Eind 2015 heeft het voornemen van de Deense en de Zwitserse regering om asielzoekers te laten meebetalen aan hun opvang, voor enige ophef gezorgd.

Bij binnenkomst in Denemarken wordt de bagage van de asielzoekers doorzocht en kostbaarheden, juwelen en geld boven een bedrag van €400,00 worden ingenomen. De asielzoeker mag overigens nog wel zijn trouwring houden. In Zwitserland betreft het kostbaarheden en geld boven een bedrag van 1.000 Zwitserse Frank (€913,00).

Dit bericht moest toen het uitkwam ook bij mij even bezinken. Want we weten allemaal wie er ook juwelen en andere waardevolle spullen in beslag nam. En gouden tanden en kiezen liet trekken.

Even los van die referentie. De gedachte om asielzoekers te laten meebetalen aan hun opvang is zo vreemd nog niet. Echt niet alle asielzoekers die zich aan de grens melden zijn arm. Sommigen hebben een behoorlijke hoeveelheid cash bij zich. Kortom: die zijn in staat om zichzelf en hun eventuele gezin in ieder geval een tijd te bedruipen. Dan ligt het toch voor de hand om de opvang van die mensen niet voor rekening van de belastingbetaler te laten komen?

Een paar jaar geleden hebben Yamapama en ik een tijdje een vriend in huis gehad. Hij was door zijn vriendin het huis uitgezet. Hij heeft hier drie maanden gelogeerd. Hij ging lekker winkelen voor zichzelf – dure merkkleding, dure merklaarzen en een lekker nieuw luchtje van Dior – maar het kwam niet in hem op om aan te bieden om een bijdrage te leveren aan de huishoudpot. Of voor ons te koken of spontaan iets in het huishouden te doen. Toen we hem erop aanspraken en aangaven dat we het netjes van hem zouden vinden om iets bij te dragen, werd de zieligheidskaart getrokken. Want hij had het al zo moeilijk. Daarom ging hij maar in bad, om bij te komen. Met een drankje uiteraard, want badderen moet wel aangenaam zijn tenslotte. Kort daarna hebben onze wegen zich gescheiden. Hij is toen bij zijn moeder ingetrokken, die de eerste vier maanden niet meer van hem afkwam.

Daarin zit hem de angel. Op het moment dat je denkt dat iemand van jou profiteert, op jou parasiteert, is het met de hartelijkheid snel gedaan. En dat is wat we nu zien. Het gevoel dat er gebruik van ons wordt gemaakt.

Daar komt nog bij dat er gewoon te veel asielzoekers deze kant op komen. Ik denk dat weinigen er een probleem van zouden maken als er 1.000 vluchtelingen (let wel: ik maak bewust het onderscheid tussen asielzoekers en vluchtelingen) verspreid door heel Nederland opgevangen zouden worden. Maar het zijn er geen 1.000 en bovendien is er van een echte verspreiding geen sprake. 1.500 asielzoekers op één plek. In een dorp van 10.000 inwoners. Wie bedenkt dat? Dat kan alleen iemand die ergens in een ivoren toren zit in een omgeving waar de GeenStijl Allochtoon-O-Meter 0% aangeeft.

Maar ik dwaal af. Asielzoekers mee laten betalen aan hun eigen opvang. Waarom niet? Nog los van de afschrikkende werking die ervan uitgaat – als alleen de Denen en de Zwitsers het doen, komen de asielzoekers die van plan waren daarheen te gaan hierheen, dus eigenlijk kunnen we niet anders dan dit idee ook doorvoeren – is het een, zij het kleine, tegemoetkoming aan de belastingbetaler. Die hoeft niet meer alleen op te draaien voor de kosten. Wellicht dat de inmiddels bestaande wrevel tegen de niet aflatende instroom van asielzoekers daarmee enigszins wordt verminderd. Maar ik weet het ook allemaal niet.

Let wel: als je in de bijstand terecht komt, moet je ook alle inkomsten en bezittingen opgeven.

We zijn toch het land van het participeren? Dat betekent dan ook dat iedereen, zonder onderscheid naar nationaliteit, bijdraagt in zoverre hij dat kan. Dus ook asielzoekers.

Overigens bestaat in Nederland al een regeling die precies hierop ziet: de eigen bijdrage asielzoekers met inkomen en vermogen. Kennelijk een dode letter.

---

Dit artikel verscheen vandaag ook op Yamapama.nl