Met steeds meer verbazing kijk ik naar lokale overheden die landelijk beleid doorkruisen of naar eigen inzichten interpreteren, en de Nederlandse overheid die dat allemaal maar klakkeloos accepteert alsof het normaal is dat dat gebeurt.

Neem nu de milieuzones die allerhande overheden overal uit ideologische overwegingen instellen. Geen enkele binding met de realiteit, en nauwelijks meetbare effecten. De energie die die lokale overheden er aan besteden moet ongeveer gelijk zijn aan de milieu en/of energiewinst die er mee wordt bereikt, zodat het als weinig anders dan als symboolpolitiek kan worden betiteld. Maar een oerwoud aan symboolpolitiek heeft weinig waarde, en is vooral een enorme bron van irritatie voor elkeen die er mee te maken krijgt. Om van de woede om de willekeur er van nog maar te zwijgen.

Vandaag stond bij de NOS te lezen dat behalve Utrecht ook Rotterdam werk gaat maken van het handhaven van de zelf afgekondigde milieuzones. Op basis waarvan? De gedachte dat oudere auto’s – waarvoor dan weer een totaal willekeurige grens wordt gehanteerd – meer vervuilen dan moderne. Er lijken geen protesten tegen te komen, want bezitter van oude auto’s hebben meestal geld, zodat ze gepest mogen worden. Ook de ANWB loop niet hard voor belangenbehartiging – die kijkt naar het grote plaatje dat zij samen met de BOVAG bewaakt. En de BOVAG is vooral geïnteresseerd in de verkoop van nieuwe autos’s, waarmee het plaatje rond is.

Maar waarover hebben we het? Voertuigen die door de landelijke overheid goedgekeurd zijn, worden door lokale pressiegroepjes uitgezonderd van het gebruik van wegen die met algemeen belastinggeld worden aangelegd en onderhouden. Door die pressiegroepjes ter wille te zijn, faciliteert de landelijke overheid het verlies van haar eigen gezag.

Wie door haar beleid te kennen geeft haar eigen gezag niet belangrijk te vinden, houdt er niet veel van over. Deze regering is er een schoolvoorbeeld van.

Dat die lokale overheden door dit type beleid ook zelf aan gezag inboeten nemen ze dan kennelijk voor lief. Toch is dit allemaal minder onschuldig dan het lijkt. Want het is niet iets dat je kunt oplossen met de dooddoener dat de gemeentelijke verkiezingen dat probleem zouden kunnen oplossen. Wat, zou dat werkelijk? Ik betwijfel het zeer. En wie denkt dat het anders is, moet in zijn gemeente maar eens een meerderheid zien te fourneren voor het ontzeggen van de toegang van asielzoekende Syriërs tot het gemeentelijk grondgebied. Zelfs als het je lukken zou, staat binnen een dag een ziedende afgevaardigde van de Haagse regering op de stoep van je gemeentehuis.

Want bepaalde hobbies – denkt men – zijn nu eenmaal belangrijker dan andere.