Wie zijn eigen geschiedenis niet kent, verloochent zijn afkomst. Wie zijn afkomst niet kent, heeft geen besef van cultuur.

Grappig genoeg is de introductie van dit stukje iets wat veel mensen automatisch zal doen knikken. Wie van mij niet eerder iets gelezen heeft, denkt wellicht aan die arme asielmigranten waarvoor dit zo ernstig gelden zou – en wat je hen niet toewenst. Maar het is iets dat voor de moderne West-Europeaan nog veel sterker geldt. De politieke cultuur van de afgelopen vijftig jaar heeft zich tot het uiterste ingespannen onze Europese culturele wortels uit te wissen. En dat is effectiever geweest dan we vaak beseffen.

U wilt bewijzen? Dat is eenvoudig. Vraag kinderen in uw omgeving eens naar de oude Europese culturele erfenis die zij hebben. Weinigen zullen verder komen dan Donald Duck, Mickey Mouse en de tekenfilms van de Walt Disney Corporation. Maar Reinaert de Vos, de Vier Heemskinderen, de Arthur-legendes, de Nibelungen? Moeilijk, moeilijk. Een enkeling heeft de naam Nibelungen wel eens gehoord, want die staat op een oude LP-hoes van de opera’s die grootvader nog wel eens draait op zijn antieke afspeelapparatuur. Maar waarover het gaat zegt hen weinig.

Pijnlijk genoeg wordt daar op de lagere en middelbare scholen ook weinig tot niets meer aan toegevoegd. Allemaal geschiedenis, en die is op gedeeld in vijftig hoofdstukken van de Canon, de grootst mogelijke verwoesting die het geschiedenisonderwijs had kunnen treffen. Inclusief abjecte bijeenveeghoofdstukken als Slavernij en Vrouwengeschiedenis, om maar eens een paar aberraties te noemen.

Hoe zou een modern jong kind reageren op het verhaal van St.Joris en de Draak? Als het al niet in een toedekkende stripvorm verschenen is, krijg je het afgrijzen van de jeugd te verduren als de ridder eropuit blijkt de draak te doden. Afgrijzen, ophef! Een dier doden, dat doe je gewoon niet. Ook als je geen vegetarische indoctrinatie ontvangen hebt is dat een leitmotiv. In stripvarianten worden Joris en de draak altijd vriendjes. Altijd en vóór alles moet je vriendjes zien te worden.

Dergelijke oude verhalen waren ooit bedoeld om de jeugd een wijze les voor het latere leven mee te geven, en in de optiek van de docenten die dergelijke verhalen totaal verkracht hebben doen ze dat in de nieuwe vorm nog beter. Alleen, zo werkt de wereld nu eenmaal niet. Kinderen wordt geleerd met een totaal verwrongen wereldbeeld de maatschappij tegemoet gaan, hulpeloos rondkijkend op zoek naar de mensen met wie ze vriendjes gaan worden. Wat in de praktijk dus nog al tegenvalt.

Het resultaat van een dergelijke opvoeding was afgelopen weekend in Amsterdam op de Dam te bewonderen: een kudde verwijfde jochies met politieke ambities die zich in rokjes gehesen had om hun solidariteit met de aangerande vrouwen in Keulen te demonstreren. Fijn. Maar geen mars van meer dan een paar honderd meter, want het vroor natuurlijk wel. Dat ze vooral demonstreerden dat ze zelf ook eerder slachtoffer zullen zijn dan dat vrouwen zoals in Keulen en vergelijkbare situaties iets aan hen hebben zullen, kwam natuurlijk niet in hen op. Ludiek, sociaal & solidair. Nèt de woorden die in de vocabulaire van het aanrandende tuig ontbreken. Begrippen die hen ook niet uit te leggen zijn, want het past eenvoudig niet in het begrippenkader van hun opvoeding. Solidariteit gaat bij dergelijk tuig niet verder dan de eigen groep, en daarbinnen gaat het slechts om status en aanzien.

Siegfried, Arthur en Reinout hadden hen dat kunnen bijbrengen. En ook hoe je zorgt dat het lot van slachtoffer aan jou en de jouwen voorbij gaat. Maar de ouders van deze moderne jeugd hebben hen doen leren dat het beter is de keel te ontbloten voor het offermes, dan zelfs maar een schild te hanteren. Lam zijn ze, en lam gedragen ze zich. Als beschaving smeek je er dan eenvoudig om, om hals te worden gebracht.