Soms denk je terug aan oude vrienden en kennissen. Aan wat ze zeiden, wat ze waren en hoe ze dingen aanpakten. En door dat dan te vergelijken met hoe dat nu gaat.

Een van mijn vaste judomaatjes was ooit een Surinaamse Nederlander. Prettige man, jaartje ouder en iets lichter dan ik, maar ook een iets beter judo’er. Verder redelijke gelijke match, nooit problemen mee gehad, aardige vent. Google gaf zojuist geen uitsluiting of hij nog leeft, dus voor de veiligheid noem ik hem verder bij zijn initialen: HadeGe. Hollandser waren ook toen Surinamers (hoewel hij zeker niet meer dan een kwart creools was) niet verkrijgbaar. Nadat ik met judo stopte verloor ik hem een paar jaar uit het oog.

Een paar jaar daarna kwam ik HadeGe weer tegen in het lokale jeugdcentrum. Hij was veranderd. Erg veranderd. Zoals te doen gebruikelijk was het jeugdcentrum een broeinest van linkse prietpraters. H. maakte genadeloos gebruik van zijn Black Privilege. Veel meisjes vonden hem wel stoer, en de nadere kennismaking werd dan geregeld in het enorme lokale kraakpand waar hij een van de hoekunits met eigen ingang bezette. Tot regelmatig uitgevent ongenoegen van diegenen die dachten zijn vaste scharrel te zijn. H. had het voor elkaar, en liet zich door niemand iets zeggen. Dealde wat met marihuana om een eigen inkomen te hebben, en zocht verder met niemand echt ruzie.

Behalve met feministen.

Van de voor mij nog steeds gevleugeld klinkende opmerkingen is “even kijken wat de vijand van plan is” nog steeds een favoriet. Die werd geuit onder het oppakken van de nieuwe Opzij, net voor de neus weg van jonge heksjes in opleiding. Treiteren van kipjes zonder kop behoorde ook tot zijn Black Privilege, en hij buitte dat uit tot de uiterste grens. De nagalm van boos met deuren slaande feministen echo’t nog in mijn oren.

Mensen als HadeGe mis ik wel eens. Maatschappelijk gezien is hij mogelijk nooit een echte aanwinst geweest, maar de manier waarop hij zich door werkelijk niemand wat liet aanpraten verdient meer navolging. Van zwart èn wit. Te vaak hoor je van verstandige mensen met een kleurtje dat zie zich geïntimideerd voelen door schreeuwertjes als Jerry Afriyie. Hetgeen trouwens ook maar weer eens bewijst dat onderdrukking vele – kleurenblinde – vormen kent.

Dat Afriyie denkt dat dat zijn Black Privilege is, illustreert dat hij niet deugt.