Na een half jaar trouwe dienst werd vorige week de woordvoerder van het Witte Huis ontslag verleend. Sean Spicer had zijn portie wel gehad (zie hierboven), en moest ook weinig hebben van zijn nieuwe baas, Anthony Scaramucci.

Gisteravond zag ik bij BBC Newsnight een interview van Emily Matis met Scaramucci, zijn eerste met een buitenlandse politieke journaliste. Dinsdagavond had ik haar de Britse minister van Buitenlandse Handel Liam Fox – in Washington ter voorbereiding van de onderhandelingen over een tradedeal UK-USA – in de hoek zien drijven. Dat ging nogal hardhandig – de BBC lijkt de aanpak van het programma Hard Talk tot standaard van haar moderne interviews te hebben verheven. Speciaal als het gaat om leden van de Conservatieve partij, van UKIP of de Amerikaanse Republikeinen. Het interview met Scaramucci pakte echter iets anders uit dan met Liam Fox.

Matis werd binnen de kortste keren platgewalst door iemand die de catch-as-catch-can van het journalistieke metier minstens zo goed beheerste als zijn interviewster, en bovendien ter zake kundiger en beter voorbereid was. Scaramucci had duidelijk het interview met Liam Fox goed bekeken, en het werd een slachting. Mijn referentie aan catch-as-catch-can doet Scaramucci mogelijk onrecht – het was een kruising tussen de beste elementen van judo, tango, ballet en een stierengevecht. Scaramucci spreekt nooit direct tegen, maar buigt een vraag snel om naar een terrein waarop hij zich zeker voelt. Op een vraag waarover hij geen kennis had gaf hij dat ruiterlijk toe, maar zei prompt toe dat hij zich ging in lezen en er over een paar maanden graag op terug kwam. Dat liet onverlet dat zaken waar zijn mening vast lag niet werden ontweken maar een robuust standpunt werd ingenomen dat hij met verve verdedigde. Deze storm werd de BBC-dame uiteindelijk teveel.

Kortom, het was een groot genoegen dit gesprek te bekijken. Het ging snel, over een breed scala van onderwerpen en was van een heel hoog niveau. Het is jammer dat dat in Nederland niet terug te kijken valt, maar het staat op Youtube (dank aan Jan!!). Wat wel op Wikipedia staat is wie en wat Anthony Scaramucci is. En dan kom je wat verbazingwekkende feiten tegen. Onder andere dat Scaramucci – ondanks zijn achtergrond bij Goldman Sachs en als investment banker ( in 2016 ranked #85 in Worth magazine’s “Power 100: The 100 Most Powerful People in Global Finance.), niet veel van politici hebben moet. De perfecte bondgenoot van Donald Trump zou je zeggen. En inderdaad:

“My best service to him (Trump – H.) is acting as a fair broker for the situation, because what happens in Washington is they will stab you right in the chest with a smile on their face. It’s like the Game of Thrones and the Hunger Games screenwriters got together with the writers of House of Cards and they made a story. And the other thing I have learned about these people in Washington, Nelson, is they have no money. So what happens when they have no fucking money is they fight about what seat they are in and what the title is. Fucking congressmen act like that. They are fucking jackasses”.

Over geld heeft Scaramucci zelf niet direct te klagen. In januari verkocht hij zijn (meerderheids)aandeel in SkyBridge Capital; zijn vermogen wordt nu geschat op $1,5 miljard.

Anthony Scaramucci is een man die u in de gaten houden moet. Hij kan wat, en heeft uitgesproken ideeën die in lijn liggen met die van zijn baas, president Trump. Dat hij Trump al steunde toen die nog kansloos leek de verkiezingen te winnen pleit zeker voor hem. Over de kritische tweets waarover de Wapo eerder zoveel misbaar maakte kun je alleen zeggen dat niemand geroepen is het altijd met zijn baas eens te zijn, mits hij maar trouw is.