Boris Johnson gaat geen sorry zeggen. De nieuwe Britse Minister van Buitenlandse Zaken vindt het allemaal maar uit verband gerukt.

Dat Boris Johnson geen excuses gaat aanbieden mag geen verwondering wekken. Dat zou zijn alsof de Duitse keizer Wilhelm II zijn excuses zou hebben aangeboden aan de Onbekende Soldaat: Johnson schoot zonder discrimineren op alles en iedereen wat hem voor de loop van zijn vulpen kwam. Dat hoorde er wat hem betreft gewoon bij.

Ongetwijfeld is er een bon mot beschikbaar voor hoogwaardigheidsbekleders die hem er ooit persoonlijk op zullen aanspreken, maar specifiek worden? Ik denk dat-ie het niet eens zou kunnen, al zou hij het willen. En om nu een secretaresse in te zetten die alle columns van Boris van de afgelopen dertig jaar na te vlooien is ook weer zoiets. Laat de doden rusten s het beste devies dat in een kwestie als deze hanteerbaar is.

En laten we wel wezen: Johnson heeft een beroemder voorganger dan hijzelf vermoedelijk ooit worden zal. Want wie niet door Winston Churchill beledigd werd, was rond die tijd al overleden. Laat me in herinnering roepen dat ook Churchill begon als journalist, en daarbij de botte bijl niet schuwde. Ook had de galant opgevoede

Lady Astor: Winston, If you were my husband, I would flavoUr your tea with poison!

Winston: Madam, if I were your husband, I would drink it.

Niet makkelijk om daar nog overheen te komen. Dat geldt voor veel zaken die Johnson ooit debiteerde eveneens. Verontschuldigingen laten aanbieden betekent ook de belediging opnieuw in herinnering roepen. Dat is een soort masochisme dat niemand makkelijk af gaat. En als het geen masochisme zou zijn, waarom dan een weinig geslaagde opmerking nog opnieuw op laten draven? Johnson heeft niet alleen gelijk, zijn toekomstige gesprekspartners zullen niets liever hebben dan dat hij er over zwijgen zal.

Al geef ik toe dat ik uitzie naar zijn dagboekaantekeningen over Bert Koenders. Beide heren zullen elkaar binnenkort ontmoeten.