, yes. Nothing like an astrophysics book for beginners to remind me why I’m not an astrophysicist! Even at the basic level, with Tyson’s clear, funny and accessible writing, I found a lot of these concepts WAY over my head. Nevertheless, it is fascinating stuff. My big takeaway was humility: just how small humans are in the grand scheme of things, and there is something freeing about that.

The  amount we don’t know about the universe is staggering. Dark matter, dark energy … how can we be completely unaware of forces that make up the bulk of our universe? But also, how amazing is it that we can find this stuff out from our little speck of a planet in the suburbs of Nowheresville, Milky Way Galaxy? This is a short book, perfect, as the title says, for people in a hurry. If you would like your mind exploded by science, and get a few chuckles out of the deal, check it out!”

De volgende aflevering van deze rubriek zal een recensie bevatten van: Oorsprong, het nieuwe boek van Dan Brown
Sinds gisteren ligt Oorsprong, het nieuwe boek van Dan Brown, in de winkel. Het is alweer vier jaar geleden dat zijn laatste boek, Inferno, werd uitgebracht. Dan Brown en J.K. Rowling zijn verreweg de bekendste schrijvers van de 21e eeuw. In totaal zijn er wereldwijd meer dan 200 miljoen boeken van hem verkocht. Tel daar het succes van de boekverfilmingen met Tom Hanks in de hoofdrol bij op, en je komt tot de conclusie dat je niet om hen heen kunt. Want wie heeft er nu nog nooit van The Da Vinci Code, Angels & Demons, en Inferno gehoord?

Persoonlijk heb ik lang op dit moment gewacht. Dan Brown is namelijk mijn favoriete schrijver. Ik heb in mijn leven al tientallen keren moeten uitleggen waarom hij dat is, dus kan het er nog wel een keer van af. Zijn boeken hebben ervoor gezorgd dat ik na al die jaren nog dagelijks een boek opensla. Dankzij de werken van Dan Brown heb ik ontdekt wat de essentie is van schrijven. Wat ik daar precies mee bedoel, vertel ik je zo.

Kritiek op Dan Brown
Dan Brown schijnt heel wat los te maken bij mensen, aangezien ze het altijd over hem moeten hebben. Het is allemaal begonnen na het enorme succes van The Da Vinci Code (80 miljoen verkochte exemplaren). Allereerst gingen de katholieken tekeer. Zij waren van mening dat The Da Vinci Code een aanval was op hun geloof. Vervolgens was het de beurt aan de wetenschappers. Zij stonden te trappelen om bepaalde passages uit zijn boeken te weerleggen. Zoals wel vaker het geval is met boeken begrijpen sommige mensen het verschil niet tussen feiten en fictie. In dit geval was het ook wel een beetje verwarrend, omdat Dan Brown feiten en fictie door elkaar husselde. Maar dan zou je zeggen dat je het gewoon met een korreltje zout moet nemen, want het blijft een boek.

Jaloezie
Maar de venijnigste kritiek kreeg Dan Brown van zijn collega’s. Het schrijverswereldje is een heel bijzonder milieu. Vrijwel alle schrijvers zijn eigenzinnige types met torenhoge ego’s. Bedenk nu dat The Da Vinci Code alleen al een keer of honderd vaker over de toonbank is gegaan dan het hele oeuvre van veel goede schrijvers. Kun je je de afgunst al inbeelden? Salman Rushdie, die zijn leven niet meer zeker is nadat er een fatwa tegen hem is uitgesproken vanwege zijn boek ‘De Duivelsverzen‘, staat bekend als de grootste criticaster van Dan Brown. Rushdie gaf Brown er herhaaldelijk van langs met gevatte uitspraken als:

• “Do not start me on The Da Vinci Code… a novel so bad that it gives bad novels a bad name.”
• “My love for Dan Brown knows no bounds. It literally has no mass.”

Je moet het Salman nageven dat zijn oneliners behoorlijk scherp zijn. Dat komt waarschijnlijk omdat er meer achter zit dan afgunst alleen. Er zijn namelijk twee soorten schrijvers. De ene schrijver benadert schrijven als een kunstvorm, voor hem zijn bladzijden het doek, en woorden de verf. Zij zijn types die de wereld willen laten zien hoe goed zij kunnen schrijven: “Aanschouw mijn complexe zinsconstructies!” Of:  “Het is mij gelukt om dertien bijzinnen in een zin te stoppen, hoe majestueus!” Salman Rushdie is zo’n schrijver.

De andere schrijver benadert schrijven op een heel andere manier. Voor iemand als Dan Brown gaan boeken om het verhaal, en niets anders. Die verschillende stromingen botsen vroeg of later met elkaar, zoals de geschiedenis herhaaldelijk heeft uitgewezen

Vetes in het schrijversgilde
De vete tussen Salman Rushdie en Dan Brown lijkt het meest op de ‘vete’ tussen Fjodor Dostojevski en Vladimir Nabokov, afgezien van een wezenlijk verschil. Dostojevski was al bijna twintig jaar dood toen Nabokov geboren werd. Vladimir liet zich niet door Fjodors dood tegenhouden om laatstgenoemde postuum te bekritiseren. Dostjoveski staat tot op de dag van vandaag bekend als een van de grootste schrijvers ooit, maar Nabokov is het daar totaal niet mee eens. Volgens hem was Fjodor iemand simpelweg inspeelde op de emoties van simpele zielen. Vladimir is meer van de literaire school, waar Rushdie ook deel van uitmaakt. Ondanks dat beide heren allang zijn overleden, twisten kenners nog altijd over deze kwestie.

Dergelijke vetes zijn niets nieuws. In het schrijversgilde botsen ego’s vaker op elkaar dan botsauto’s op de kermis. Neem nu bijvoorbeeld William Faulkner en Ernest Hemingway.

Ernest Hemingway over Faulkner: “Have you ever heard of anyone who drank while he worked? You’re thinking of Faulkner. He does sometimes – and I can tell right in the middle of a page when he’s had his first one.”

Faulkner’s reactie: “He has never been known to use a word that might send a reader to a dictionary.”

Hemingway’s respons: “Poor Faulkner. Does he really think big emotions come from big words? He thinks I don’t know the ten-dollar words. I know them all right. But there are older and simpler and better words, and those are the ones I use.”

Mijn ervaring en ontmoeting met Dan Brown
In het begin van dit artikel schreef ik dat ik door de werken van Dan Brown achter de essentie van het schrijven ben gekomen. Als je een beetje hebt opgelet, kun je waarschijnlijk al raden wat ik daarmee bedoelde. Schrijven gaat voor mij om het verhaal, het creatieve proces. Dat is voor mij het allerbelangrijkst. De schrijver moet zich wegcijferen ten faveure van zijn boek, in plaats van andersom. Het gaat er voor mij om dat je als schrijver iets creëert waardoor mensen willen gaan lezen. Daar zorgen auteurs als Dan Brown en J.K. Rowling voor. Technisch gezien kunnen hun boeken misschien niet tippen aan de literaire grootheden, maar daar gaat het ook niet om.

Als toegift wil ik iets persoonlijks met jullie delen. Zoals gezegd is Dan Brown mijn favoriete schrijver. Enkele jaren geleden heb ik hem kort gesproken. Ik was starstruck en compleet onvoorbereid. In het begin stotterde ik zelfs, iets wat ik nog nooit heb meegemaakt. Na de introductie vroeg ik hem wat voor hem het belangrijkst was als schrijver. Hij vertelde me uitgebreid dat je als schrijver een verhaal moet creëren dat je zelf zou willen lezen. Toen Dan hoorde dat ik zelf ook schreef, wilde hij er van alles over weten. Het genre, mijn stijl, mijn doel, mijn drijfveer. De grote Dan Brown toonde interesse in het werk van iemand die nog geen boek heeft voltooid. Op dat moment wist niemand dat ik überhaupt schreef, maar Dan Brown wel, de bekendste schrijver op aarde. Hij signeerde een van zijn boeken met het grootste compliment dat hij mee kon geven:

---

Dit stuk verscheen eerder in twee delen op SomeRandomFuck.nl