Wie al het leed van de wereld op zijn rug neemt komt niet ver. Is er dan wel ruimte voor een wijs woord over de decadentie van die pretentie?

In Nederland kan bijna alles, soms zelfs teveel. De tevredenheid over een oplossing voor de een is soms ook het ongeluk voor de ander. Aangezien de basis gaat over erkenning van wat je overkomen is, en hoe je dat hebt beleefd. Dat is niet voor iedereen hetzelfde, en wat doen we met botsingen die daaruit voort kunnen komen? De overheid denkt maar al te vaak goed te doen, maar weet meestal niet waaraan zij begint.

Zondag las ik het bericht dat vanaf maandag doodgeboren kinderen kunnen worden erkend als bestaand hebbend. Administratief, want meer is nu eenmaal niet mogelijk. Mijn directe associatie was de ingezonden brief van een bejaarde Engelse dame aan een landelijk Brits dagblad die een paar jaar geleden de ronde deed op Twitter. Terugvinden kan ik de kopie niet, maar de strekking van de tekst herinner ik me levendig:

Sir,

When my baby boy was still born in 1965, the nurses in hospital sympathized, but told me to get on with my life.
So I did.
Last week my bike was stolen, and the civil service of the town council offered me help or counseling.

Yours truly, etc

Dat mensen heel blij zijn dat wordt geregeld wat ze als belangrijk ervaren kan ik me voorstellen. Het kost me al veel meer moeite om te begrijpen dat je het belangrijk vindt dat een doodgeboren kind geregistreerd werd – voor mij zit zo´n kind in je hoofd, en staat het niet ergens op papier. Maar waar ik echt niet bij kan is dat de overheid meent aan deze drang tot administratieve bevrediging tegemoet te moeten komen.

Niet alleen vanwege de kosten – die zijn aanzienlijk, aangezien er veel administratief moet worden aangepast en dat kost programmeertijd en zo meer. Maar meer nog vanwege het principe dat men meent dat de overheid een rol heeft in het erkennen van verdriet van iets dat – vergeef mij deze harde constatering – ondanks alles een natuurlijk deel van het leven is. Het treft niet iedereen, maar het gebeurt. Oneerlijk maar natuurlijk.

Wat is de volgende stap? Is een dergelijke aangifte iets dat beide ouders gezamenlijk moeten doen, of kan een verzoek van de moeder volstaan? Wordt er gevraagd naar de vader als slechts de moeder komt voor de aangifte? En bestaat er een protocol als één ouder er niet van weten wil, maar de ander het per sé geregistreerd wil zien? Wellicht nog niet aan de orde, maar elk van dit soort regelingen dient er op voorbereid te zijn want op een dag… dan is het zover. Want hoewel degene die het geregistreerd wil zien over het algemeen de moeder zal zijn, wat te doen met een abortus in een laat stadium waarmee de vader grote moeite had? Is die vader nu gerechtigd zijn kind alsnog aan te geven?

U ziet waar dit heen gaat: een totale administratieve chaos. Ook omdat er altijd grijze gebieden zullen zijn, mensen die net buiten de boot van een regeling vallen en voor wie dan weer iets anders moet worden verzonnen. In die zin is dit een kinderpardon, hoe onbetamelijk dat woord in deze context ook is. Maar dat de overheid zich liet overhalen hier in mee te gaan is daarom al minstens even onbetamelijk.

Perfectie kan niet bestaan; niet alles kan in zwart en wit worden verdeeld. Als je decadentie definieert als dingen doen die zinloos zijn en tegen de natuurlijke loop van het leven in gaan, dan staat dit hoog genoteerd in de ranglijst van moderne decadentie. Als een overheid dat haar burgers niet langer durft te zeggen, dan is zij een zinloos instituut aan het worden.

En Nero speelde op zijn lier terwijl Rome brandde.