Helmut Kohl is dood. Een man die om veel redenen de geschiedenis haalde, maar voor mij was hij de man die elk najaar enige tijd ging abspecken.

Ik voelde enige verwantschap. Mijn vrouw wil graag dat ik zijn abspeck-voorbeeld volg, want dan leef ik langer – hoopt ze. Maar goed, 87 is een mooie leeftijd waarvan het niet erg is als het dan stopt, alles. Hoewel ik er tegen dat ik 86 ben ongetwijfeld anders over denken zal. Op voorhand zou ik er voor tekenen.

Er zijn ook dingen waarom je Helmut Kohl liever zo snel mogelijk vergeten zou. Met voorop de euro, die hij zich door bedelaar Mitterrand liet aanpraten in ruil voor de Duitse eenwording – alsof die tegen te houden was geweest na de val van de muur. Ook de opname van Angela Merkel – ook door hemzelf later nog betreurd – was niet zijn sterkste moment.

De kracht van Kohl was geduld. Veel geduld. Zó werd hij de langstzittende naoorlogse kanselier, met historisch gezien alleen een paar jaar minder dan Otto von Bismarck in de 19e eeuw. In essentie was Kohl een eenvoudig mens.

Het vertrek van Kohl was minder prettig. Er waren geruchten over het aannemen van geld, en dat werd een schandaal dar hij vermeed door zich terug te trekken. De eertijds zo flegmatieke Kohl ontwikkelde in zijn retraite iets van een ietwat venijnige, verongelijkte blik.

Was hij wat jonger geweest, dan had ik gezegd: Daar moet een banaantje in!