De gemeenteraad van Amsterdam gaf vorig jaar de verantwoordelijke SP-wethouder Vliegenthart opdracht eens uit te zoeken, nadat uit bonnetjes bleek dat de gemeente in 2015 voor €285.000 islamonderwijs voor armlastige Amsterdammers had betaald.

De scheiding tussen kerk en staat is in Amsterdam sinds de jaren zeventig toch al niet meer zo sterk. Speciaal de PvdA liet geregeld zien dat het nieuwe stemvee vanzelfsprekend moest worden gepamperd met de financiering van de eigen religie. Job Cohen presteerde het als burgemeester buiten de gemeenteraad om de bouw van een moskee te helpen financieren, en dat moesten we allemaal maar normaal vinden. De ironie is natuurlijk dat als het om de financiering van een ideologische haathut was gegaan, die men had kunnen afdoen als politieke keuze. Maar goed, daarmee zou je de toenmalige islamcritici maar in de kaart spelen. Dat die al die tijd gelijk hadden is nog steeds niet bij de PvdA doorgedrongen, maar goed. Wat je niet zien wilt zul je ook nooit waarnemen, daar zijn voldoende wetenschappelijke onderzoeken naar gedaan.

Maar dit ging wat slinkser. Er was een budget, en dat budget konden ouders:

.. naar eigen inzicht besteden voor bijvoorbeeld lessen, schoolspullen, een fiets, maar ook voor lidmaatschap van sport- of cultuurclubs. Tot op heden viel godsdienstonderwijs ook onder die laatste categorie.

Juist. Een klassieke omzeiling van wetten en regels uit het huishoudboekje van de hoofdstedelijke PvdA. Wellicht dat men zich niet kon voorstellen dat iemand geld zou besteden aan religie als je er ook van kunt gaan macrameeën, maar dat niemand er sinds de eerste zelfmoordterroristen nog op is teruggekomen is weer typisch iets’ Amsterdams’. Maar nu mag het dus niet meer.

Uit een steekproef die Vliegenthart heeft laten uitvoeren blijkt dat de gemeente vorig jaar 312 duizend euro heeft bijgedragen aan islamonderwijs voor minima. Het gaat om zo’n 2.500 declaraties. In de steekproef zijn bonnetjes aangetroffen van 41 verschillende mosliminstellingen en particuliere docenten van divers pluimage; van gematigd tot salafisten.

41 verschillende mosliminstellingen die allemaal deze markt bedienden! Als ik niet wist hoe divers het spectrum van de islam was, zou ik nog eens uit willen zoeken of zich daaronder geen niet-bestaande frauduleuze clubs bevinden, maar als SP’er weet wethouder Vliegenthart dat niet, dus die oplossing van dat probleem bestaat voor hem niet. Hij negeert het dus, en hoopt dat niemand erover verder gaat. Bovendien heeft hij andere zorgen:

De wethouder vindt het daarnaast spijtig dat veel moslims die hij afgelopen maanden sprak het schrappen van godsdienstles ervaren als een pijnlijk signaal. ‘Zij zien het als een bevestiging: zie je wel, wat wij doen is per definitie verdacht.’

Dat je nu niemand ziet inhaken met een boze opmerking over de gebrekkige integratie van de afgelopen dertig jaar is hier vanzelfsprekend een schandaal, maar in Gutmenschelijk Amsterdam is dat een gedachte die eenvoudig te moeilijk is. Het wordt zelfs nog erger:

Bij de moskee krijgen kinderen al decennialang elke zaterdag en zondag les. ‘Het leren van Arabisch en gesprekken voeren over deze samenleving maken er ook deel van uit.’ Hij zou graag zien dat de gemeente dat ook erkent en die onderdelen van het curriculum blijft vergoeden. ‘Want onze leerlingen hebben echt veel baat bij die lessen, ze doen het vaak beter op school en hangen minder op straat rond.’

Arabisch. Natuurlijk, dat heb je hard nodig als je later solliciteren gaat. Zelfs in Nederland is de taal nog niet zover gedegenereerd dat er hier in meerderheid Arabisch gesproken zal worden als die kinderen aan de slag moeten. Uiteindelijk spreken hun ouders die taal ook niet of nauwelijks. Waarvoor je Arabisch dan nodig hebt? Om de Koran te lezen – die mag namelijk eigenlijk niet vertaald gelezen worden. Talloze madrassa’s houden zich in het MO bezig met kinderen te leren prevelen uit de Koran. En of dat nu gebeurt in Pathaans Pakistan, of in Marrakesh, dat moet allemaal in het Arabisch. Sponsoren hiervan is daarom nog steeds een vorm van ondersteuning van godsdienstonderwijs. Natuurlijk wist de verslaggever van De Volkskrant dat niet – en anders zou hij het toch niet opschrijven.

In plaats daarvan krijgen we een bekend klinkende klap op de vuurpijl: opperhypocriet Marcouch komt weer even om de hoek:

PvdA-prominent Ahmed Marcouch is dat volmondig met Slaby eens. Hij was in de jaren tachtig een van de leerlingen die elk weekend in de Al Kabir zat. ‘Ik ging destijds vaak met tegenzin, dat mag je best weten’, zegt Marcouch. Toch had hij de lessen voor geen goud willen missen. ‘Ze hebben me gevormd tot de man die ik nu ben. Een boom met sterke wortels in zowel de Nederlandse als de Marokkaanse als de moslimcultuur.’Marcouch vindt het declaratieverbod ‘rieken naar hypocrisie’.

Terzijde: grappig dat hij zijn achtergrond hier als drieledig kenschetst.

Tegelijkertijd komt Marcouch ook nog met een herkenbare leugen wat betreft de islamitische levenshouding om de hoek:

Tegelijkertijd kijkt Marcouch met zorg naar het onderwijs in salafistische moskeeën. ‘Daar wordt kinderen geleerd dat ze superieur zijn.’ Hij vindt daarom dat de gemeente het moet aandurven om juist wel naar de inhoud van de islamlessen te kijken en ‘goede’ instellingen juist te ondersteunen.

Dat leren de kinderen in de islam namelijk allemaal. Voor meer over salafisme en het hopeloze van de mensen die denken dat ze er wat van weten, leze men dit.

Amsterdam: het blijft hopeloos. Zelfs als men gedwongen wordt tot de juiste maatregelen.