Het ministerie van V&J heeft 20 miljoen extra ingeboekt bij haar verwachte inkomsten van verkeersboetes. Het is een symptoom van slecht management.

Het is politiek een bekend gegeven dat als de overheid geld tekort komt, zij spreekt over bezuinigen, maar feitelijk overgaat tot het verzwaren van de lasten voor burgers. Degenen die daarom werkelijk bezuinigen moeten zijn diezelfde burgers. Moreel is dit verwerpelijk, maar dat haalt het niet bij de stunt die men sinds enige jaren als normaal pleegt te beschouwen. Verkeers- en andere boetes worden gebruikt om gaten in de begroting te dichten. Waarvan de realisatie niet eens werkelijk wordt getoetst.

Die verkeersboetes zijn al langer een steen des aanstoots, waarvan de binding met hun oorspronkelijke doel volledig zoekgeraakt is. De gedachte achter een verkeersboete is dat het de pleger doordringt van een ernstig feit, en men om in de toekomst een nieuwe (hogere) boete te vermijden zo’n feit niet meer plegen zal. Een aantal jaren terug liet de overheid deze aanpak achter zich door politiemensen af te gaan rekenen op het aantal boetes dat zij per jaar uitschreven. Kon je dit aanvankelijk nog beschouwen als een meetlat voor effectief optreden (ik herinner me van lang geleden iemand die in een jaar maar twee boetes uitschreef), gaandeweg heeft dat zich ontwikkeld tot een methode die uitdraaide op geldklopperij. Met de smoes: het was uw eigen schuld, had u maar…

Slim, maar walgelijk. En een belangrijke reden waarom de politie steeds minder als maatschappelijke steunpilaar wordt gezien. Zo ziet men belastingambtenaren immers ook niet, terwijl daar toch meer voor te zeggen valt.

Formeel werd het beleid dat politiemensen een jaarlijks minimum aan bonnen moesten uitschrijven enige jaren terug afgeschaft, maar het principe bleek nog steeds aanwezig. Met als voorlopig hoogtepunt de elektronische snelwegbewaking. Ook hier ontstaan misverstanden die samenhangen met die boetetoekenning. Het idee dat een kleine snelheidsovertreding de verkeersveiligheid ernstig in gevaar brengt is humbug, maar desondanks wordt deze gedachte met verve uitgedragen door allerhande vijanden van het gemotoriseerd verkeer. Dat, terwijl het respecteren van voetgangerslichten alleen nog gebruikt wordt om datzelfde gemotoriseerde verkeer mee om de oren te slaan dat het niet alleen op de wereld is. De wetgeving heeft zich hier om opportunistische redenen een aantal jaren terug ook al aan aangepast.

Bij raadslid Arno Bonte (GroenLinks) roepen de cijfers gemengde gevoelens op. ,,Helaas rijden nog steeds heel veel mensen veel te hard. Tegelijkertijd ben ik blij dat de pakkans flink omhoog is gegaan. Ik heb geen enkel medelijden met automobilisten die te hard rijden. Zij vormen een groot gevaar voor de verkeersveiligheid.

Ik bedoel maar.

Gaan we hier echt wat aan doen? De Tweede Kamer vindt het schandalig – zoals altijd als de burger gelijk heeft over iets dat de overheid hem aandoet. Om diezelfde reden hoeft u er niet veel van te verwachten. Gemakzucht is de middelste name van de Tweede Kamer.

Iets dergelijks geldt voor al die politieagenten die volgens De Telegraaf bij monde van hun vakbond (!) laten weten dat ze daarvoor niet bij de politie zijn gegaan. Klinkt leuk, maar een dienstbevel is een dienstbevel, en verder zien we het aan het eind van het jaar wel weer. Want als het wordt verpakt als een efficiencymiddel staat de vakbond gelijk machteloos.

Het enige waar ik inderdaad iets in zie, is de methode om de inkomsten van verkeersboetes rechtstreeks in de schatkist te storten. Dat voorkomt boekhoudkundige trucs van incompetente ministers – waar men op V&J overigens in lijkt te grossieren.