De ophef die is ontstaan over de uitspraken van de Rotterdamse PvdA-burgemeester Aboetaleb zal ondanks een aanstaand debat in de Rotterdamse gemeenteraad naar alle waarschijnlijkheid doodbloeden. Hoezeer bezorgdheid ook gerechtvaardigd is.

De reden voor dit doodbloeden is de discrepantie tussen wat Aboetaleb letterlijk zei, en wat dat impliceert voor zijn functioneren als Nederlands ambtsdrager. En aangezien de man het belangrijkste Nederlands bestuurlijke knuffelicoon is, zul je van goede huize moeten komen om de onwilligen die de waarheid niet willen zien mee te krijgen. Ik voorspel dat de discussie in de gemeenteraad zich zal toespitsen op het begrip salafisme, en gezien de vaagheid van dit begrip – waaraan door Aboetaleb in zijn uitspraken nog wat grotere vaagheid is toegevoegd – zal er onvermijdelijk toeleiden dat de raad zal uitspreken dat het gebruik van die term door de burgemeester als erg onhandig zal worden beschouwd.

Maar daarmee is de kous niet af, maar zou juist het debat moeten beginnen. Maar dat de Rotterdamse gemeenteraad daartoe niet is geëquipeerd zal niemand mogen verbazen. Wat is het punt?

Van Nederlandse bestuurders wordt niet alleen verwacht dat ze zich aan de letter van de wet houden, maar ook dat ze de geest van die wet uitdragen. Dàt is de basis van het Nederlandse bestuur altijd geweest, ook al wordt aan die houding sinds een aantal jaren geknabbeld door een toenemende juridisering van vrijwel de gehele maatschappij: de letter van de wet is belangrijker geworden dan de geest er van. En dat is precies waarom Aboetaleb hiermee politiek zal wegkomen: letterlijk gesproken zal op zijn opmerkingen net niets aan te merken zijn, maar de geest van zijn opmerkingen is wel degelijk uitermate destructief. Maar de gevolgen er van zullen niet duidelijk worden zijn tijdens werkzame leven, zo lijkt hij te verwachten. en dat bespaart hem het dilemma eerlijk te zijn over wat de betekenis is van zijn uitspraken.

We zijn snel geneigd in dit soort kwesties te grijpen naar het begrip taqiyya, maar dat is hier in het geheel niet van toepassing. Letterlijk genomen heeft Aboetaleb namelijk niets gelogen. Hij is niet trouw aan de Nederlandse staat, maar hij weet – of denkt te weten – dat hij er tijdens zijn werkzame leven niet op zal worden afgerekend omdat de openlijke confrontatie pas later komen zal.

Wat gebeurde in dat gewraakte interview? Aboetaleb noemde zichzelf – de keurige burgemeester van Rotterdam – een salafist. En dat in de zin van de religieuze betekenis er van: dat hij wil leven volgens (zijn) gods wil. Daarmee ontzenuwde Aboetaleb en passant het begrip in zijn moderne betekenis van proto-terrorist, en hoewel daarvoor zeker iets te zeggen valt is het óók een bewuste poging de discussie over de islam als levensgevaarlijk geloof voor de maatschappelijke stabiliteit van ons land onderuit te halen. De twijfel die hij hiermee heeft gezaaid is opnieuw koren op de molen van het wegkijkende progressieve circus dat zo graag wil geloven in de onschuldigheid van de islam en haar welwillende aanhangers. Van de Rotterdamse gemeenteraad kan zoals ik al schreef niet verwacht worden die nuance te begrijpen, en daarmee wordt veel kwaad aangericht.

Ook sprak Aboetaleb van het begrip jihad, en dat de jihad wel duizend vormen kent. Dit is eveneens waar, maar ook een poging de discussie te vertroebelen. De islam kent de grote jihad en de kleine jihad, waarbij de grote jihad inderdaad wel 999 en meer verschillende varianten kent, want het gaat hier om de innerlijke strijd om een goed moslim (volgens de leerschriften van de islam) te worden. Dat is vooral een persoonlijke kwestie, en kan dus vele gedaanten aan nemen. De kleine jihad daarentegen is de gewapende strijd om de zaak van de islam te bevorderen. Het is die kleine jihad die altijd weer gepaard gaat met moordende moslims.

Het was de arabist Hans Jansen die begin jaren tachtig in zijn meesterwerk The neglected duty boven tafel haalde dat er (opnieuw!!) een onderstroom binnen de islam was ontstaan die terug greep op de oudste geschriften binnen de islam (salafisme). En dat het deze onderstroom was die de religieuze verantwoording was voor de moord op de Egyptische president Anwar Sadat omdat hij vrede had gesloten met Israël. De consequenties voor moslims in de praktijk heeft Hans Jansen kort voor zijn dood nog eens puntiger geformuleerd op GeenStijl gepubliceerd, maar de essentie verschilt niet.

• Jihad was een neglected duty (genegeerde verplichting) omdat de westerse machten die tot de jaren zeventig het MO nog steeds domineerden een invulling van die plicht tot jihad niet toelieten. De islam is erg goed in kruiperigheid als zij maatschappelijk onder ligt, maar o wee als de groep moslims te groot of te machtig wordt.

Door zich te houden aan de diverse letterlijkheden die hier in het geding zijn houdt Aboetaleb zich keurig aan wat wel en niet moet kunnen binnen de Nederlandse bestuurlijke samenleving. Maar wat vreselijk verontrustend is, is dat hij hiermee wel degelijk heeft erkend een wolf in schaapskleren te zijn, die als het er op aankomt nooit de opmars van de islam binnen Nederland zal proberen tegen te houden. En dat is toch in de eerste plaats waarom bestuurlijk Nederland mensen als Aboetaleb heeft omarmd.

Leefbaar Rotterdam roept Aboutaleb op het matje om salafisten-uitspraken https://t.co/Ceipz9N0q5

— Leefbaar Rotterdam (@LeefbaarRdam) December 26, 2017

Want een uitglijder was dit echt niet.